საფრანგეთის პრეზიდენტი პოლ დუმეს მკვლელი პაველ გორგულოვი ფრანგ პოლიციელებს შორის
საფრანგეთის პრეზიდენტი პოლ დუმე, მოკლა ბოლშევიზმის მიერ გაგიჟებულმა პაველ გორგულოვმა.
დაჭრილი პრეზიდენტი პოლ დუმე
მკვლელი პაველ გორგულოვი პოლიციის ხელში
გორგულოვის პისტოლეტი
ასე გილიოტინაზე დაამთავრა გორგულოვმა
1932 წლის 7 მაისს გარდაიცვალა ტყვიით სასიკვდილოდ დაჭრილი საფრანგეთის პრეზიდენტი პოლ დუმე (Paul Doumer) ,75 წლის კაცი რომელსაც ფრანგები თვლიდნენ რესპუბლიკური და პატრიოტული ღირსებებისა და სათნოებების სიმბოლოდ. მან პირველ მსოფლიო ომში დაკარგა სამი ვაჟიშვილი და პრეზიდენტად ერთი წელიც არ ყოფილა.
მას მრავალრიცხოვანი ამალის თანხლებით 1932 წლის 6 მაისს უნდა გაეხსნა ყოფილ ფრონტელთა, მწერალთა კავშირის საქველმოქმედო გამოფენა.
გამოფენაზე შესასვლელთან პრეზიდენტი მიესალმა მის მოლოდინში უკვე იქ მყოფ მინისტრებს, ცნობილ მწერლებს და შევიდა პირველ სალონში.
პრეზიდენტმა მიიღო რამოდენიმე წიგნი ავტოგრაფებით და მიდიოდა იქვე მდგომ მაგიდებთან როდესაც მიწვეულთა ბრბოს გავლით ოფიციალურ პირთა ჯგუფთან მივიდა რუხ ვიღაც რუხპალტოიანი ახმახი.
ის მიუახლოვდა პრეზიდენტს,გაიშვირა ხელი და ესროლა მას. ერთი ტყვია პრეზიდენტს მოხვდა ხელში,მეორე-თავში და ის დაეცა. მაგრამ მკვლელმა ისროლა კიდევ 5 ტყვია.
ბრბომ მკვლელი სცემა და დააკავა. სანახევროდ გრძნობადაკარგულმა მკვლელმა იღრიალა: "ია დაამარცხებს მანქანას!"
არის აზრი რომ ეს იყო რუსი დამოუკიდებელი,მარტოხელა ტერორისტი. ზოგი მოწმე ამბობდა რომ ის იყო წითელი აგენტი და ყოფილი ჩეკისტი. ასეა თუ ისე ის იყო ბოლშევიკების და ჩეკისტების მომსპარი და გადარეული სამყაროდან გამოსული ადამიანი და ეს ამბავიც საინტერესოა.
კომოსარიატში გაჩხრეკისას გორგულოვს უპოვეს პირადობის მოწმობა 1895 წლის 29 ივნისს ყუბანის ოლქის სტანიცა ლაბინსკაიაში დაბადებული პაველ გორგულოვის სახელზე. მისი ჯიბეებიდან ამოიღეს მეორე რევოლვერი,პატრონები და "ვეტერანი-მწერალი პოლ ბრედის" სავიზიტო ბარათი. სიტყვა ბრედი რუსულად ბოდვას ნიშნავს. ამ ფსევდონიმის ამრჩევი მკვლელი ან მასხარაობდა ან იყო გიჟი.
მისი პიჯაკის ჯობეში იპოვეს უბის წიგნაკი რომლის პირველ გვერდზეც გარკვევით ეწერა: "რუსი ფაშისტების მეთაური და საფრანგეთის რესპუბლიკის პრეზიდენტის მკვლელი დოქტორ გორგულოვის მემუარები".
ფრანგებმა ვერ გაიგეს თუ რაში დასჭირდა რუს ფაშისტს საფრანგეთის პრეზიდენტის მოკვლა.
ამიტომ საფრანგეთის შინაგან საქმეთა სამინისტროს ოფიციალურ ცნობაში ნათქვამია რომ გორგულოვი არის მესამე ინტერნაციონალის პროვოკატორი,ბოლშევიკი და სხვა ცუდი რამე.
გაღრმავებულ ძიებასაც გაუჭირდა ბევრი რამის გარკვევა.
თვითონ გორგულოვის თქმით ის დაიბადა და გაიზარდა ყუბანის კაზაკებში,ეკატერინოდარში სამხედრო-ფელდშერული სასწავლებლის დამთავრების შემდეგ სწავლობდა მოსკოვის სამედიცინო ფაკულტეტზე. იბრძოდა პირველ მსოფლიო ომში,დაიჭრა,ებრძოდა ბოლშევიკებს სამხრეთ რუსეთში. ზოგი მონაცემით ის იყო ესერი სავინკოვის ანტისაბჭოთა ორგანიზაციაში და პარტიზანობდა ბელორუსიის ტყეებში.
გორგულოვი 1921 წელს ვარშავიდან ჩავიდა პრაღაში,სადაც სწავლობდა კარლოსის უნივერსიტეტის სამედიცინო ფაკულტეტზე. შემდეგ გადავიდა მორავიაში,სადაც თავს ასაღებდა ექიმად და ფულს შოულობდა არალეგალური აბორტებით.
1929 წელს ის დაბრუნდა პრაღაში და სცადა თავისი საკუთარი პარტიის რეგისტრაცია. იყო აბორტთან დაკავშირებული ბნელი საქმე. დაიღუპა ქალი და გორგულოვი ნანსენის პასპორტით საფრანგეთში გაიქცა.
გორგულოვი ორჯერ იყო დაქორწინებული. მისი პირველი ცოლი იყო ჩეხი რომელსაც ის ცემდა ხოლმე და ის გაეყარა. მისი მეორე ცოლი იყო 33 წლის შვეიცარელი ანნ-მარი გენგ.
გორგულოვის "სრულიად რუსეთის მწვანეთა ეროვნული გლეხური პარტიის" იდეოლოგია იყო რადიკალური რუსული ნაციონალიზმის,ფაშიზმის,ანტიკომუნიზმის,ფუტურიზმის და ანტიურბანიზმის ნაზავი.
გორგულოვის ვითომპარტიაში მის გარდა იყო კიდევ 3 კაცი.
ამ ვითომპარტიის პროგრამა დაბეჭდილი 72-გვერდიან მოცულობით წიგნაკში.
წიგნაკი იწყებოდა მიმართვით რუსი ხალხისადმი:
" შენი ერთადერთი და უკანასკნელი საშველია ომი. სულერთია როგორი ომი,შინაომი თუ საგარეო ომი... ომი და მხოლოდ ომია მთელ მსოფლიოში გაფანტული რუსი ლტოლვილების საშველი. ომი არის ბოლშევიკური ხელისუფლების დასასრული და მშვიდობა არის ევროპის,სამყაროს დასასრული.ამიტომ გაუმარჯოს ჩვენს მხსნელ ომს".
ომის და სისხლისღვრის ამ ქება-დიდების შემდეგ გორგულოვი გადადის "სრულიად რუსეთის სახალხო ეროვნული რესპუბლიკის" აღწერაზე.
ამ რესპუბლიკას პრეზიდენტის არჩევამდე დიქტატურის ხერხებით უნდა მართავდეს "მწვანეთა სახალხო გლეხური პარტია".
პირველი მწვანე დიქტატორი უნდა იყოს თვითონ პაველ გორგულოვი.
სრულიად რუსეთის ეროვნული რესპუბლიკის პრეზიდენტი ანუ მეთაური უნდა იყოს მხოლოდ რუსი პატრიოტი, სულაც არა კომუნისტი,არა სოციალისტი,არა მონარქისტი,არა ებრაელი,არა არარუსი,არა უცხოელი,არა ქალი.
გორგულოვის პარტიის მე-18 პარაგრაფი აცხადებს ლოზუნგს "რუსეთი რუსებისთვის". ებრაელების //მათ შორის რუსეთის მოქალაქე ებრაელების// უფლებები შეზღუდულია. საშუალო,სპეციალურ და უმაღლეს სასწავლებლებში შემოღებულია პროცენტული ნორმა. ებრაელები ვერ იქნებიან ვერანაირ სახელმწიფო სამსახურში,უმცირესშიც კი. იკრძალება ებრაელთა მიღება "მწვანეთა" პარტიაში.
რუსეთის ბოლშევიკებისგან გასანთავისუფლებლად გორგულოვის მთავარსარდლობით არსდება "მწვანე არმია", გორგულოვს ემორჩილება სამხედრო-ოპერატიული,აზვერვით-პროპაგანდისტული და ორგანიზაციული განყოფილებები. აჯილდოებენ "მწვანე ჯვრის ორდენით". ეს არის ოფიცერთა გიორგის ჯვრის ზუსტი ოღონდ მწვანე ასლი. "მწვანე გვარდიელთა" თავსაბურია ძველრუსული ბოიართა ბეწვის შაპკა. წინ არის გლეხთა პარტიის ვერცხლის ღერბი.
მწვანე დიქტატორს უნდა უძახონ მოქალაქე დიქტატორი. დიქტატორულ ტროიკა-სამეულში ბელადის გარდა იყვნენ მასავით ბნელი ბიოგრაფიის მისი ახლობლები იაკოვლევი და კრინკინი. მოქალაქე ქვედიქტატორი.
პროგრამის შესაბამისად ყოველ მწვანე დამრტყმელ ბატალიონს უნდა ჰქონოდა საგანგებო იოლად გადასატანი მექანიზმი. ყოველ მწვანე პარტიზანს უნდა ჰქონოდა თითო მექანიზმი.
ასეთი მექანიზმების მეშვეობით 400-კაციანი პარტიზანული ბატალიონი შესძლებდა ბეტონის სანგრებიდან ათასი მტრის გარეკვას და თვითონ პარტიზანებს თითქმის არაფერი მოუვიდოდათ. ამავე მექანიზმებით ერთი დამკვრელი ბატალიონი 24 საათის მანძილზე თითქმის უდანაკლისოდ გაუძლებდა 3000 მტრის შეტევას.
მოწინააღმდეგის მსუბუქი არტილერია,ტყვიამფრქვევები და ტანკები სრულებით უძლურია მწვანე დამკვრელების ასეთი იარაღის წინააღმდეგ. ეს იარაღი არის გამომგონებლის საიდუმლო და მწვანე არმიის უეჭველი გამარჯვების საწინდარი.
პარტიული პროგრამის გარდა გორგულოვმა პაველ ბრედი //ბოდვის// სახელით პარიზში გამოსცა მოთხრობების და ლექსების კრებული "სკვითთა ცხოვრების საიდუმლო" რომელშიც იყო რუსული მესიანიზმის,რუსი ერის სკვითური ღერძის ქადაგება.
ის ამბობდა რომ გარდაუვალია რუსი ერის გამარჯვება სასიცოხლო სივრცისთვის ბრძოლაში.
კრებულის ბოლოს გორგულოვი გამოთქვამდა რუსული ხელით სამყაროებისთვის ცეცხლის მოკიდების სურვილს. ამ ცეცხლში უნდა დამწვარიყო როგორც წყეული კომუნიზმი ისე რიგითი ევროპელის პაწაწუნა ყოველდღიური სამყაროს მთელი საზიზღრობა:
"რუსი ვარ მე და ყველაფერს რაც რუსიდან მოდის აქვს თავხედობის სუნი პოლიტიკასაც,თავისუფლად აზროვნებასაც და ყველაფერს ასეთს...ამიტომ...ჩვენ ვართ სკვითი,რუსი, ძლიერი და თავხედი ხალხი. გვინდა სამყაროს როგორც ძველი ქილის გადაყირავება. დავინ იჯდება ამ ქილის ქვეშ? ახ,ძვირფასებო არ ვიცი და ამიტომ ვამთავრებ.
ბოლოს დავამატებ პატარა გამოთქმას და მაინც ია დაამარცხებს მანქანას!"
გამხეცებული გორგულოვის საქციელით გადარეულ ფრანგებს პრეზიდენტის მკვლელობა თავიდან ეგონათ ახალი, მორიგი მსოფლიო ომის მომასწავებელი სარაევო. გაჩნდა ამ მხეცობის რამოდენიმე ახსნა.
ზოგს ეგონა რომ გორგულოვი იყო რუსი პატრიოტი რომელმაც საფრანგეთის პრეზიდენტი მოკლა იმიტომ რომ საფრანგეთი ლოიალური იყო ბოლშევიკური რეჟიმის მიმართ და არ ერეოდა რუსეთის საქმეებში//მაშინ რუსული ემიგრაცია ნამდვილად ფანატიკური რწმენით ელოდა "გაზაფხულის ლაშქრობას" რათა დასავლეთის დახმარებით დაემარცხებინა წითელი ოკუპანტები//.
ეს ვერსია შეიძლებოდა ქცეულიყო მთავარ ვერსიად,მით უფრო რომ მას ემხრობოდა თვითონ გორგულოვი რომელიც საყვედურობდა საფრანგეთს ბოლშევიკებისადმი მისი კეთილგანწყობის გამო და იმიტომ რომ საფრანგეთს არ უნდოდა აქტიური ზომების მიღება კომუნისტური ტირანიის დასამხობად.
ამას გარდა გორგულოვი ლანძღავდა საფრანგეთის მთავრობას იმიტომ რომ ის არ აქცევდა ყურადღებას საფრანგეთის რუსულ მოსახლეობას, ძირითადად პირველი მსოფლიო ომის ვეტერანებს რომლებიც კაპიკებზე მუშაობდნენ ტაქსისტებად და მუშებად "რენოს" ქარხნებში.
დაკითხვაზე გორგულოვმა აღიარა რომ პრაღაში ცხოვრებისას ის გეგმავდა ჩეხეთის პრეზიდენტი მასარიკის მოკვლას იმიტომ რომ ჩეხოსლოვაკური კორპუსის გამო დაიღვარა ადმირალი კოლჩაკის სისხლი,მაგრამ ბოლო წუთში ის მოხიბლა მასარიკის ღიმილმა და მან არ ამოიღო რევოლვერი ჯიბიდან.
2. მეორე ვერსიის თანახმად გორგულოვი იყო საბჭოთა აგენტი რომელსაც თავისი შემზარავი დანაშაულით უნდა გაებოროტებინა საფრანგეთის ხელისუფლება რუსული თეთრი ემიგრაციის წინააღმდეგ.
ამას ამბობდნენ რუსი ემიგრანტები რომელთა მდგომარეობა საფრანგეთში მართლაც გაუარესდა 1932 წლის 6 მაისის წინააღმდეგ ვინაიდან "მოთრეულთა" წინააღმდეგ იფეთქა შოვინისტურმა განწყობებმა.
იყო რუსების ცემის შემთხვევები, რუსებს ემუქრებოდნენ რომ შურს იძიებდნენ "ჩვენი პრეზიდენტის დაღუპვის გამო".
საფრანგეთის მთელი რუსული კოლონია უკიდურესი მემარჯვენე ფლანგის ჩათვლით // ეს ფლანგი კი სულ არ თანაუგრძნობდა ფრანგულ-რუსულ დაახლოებას// გადაჭრით გაემიჯნა გორგულოვს.
საფრანგეთში რუსეთის საერთოსამხედრო კავშირის //როვს-ის// ხელმძღვანელმა გენერალმა მილერმა საფრანგეთის პოლიციას უთხრა რომ მისი მონაცემებით გორგულოვი არ ყოფილა ამ კავშირის არც ერთი განყოფილების წევრი.
ყუბანის კაზაკურმა სტანიცებმა ასევე განაცხადეს რომ არ იცნობენ არავითარ გორგულოვს და არაფერი იციან ყუბანის კაზაკურ ჯართან მისი კავშირის შესახებ.
გორგულოვის სასამართლოს დაწყებიდან მალე გამოჩნდა მოწმე,კაზაკი ივან ლაზარევი რომელმაც განაცხადა რომ გორგულოვი არის ჩეკისტი მეტსახელად "მონღოლი" რომელიც მას აწამებდა როსტოვის ჩეკას ჯურღმულებში. ამ სენსაციური ვერსიის შესამოწმებლად ლაზარევს აჩვენეს გორგულოვის ფოტოები. მან გორგულოვი იცნო მისი დაპატიმრების შემდეგ გადაღებულ ფოტოებზე,მაგრამ ვერ იცნო 1924 წელს გადაღებულ ფოტოზე.
ამან საეჭვო გახადა ლაზარევის ჩვენებები და გააკოტრა ვერსია რომელმაც უკვე დაიწყო ძირითადი ვერსიის მნიშვნელობის შეძენა.
საბჭოთა კავშირის წარმომადგენელმა საფრანგეთში კი დიდად და ღრმად უსამძიმრა ფრანგ ხალხს და კომინტერნი//რომლის კადრების განყოფილების გამგე იყო აკადემიკოსი სახაროვის მეორე ცოლი ელენა ბონერის აღმზრდელი მამა გევორკ ალიხანიანი// აღშფოთებით გაემიჯნა "თეთრგვარდიელ" და ფაშისტ "ანტისოვეტჩიკ გორგულოვს.
3. მესამე ვერსიის თანახმად გორგულოვი უნდა ყოფილიყო თეთრგვარდიელოი ბოევიკი რომლის მიზანიც იყო რადიკალ რუს ემიგრანტთა გეგმის განხორციელება და საფრანგეთის ჩათრევა საბჭოთა კავშირთან ომში.
ამ ვერსიას ავრცელებდნენ ფრანგი მემარცხენეები და ელენა ბონერის აღმზრდელი მამა გევორკ ალიხანიანის კომინტერნი.
4. მეოთხე ვერსიის თანახმად ფაშისტურმა იტალიამ და გერმანელმა ნაცისტებმა მიუსიეს პაველ გორგულოვი საფრანგეთის პრეზიდენტ პოლ დუმეს.
თვითონ გორგულოვიც ამბობდა რომ ის დადიოდა პარიზში ფაშისტურ კლუბებში და დაკავშირებული იყო მათთან.
ზოგი ცნობით გორგულოვის მცირეტირაჟიან გაზეთ "ნაბატს". აფინანსებდა გერმანიის ნაციონალ-სოციალისტური პარტია.
თუმცა მკვლელობის შემდეგ იტალიის ელჩმა საფრანგეთში მძაფრი პროტესტი გამოთქვა გორგულოვის ფაშიზმთან რამენაირად დაკავშირების წინააღმდეგ.
5. მეხუთე ვერსიით გორგულოვი უბრალოდ გიჟი იყო და ეს ვერსია ბატონობს დღესაც. გორგულოვის ადვოკატები მოუწოდებდნენ სასამართლოს არ გაესამართლებინათ ნამდვილად გიჟი გორგულოვი.
თვითონ გორგულოვი აგრესიულად აცხადებდა რომ ის ნორმალურია და არა გიჟი და მან შეგნებულად მოკლა საფრანგეთის პრეზიდენტი.
აი ფრაგმენტი წერილისა რომელიც გორგულოვმა გადასცა მის შემმოწმებელ ექიმებს:
"მე არა ვარ გიჟი! მთელი მსოფლიო გაგიჟდა! მთელი მსოფლიო და მასთან ერთად საფრანგეთიც ატარებს გიჟურ პოლიტიკას! მთელი მსოფლიო ამზადებს მსოფლიო რევოლუციას და კომუნიზმის პლანეტარულ ტრიუმფს!
აი ჩემი წინასწარმეტყველება თუ მსოფლიო პოლიტიკა,სიგიჟის პოლიტიკა არ შეიცვლება წითელი კომუნისტური არმია იქნება პარიზში და თქვენ,ბეჩავები, მიესალმებით წითელ არმიას! მაშინ დამთავრდება ევროპა! მაგრამ მე მინდა მსოფლიოს გადარჩენა და ამიტომ დავესხი თავს პრეზიდენტს და გავწირე თავი!"
სასამართლოზე ბოლშევიკების მიერ გადარეული პაველ გორგულოვი მასხრად იგდებდა ბრალმდებლებს და პატიმრობაში თხზავდა პროკლამაციებს,შოკში აგდებდა განაზებულ ფრანგებს და ყველაფერს მიჩვეულ რუსებს.
სასამართლოს მიერ მიცემულ სიტყვაში გორგულოვი თავშეუკავებლად აგინებდა საფრანგეთის ხელისუფლებას,ბოლშევიკებს და მონარქისტებს რომლებსაც რატომღაც ასევე ვერ იტანდა.
ციხეში გაკეთებულ ჩანაწერებში ის ამ სიტყვებით მიმართავდა საზოგადოებას:
"რუსეთი დაეხმარა საფრანგეთს და მისცა მას ომში გამარჯვების შესაძლებლობა, საფრანგეთმა კი არაფერი გააკეთა რუსეთის გასანთავისუფლებლად ბოლშევიკებისგან....ისმინე საფრანგეთო, ისმინე ევროპავ. მე პირადად.მომზადებულმა.მოვკალი საფრანგეთის რესპუბლიკის პრეზიდენტი, ესაა ჩემი პოლიტიკური ტერორის აქტი.
ვინ ვარ? რატომ ჩავიდინე ეს? არა, მე არა ვარ მასხარა და ბანდიტი.
როგორია ჩემი პროგრამა? ჩემი სამშობლოს კეთილდღეობა,ესაა დიდებაზე,ფულზე და სიცოცხლეზე უფრო მაღალი იდეალი იმიტომ რომ არ არსებობს სიცოცხლე სამშობლოს გარეშე.
თქვენ,საზიზღარი ევროპელები არ უშვებთ იმას რომ ჩვენ,რუსებს გვქონდა ის რაც გაქვთ თქვენ,ე.ი.სამშობლო. რატომ უჭერთ მხარს ბოლშევიკებს და რატომ თანამშრომლობთ მათთან?
რუსმა ემიგრანტებმა დაგმეს და შეაჩვენეს მათი მიმღები საფრანგეთის პრეზიდენტის მკვლელი პაველ გორგულოვი.
მას კი ესმოდა რომ ახლოვდებოდა დასასრული და ცდილობდა თავისი მწვანე იდეოლოგიის დაჯამებას. გააფთრებულ ყვირილად ისმის მისი პოლიტიკური ანდერძი:
"თქვენ შეგიძლიათ მაწამოთ და უკვე მაწამებთ ზნეობრივად და ფიზიკურად,თქვენ საბჭოთა ჩეკისტებზე უფრო უარესად მაწამებთ.
თქვენ შეიგიძლიათ მომკლათ მაგრამ ჩემი მშვენიერი იდეა უკვე გაჩნდა და მე არ ვუღალატებ მას! მოდით მნახეთ გილიოტინასთან და გეტყვით პირში:
გაუმარჯოს ეროვნულ რუსეთს, გაუმარჯოს ჩემ პოლიტიკურ იდეას გაუმარჯოს ჩემ რელიგიურ იდეას!!!
პაველ გორგულოვი სიკვდილით დასაჯეს 1932 წლის 14 სექტემბერს.
სკვითად თავის გამსაღებელი პაველ გორგულოვ-ბოდვა-ბრედიც და ტროცკიც აპირებდნენ მსოფლიოსთვის ცეცხლის წაკიდებას. ერთს კომუნისტური მსოფლიო რევოლუცია უნდოდა და მეორეს-ანტიკომუნისტური და ორივე ბოლშევიზმის დარტყმული და დამნაშავე შვილი იყო.
სკვითომანია რუსეთში გორგულოვის ამდენად გაგიჟებამდეც იყო.
ვლადიმირ სოლოვიოვმა დაწერა რომ სკვითობა არა მაგრამ სიტყვა პანმონგოლიზმი სიამოვნებს მის სმენას.
გლოკმა 1918 წელს დაწერა ლექსი "სკვითები".
პანმონგოლიზმი სოლოვიოვის თეორიით არის აზიური აღმოსავლეთის და ევროპული დასავლეთის შეჯახება რომელიც ბოლოს მოუღებს ევროპულ კულტურას.
ბლოკი ამ ცნებას იყენებს საბჭოთა რუსეთის და დასავლეთის დაპირისპირების მნიშვნელობით.
ბრესტში ჩაიშალა რუსეთის და გერმანიის სამშვიდობო მოლაპარაკებები და რუსეთმა დაკარგა მრავალი ტერიტორია. ამან გაამხეცა ბლოკი და მან დღიურში აგინა "გაღლეტილი გერმანია", "დამპალი ბურჟუა", ჯიუტი ინგლისი და საფრანგეთი. ის დაიმუქრა რომ ბოლშევიკები მაინც შეასრულებენ თავის ისტორიულ მისიას. მან აქო რევოლუციის შემოქმედებითი არსი.
ბოლშევიზმის მიერ გადარეული ბლოკი სკვითების ანუ რევოლუციურ-ბოლშევიკური რუსეთის სახელით მიმართავს დასავლეთს,
ჩვენ მილიონები ვართ,ჩვენ ურიცხვები ვართ, ჩვენ ჭროღა და ხარბი თვალების მქონე აზიატები ვართ და სცადეთ ჩვენთან შებრძოლებაო,ეუბნება ის დასავლეთს.
სკვითი ბოლშევიკები ბლოკის პირით საყვედურობენ ევროპას იმას რომ ის საუკუნეების მანძილზე ხარბი თვალებით უყურებდა აღმოსავლეთს და ფიქრობდა მხოლოდ მის დაპყრობაზე. მაგრამ დადგა საპასუხო დარტყმის დრო და ეხლა დაარტყავენ სკვითები რის შედეგად შეიძლება არ დარჩეს ევროპელთა პესტუმების კვალიც.
მაგრამ ბოლშევიკ სკვითებს არ უნდათ უბრალოდ ძველი სამყაროს დანგრევა. მხეცი და ჯალათი ბოლშევიკი სკვითები ევროპას და დასავლეთს სთავაზობენ ძმობას.
ბლოკის თქმით ბოლშევიკური რუსეთი დიდად ნიჭიერია, მას აქვს გამოხმაურების, სხვა კულტურების მონაპოვართა ათვისების, ღვთაებრივი ხილვების უნარი. მას ყველაფერი ესმის...
მაგრამ ამის მიუხედავად რუსეთი,სკვითები, საშინელი ძალაა რომელიც შეიძლება იყოს როგორც შემოქმედი ისე დამანგრეველი ძალა და ამიტომ დასავლეთისთვის უკეთესია ბოლშევიკურ რუსეთთან კომპრომისის მონახვა. ის ამბობს რომ ბოლშევიკი სკვითები არ იქნებიან დამნაშავენი თუ კი მათ მძიმე და ნაზ თათებში გატყდება ევროპელთა ჩონჩხი.
სკვითებს არ უნდათ ომები და სიკვდილები,ისინი დასავლეთს სთხოვენ სანამ გვიან არაა მათთან შერიგებას,დაამხანაგებას და დაძმობილებას.
ბლოკი ამით ხაზს უსვამს რუსეთის იმპერიის ნანგრევებად,სასაფლაოდ და საკონცენტრაციო ბანაკად გადამქცევი რევოლუციის შემოქმედებით არსს და ამ საშინელებათა ჩანდენი საბჭოთა ხალხის მშვიდობიან ხასიათს.
მაგრამ ბლოკი იქვე უმატებს რომ თუ კი დასავლეთი არ გაუგებს ასეთ სკვითებს მაშინ ასეთი სკვითები აღარ დაიცავენ დასავლეთს გამხეცებული ჰუნისგან და თითს არ გაატოკებენ როდესაც ის დაიწყებს გვამების ჯიბეების ცხრეკას,ქალაქების გადაწვას,ეკლესიაში ცხენების რემის შეყვანას და თეთრი ძმების ხორცის შეწვას!....
ნორმალური რუსების და სხვების მკვლელი სკვითი ბოლშევიკები დასავლეთს უკანასკნელად აფრთხილებენ რომ მას ბარბაროსული ქნარი უკანასკნელად იწვევა ნათელ ძმურ ნადიმზე.
ბოლშევიზმის და თანამედროვეობის მიერ გადარეულმა დიდმა რუსმა პოეტმა ბლოკმა დაწერა წერილი ინტელიგენცია და რევოლუცია რომელშიც ბოლოს მოუწოდა რუს ინტელიგენტებს მთელი სხეულით,მთელი გულით,მთელი შეგნებით რევოლუციის მოსმენისკენ.
ბლოკის დღიურში კი გაჩნდა 1918 წლის 18 იანვრის ჩანაწერი: "საჭიროა ბოლშევიკებთან მუშაობა".
ამ განწყობის გამო ბლოკს ზურგი შეაქციეს ბოლშევიკურ მხეცობებთან სიტყვით და საქმით დაპირისპირებულმა რუსმა მწერლებმა და მოღვაწეებმა.
ბოლშევიკებმა კი არ დააფასეს მისი სულისკვეთება და უმძიმესად დაავადებული ბლოკი სასიკვდილოდ გასწირეს, ფაქტიურად მოკლეს მაშინ როდესაც მათ შეეძლოთ მისი სამკურნალოდ უცხოეთში გაგზავნა და გადარჩენა.
ბლოკის გადარჩენაზე პირადად უარი თქვა უდიდესმა სკვითმა ლენინმა.
ცოდოა ბლოკი,ღმერთმა აცხონოს მისი სული.
სკვითობანა, კულტურულ რევოლუციური მოძრაობა სკვითები პოპულარული იყო 1917-1918 წლების მემარცხენე ესერებთან ახლოს მყოფ რუს ინტელიგენტებში. თავის თავს სკვითებს უძახოდნენ ვერცხლის საუკუნის გამოჩენილი პოეტები,მწერლები,მუსიკოსები და მხატვრები //ალეკსანდრ ბლოკი,კუზმა პეტროვ-ვოდკინი,ვალერი ბრიუსოვი,სერგეი პროკოფიევი,ანდრეი ბელი,ნიკოლაი კლიუევი,სერგეი ესენინი,ბორის პასტერნაკი,ევგენი ზამიატინი.
სკვითობანა იქცა რუსული ხალხოსნობის მწვერვალად და ევრაზიელობის წინამორბედად.
ფართო გაგებით სკვითობას უყვარდა გმირობა,რომანტიზმი,სილაღე,აქტიურობა,ხეტიალი და მომთაბარეობა, ის ახდენდა ყოველივე ამის ესთეტიზაციას. ის დაინტერესებული იყო მომთაბარეებით,ტრამალის ხალხებით,მთიელებით,კაზაკებით.
ეს სკვითობა ეხლახანს განაახლეს პუტინის და დუგინის ევრაზიატებმა.
ამას წინ პეტერბურგში შეიკრიბნენ მოძრაობა ახალი სკვითების მონაწილეები და განაცხადეს რომ მათი მიზანია "ადამიანი-ყვავილების სიყვარულის სამეფოს" შექმნა.
პირველი ევრაზიელობა გაკოტრდა, აკადემიკოსი სახაროვის ევრაზიატობა ჯანჯღარით მიიწევს წინ და ამ მამაძაღლებმა ეხლა ეს მოიფიქრეს.
ამას წინ რა თქმა უნდა სობჩაკის და პუტინის პეტერბურგის გრანდ ოტელ ემერალდში შედგა სულ მთლად ახალთახალი სკვითების მანიფესტაცია.
აი ამ მოძრაობის მიზნები რომლებიც დაფიქსირდს გავრცელებულ პრეს-რელიზში:
1. ცივილიზებული სამყაროს ამაოხრებელი ისტორიული სკვითების კულტურული,პოლიტიკური,ეკონომიკური და ღირებულებითი მემკვიდრეობის აღდგენა ;
2. რუსეთის ხალხებში სულიერი საწყისის აღორძინება;
3. ევრაზიული კავშირის არსობრივი ავსება;
აი მანიფესტაციის მონაწილეთა ნათქვამების ფრაგმენტებიც :
დიდი ევრაზიელი გრანდჩეკისტი იაკოვ აგრანოვის მიერ დახვრეტილი ნიკოლაი გუმილიოვის შვილი ლევ გუმილიოვის სახელობის ცენტრის დირექტორმა მოსკოველმა პაველ ზარიფულინმა ბრძანა რომ სკვითური მოძრაობა დაიწყო სწორედ იმ აგრანოვის აღზევების წელს,1917 წელს და იყო ხალხოსნური მოძრაობის კულმინაცია. რომ ტერორისტ ესერებს სურდათ ადამიანი-ყვავილების სიყვარულის სამეფოს შექმნა მაგრამ გაიმარჯვა კიდევ უფრო საძაგელი ბოლშევიკების სიძულვილის სამეფოს პროექტმა. რომ ბოლშევიკთა პოლიტიკამ, კოლექტივიზაციამ,სამხედრო კომუნიზმმა ნაცრად და ფერფლად აქცია ესერთა სკვითური ძიებები.
და ეხლა მგლოვიარე ნეოსკვითები ქვითინით აგროვებენ ამ ფერფლს და ნაცარს.
სანკტ პეტერბურგელმა ფილოსოფოსმა და მწერალმა ალეკსანდრ სეკაცკიმ ბრძანა რომ სკვითი განუყოფელი იყო ცხენისგან და ეს იყო თავისუფლების გამოხატულება.
ბერძნები სკვითებს ხედავდნენ კენტავრებად.
მოტოციკლზე მჯდომი პუტინი ჰგავს ცხენოსან სკვითს და ესაა მისი
თავისუფლების აქტი.
მოტოციკლზე ამხედრებული ნეოსკვითი პუტინი.
სკვითეთი ამდიდრებს კულტურებს როდესაც ისინი ხდებიან მოსაწყენები,ხმელები,პოლიტკორექტულები და უგემურები.
ეხლა ხდება იდენტიფიკაციის კრიზისი,ჩნდებიან "გნომები" და "ელფები", თუ კი არსებობენ ასეთი ხელოვნური იდენტობები სკვითების აღორძინებასაც აქვს ყველა შანსი.
ისტორიის მეცნიერებათა დოქტორი მოსკოვის სახელმწიფო უნივერსიტეტიდან იაროსლავ ლეონტიევი ამბობს რომ სანკტ-პეტერბურგში ჰაერი გაჯერებული და გადაჯერებულია მემარცხენეესერობით და სკვითობით.
სანკტ-პეტერბურგელი ეთნოკონფლიქტოლოგი ვიტალი ტროფიმოვ-ტროფიმოვის თქმით სკვითების მემკვიდრეობა დღეს პოლიტიკურად აქტუალურია. სკვითების მომთაბარეობა მათ აძლევდა სიმდგრადეს სხვა კულტურებთან ურთიერთობისას რაც ესოდენ აკლიათ თანამედროვე რუსებს. მან სკვითები აქცია ზეკომპეტენტურ,ინოვაციების მიმართ გახსნილ ხალხად და ყველაფერი ეს აქტუალურია სწორედ დღეს.
მოსკოვში მომუშავე ეთნიკური უზბეკი ავღანეთიდან,ბიზნესმენი შუკრულა რახმანის თქმით ევრაზიის ხალხი გლობალიზაციის გავლენით კარგავს ეთნიკურ მეობას,ღირსების,სიყვარულის,სინათლის მათ შინაგან სახეს და იქცევიან მომხმარებლებად. ვრცელდება მონური აზროვნება.სკვითების და მათი მემკვიდრეების ისტორიული მოტივაციები არაა დასავიწყი.
ცნობისთვის- წმინდა ამბროსი ანტიკური ცივილიზაციის მომსპობ ბარბაროსებში ხედავდა არაადამიან მტრებს და ქრისტიანებს მოუწოდებდა იარაღით ხელში ბარბაროსებისგან სამშობლოს დაცვისკენ.
ეპისკოპოსი სინეზიუს კირენეელი ამ ბარბაროსებს უწოდებდა სკვითებს.
სწორედ სკვითები იყვნენ ბარბაროსობის სიმბოლო ქრისტიანებისთვის.
და მას მოჰყავდა სტრიქონები ჰომეროსის ილიადადან სადაც ის იძლევა რჩევას გარეკონ ბედის მიერ აშვებული შეჩვენებული და წყეული ძაღლები.
აი ასეთ სკვითობის აღდგენა ხდება დღეს გორბაჩოვის მიერ "დემოკრატიზებულ" რუსეთში.
Святой Амвросий видел в варварах бесчеловечных врагов и призывал христиан защищать с оружием в руках «отечество от варварского нашествия». Епископ Синезий Киренейский называл всех завоевателей скифами, которые были символом варварства, и приводил строки из «Илиады», где Гомер советует «изгнать проклятых псов, что спущены Судьбой».
Седьмого ноября в Санкт-Петербурге, в Гранд Отеле Эмеральд состоялась манифестация
Цели движения, зафиксированные в распространенном пресс-релизе:
1. Возрождение культурного, политического, экономического и ценностного наследия исторических скифов;
2. Возрождение духовного начала в народах России;
3. Сущностное наполнение евразийского союза;
Цитаты участников манифестации:
Павел Зарифуллин (директор Центра Льва Гумилева, Москва): «Скифское движение началось в 1917 году и было кульминацией народнического движения, эсеры планировали создать Царство любви людей-цветов, но победил большевистский проект Царства ненависти. Большевистская политика, коллективизация, военный коммунизм превратили в прах скифские изыскания эсеров. Мы собираем этот прах и по щекам нашим текут слезы»
Александр Секацкий (философ, писатель, Санкт-Петербург): «Скиф был неотделим от коня, это было его выражение свободы. Греки видели скифов кентаврами. Путин на мотоцикле чем-то похож на скифа на коне, это его акт свободы»
«Скифия обогащает культуры, когда они становятся скучными, сухими, политкорректными и безвкусными»
«Сейчас происходит кризис идентификации, появляются „гномы“, „эльфы“. Если существуют такие искусственные идентичности, то для возрождения скифов есть все шансы»
Ярослав Леонтьев (МГУ, доктор исторических наук, Москва): «В Санкт-Петербурге воздух пресыщен левоэсерством и скифством. Узнав о переносе мероприятия [с Аптекарской ул.] на Суворовский проспект, я нашел много интересных аналогий. Суворовский, 32 — издательство „скифы“, работавшее в революционное время, а чуть подальше — к музею Суворова — жила вернувшись с каторги Мария Спиридонова, тут же рядом штаб эсеров-максималистов»
Виталий Трофимов-Трофимов (этноконфликтолог, Санкт-Петербург): «Наследие скифов является политически актуальным в наши дни. Кочевой образ жизни делал скифов не только устойчивыми к контакту с другими культурами, чего так не хватает современным русским, но и делал их сверхкомпетентами, открытыми к инновациям. Все это актуально именно сейчас»
Шукрулла Рахмани (бизнесмен, этнический узбек из Афганистана, работает в Москве): «Мы [люди Евразии] утрачиваем этническую идентичность под влиянием глобализации, теряем наш внутренний облик чести, любви, света. Больше становимся потребителями. Больше распорстраняется рабское мышление. Мы не должны утратить память об исторических мотивациях, таких как скифы и их последователи»
По информации движения «Новые скифы»
http://lred.ru/ind
«Скифы» Блока в кратком изложении
30-04-2012, 02:34
Стихотворение
было написано Блоком вслед за поэмой «Двенадцать» в 1918 г. Эпиграфом к
нему послужили строки Владимира Соловьева: «Панмонголизм! Хоть имя
дико, / Но мне ласкает слух оно». Панмонголизм, по теории Соловьева, —
это столкновение азиатского Востока и европейского Запада, которое
приведет к концу западной культуры. Блок употребляет этот термин в
значении противопоставления Советской России и Запада.Поводом для написания «Скифов» явился провал Брестских мирных переговоров России с Германией, в результате которых Россия потеряла многие территории. Блок написал в дневнике: «Тычь, тычь в карту, рвань немецкая, подлый буржуй. Артачься Англия, Франция. Мы свою историческую миссию выполним». В своем стихотворении Блок открыто выразил то, о чем только намекалось в поэме «Двенадцать». Это созидательная суть революции.
* * *
От имени скифов, кочевого воинственного народа, поэт обращается к Западу. Под скифами Блок подразумевает революционную Россию.
«Мильоны — вас. Нас — тьмы, и тьмы, и тьмы. / Попробуйте, сразитесь с нами! / Да, скифы — мы! Да, азиаты мы, / С раскосыми и жадными очами!»
Скифы упрекают Европу в том, что веками она с завистью глядела на Восток, думая только о том, как захватить его. Но пришло время для ответного удара, и теперь скифы будут нападать: «И день придет — не будет и следа / От ваших Пестумов быть может!»
Но скифы не просто хотят разрушить старый мир, они предлагают ему братство, просят Запад остановиться перед древней загадкой Сфинкса.
«Россия — Сфинкс. Ликуя и скорбя, / И обливаясь черной кровью, / Она глядит, глядит, глядит в тебя, / И с ненавистью, и с любовью!..»
Россия способна к «всемирной отзывчивости», к восприятию достижений других культур: «Мы любим все — и жар холодных числ, / И дар божественных видений, / Нам внятно все — и острый галльский смысл, / И сумрачный германский гений...»
Но, несмотря на это, Россия, Скифы — страшная сила, она может быть и созидательной и разрушительной. Поэтому Западу лучше пойти с ней на компромисс: « Виновны ль мы, коль хрустнет ваш скелет / В тяжелых, нежных наших лапах?»
Скифы не хотят войн и смертей, они просят Запад, пока не поздно, помириться с ними, стать им братьями: «Придите к нам! От ужасов войны / Придите в мирные объятья! / Пока не поздно — старый меч в ножны, / Товарищи! Мы станем — братья!» Так Блок подчеркивает созидательный смысл революции, нежелание советского народа идти на конфликт. Но если Запад не пойдет скифам навстречу, они больше не будут защищать его от Востока, не будут служить ему щитом: «Не сдвинемся, когда свирепый гунн / В карманах трупов будет шарить, / Жечь города, и в церковь гнать табун, / И мясо белых братьев жарить!..»
Скифы дают Западу последнее предупреждение: «В последний раз — опомнись, старый мир! / На братский пир труда и мира, / В последний раз на светлый братский пир / Сзывает варварская лира!»
Свой «Манифест» т.н. «Новые Скифы» провозгласили на учредительной конференции «Скифского Движения» 7 ноября 2011 г. (!) в петербургском ресторане «Гранд Отель Эсмеральд». Русский социализм и русский космизм, права народов и регионов, Скифо-евразийский Союз, этно-футуризм, сакральная география и номадизм («новые кочевники») – вот основные компоненты движения «Новые Скифы». В нём также восхваляются на все лады «левые эсеры»: «наши люди помнят октябрьскую революцию 1917 года как переворот Ленина и большевиков. Это не совсем так. Революцию вместе с большевиками осуществляли и русские народники – левые эсеры. В сравнении с Новыми Скифами - скифы-эсеры 1917 года приняли революцию мессиански, они восприняли революцию как божье явление. Революция Скифов должна была превратить Россию в райское поле людей-цветов. Революция обязана была построить на Руси чаемый скифами вольный и братский союз народов Евразии – последнее праведное царство - Союз Скифских Республик. Но мы – Евразийцы и Народники храним заветы наших борцов. Гороскоп Руси вновь выстроился «скифским образом». Новые скифы ратуют за строительство Царства Правды, ибо «не в вере Бог, а в Правде». Вместо «газовой империи» мы построим Солнечное царство, пронизанное ветками сверхскоростных струнных дорог, в окружении висячих садов и парков». В этакой «политманиловщине» нашлось место и для национального вопроса: «под русскими мы понимаем не только великоросов, но и другие народы населяющие территорию России, имеющие общность судьбы и общие цели» (авторская орфография полностью сохранена). Обращает на себя внимание весьма странное совпадение, что Путин недавно тоже всё на гороскоп намекал: http://rublev-museum.livejournal.com/280
Новый скиф — участник встречи в Гранд Отеле Эмеральд
«Создать царство любви людей-цветов»
В Петербурге собрались участники движения «Новые скифы»
Седьмого ноября в Санкт-Петербурге, в Гранд Отеле Эмеральд состоялась манифестация общественного движения «Новые Скифы». Скифское движение поэтов и революционеров возникло в России в 1917 году. Согласно пониманию участников нового движения, скифство стало вершиной русского народничества и предтечей Евразийства. Скифами называли себя лучшие поэты, писатели, музыканты и художники Серебряного века: Александр Блок, Кузьма Петров-Водкин, Валерий Брюсов, Сергей Прокофьев, Андрей Белый, Николай Клюев, Сергей Есенин, Борис Пастернак, Евгений Замятин.Цели движения, зафиксированные в распространенном пресс-релизе:
1. Возрождение культурного, политического, экономического и ценностного наследия исторических скифов;
2. Возрождение духовного начала в народах России;
3. Сущностное наполнение евразийского союза;
Цитаты участников манифестации:
Павел Зарифуллин (директор Центра Льва Гумилева, Москва): «Скифское движение началось в 1917 году и было кульминацией народнического движения, эсеры планировали создать Царство любви людей-цветов, но победил большевистский проект Царства ненависти. Большевистская политика, коллективизация, военный коммунизм превратили в прах скифские изыскания эсеров. Мы собираем этот прах и по щекам нашим текут слезы»
Александр Секацкий (философ, писатель, Санкт-Петербург): «Скиф был неотделим от коня, это было его выражение свободы. Греки видели скифов кентаврами. Путин на мотоцикле чем-то похож на скифа на коне, это его акт свободы»
«Скифия обогащает культуры, когда они становятся скучными, сухими, политкорректными и безвкусными»
«Сейчас происходит кризис идентификации, появляются „гномы“, „эльфы“. Если существуют такие искусственные идентичности, то для возрождения скифов есть все шансы»
Ярослав Леонтьев (МГУ, доктор исторических наук, Москва): «В Санкт-Петербурге воздух пресыщен левоэсерством и скифством. Узнав о переносе мероприятия [с Аптекарской ул.] на Суворовский проспект, я нашел много интересных аналогий. Суворовский, 32 — издательство „скифы“, работавшее в революционное время, а чуть подальше — к музею Суворова — жила вернувшись с каторги Мария Спиридонова, тут же рядом штаб эсеров-максималистов»
Виталий Трофимов-Трофимов (этноконфликтолог, Санкт-Петербург): «Наследие скифов является политически актуальным в наши дни. Кочевой образ жизни делал скифов не только устойчивыми к контакту с другими культурами, чего так не хватает современным русским, но и делал их сверхкомпетентами, открытыми к инновациям. Все это актуально именно сейчас»
Шукрулла Рахмани (бизнесмен, этнический узбек из Афганистана, работает в Москве): «Мы [люди Евразии] утрачиваем этническую идентичность под влиянием глобализации, теряем наш внутренний облик чести, любви, света. Больше становимся потребителями. Больше распорстраняется рабское мышление. Мы не должны утратить память об исторических мотивациях, таких как скифы и их последователи»
По информации движения «Новые скифы»
http://lred.ru/index.php/blogiothers/31524-%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D1%8B%D0%B5-%D1%81%D0%BA%D0%B8%D1%84%D1%8B
Скифы - культурно-революционное движение 1917-1918 гг. русской интеллигенции близкое к партии левых эсеров. Скифами называли себя лучшие поэты, писатели, музыканты и художники Серебряного века: Александр Блок, Кузьма Петров-Водкин, Валерий Брюсов, Сергей Прокофьев, Андрей Белый, Николай Клюев, Сергей Есенин, Борис Пастернак, Евгений Замятин. Скифство стало вершиной русского Народничества и предтечей Евразийства.
Скифство (в широком смысле) - течение в русской культуре и литературе, эстетизирующее жизнь во всех её проявлениях, героизм, романтизм, вольность, активность, скитания, номадизм, интерес к кочевникам (цыганам, народам степи, горцам, казакам). Согласно литературным исследованиям к скифам вполне можно отнести Пушкина, Дениса Давыдова, Гнедича и т.д.
Скифство - как "русский характер", интерес к скифству пробудился после "скифской войны" с Наполеоном. Французы называют русскую тактику - "скифской" и русских "скифами".
Скифы - легендарные кочевники Великой Степи, создавшие несколько исторических государств на территории России и Содружества. Создали знаменитый "звериный стиль" (кованные из золота сцены нападения хищных животных на травоядных). В той или иной степени генетическими и культурными потомками скифов себя считают славянские, тюркские, кавказские народы. В этом смысле Скифство выступает как объединительный проект, как общий "первопредок" самых разных этносов России и Евразийского Союза. Скифство может стать важным культурным фактором евразийской интеграции.
Скифы - арийские кочевники. Популяризаторы "скифского стиля" времен революции Александр Блок и Валерий Брюсов были по сути "восточными ариософами". Для молодого националистически ориентированного поколения
"Скифы" могли бы стать важной "ролевой игрой", ничуть не худшей по сюжету и образам, чем игры в "городской фашизм" или "толкиенизм". Поскольку исторические скифы были азиатами и евразийцами - мы смело можем
формировать "новое восточническое скифское арийство". создавать для молодежи лекалы в виде "скифской арийской моды", "нового кочевого образа жизни", "новой скифской музыки". Речь идет о формировании популярной
субкультуры для городской националистической молодежи, о создании "национализма с человеческим лицом", ориентированного на русское, а не на немецкое или английское "наследие предков".
Скифство - мобильное, активное, открытое отношение к жизни, к людям и пространству. Скифами называют себя байкеры (Хирург), очарованные странники (Фёдор Конюхов), евразийцы, народники-этнографы.
С точки зрения формирования общественного проекта в виде национального молодежного движения - существуют целые кластеры российского общества, готовые отождествить себя со "скифским стилем".
С уважением,
Зарифуллин Павел Вячеславович
http://sputnikipogrom.com/2012/articles/315.php
Павел Горгулов — убийца президента Франции
Федор Мамонов, для «Спутника и Погрома»
К
ровь, закипающая в жилах русского человека, способна как поднять его
на небесный Олимп, так и низвергнуть в самые мрачные бездны, поместить
в застенки Бытия. Тёмную сторону русской души принято замалчивать,
но наперекор всему она существует. Такой жестокий к России XX век явил
немало её примеров. И одним из нагляднейших воплощений чёрной воли
русского Фауста служит убийство белоэмигрантом Павлом Горгуловым
французского президента Поля Думера из-за отказа Франции вести активную
антикоммунистическую политику.
Такова была завязка поразительной истории русского террориста-одиночки, которой и сегодня едва ли найдётся достойный аналог.
В комиссариате преступник был обыскан. У него нашли карту д’идантите на имя Павла Горгулова, родившегося 29 июня 1895 года в станице Лабинская, Кубанской области, России. Из карманов Горгулова извлекли второй револьвер, три обоймы с патронами и визитную карточку на имя «ветерана-писателя Поля Бреда». Или преступник явно издевался, или он был сумасшедшим, избрав такой красноречивый псевдоним. Наконец, в пиджачном кармане обнаружили записную книжку, на первой странице которой Бред-Горгулов тщательно вывел: «Мемуары доктора Горгулова, главы русских фашистов, который убил президента Французской Республики».
Вы спросите, зачем «русскому фашисту» убивать президента Французской Республики? Вот и французы сначала тоже этого не поняли. Поэтому в официальном сообщении министерства внутренних дел Франции по поводу убийства президента Горгулова окрестили «необольшевиком», «провокатором III Интернационала» и прочими нелестными эпитетами. Однако, как и всё, что связано с тёмной стороной души русского человека, изнанка события 6 мая оказалась гораздо страшней, чем того ожидало французское общество.
В ходе расследования выяснились некоторые обстоятельства биографии Горгулова. Его довоенную биографию плотно обволакивал туман и реконструировать то, чем занимался Горгулов в России, было практически невозможно. По его собственным словам, он родился и вырос в среде кубанского казачества, в 1913 году закончил военно-фельдшерское училище в Екатеринодаре и поступил на медицинский факультет в Москве. Сражался на Великой войне, ранен. Участвовал в антибольшевистском сопротивлении на юге России, по некоторым данным состоял в конспиративной антисоветской организации эсера Савинкова и партизанил против красных в белорусских лесах. Более-менее ясная, хотя и крайне далёкая даже от приблизительной точности картина начинает вырисовываться с попаданием Горгулова в эмиграцию.
Впервые он появился в Праге в 1921 году, приехав из Варшавы. В столице Чехословакии Горгулов учился на медицинском факультете Карлова Университета, до 1927 года жил в среде студентов-медиков. Потом перебрался в Моравию, где выдавал себя за врача и зарабатывал на жизнь нелегальными абортами. В 1929 он вернулся в Прагу, чтобы выбить у властей регистрацию его собственной партии. Ему категорически отказали и в 1930 году Горгулов был вынужден уехать во Францию по «нансеновскому» паспорту. Причиной внезапного отъезда послужило тёмное дело с абортом, имевшим смертельный исход. Горгулов был женат два раза. Первый раз его избранницей стала местная жительница, чешка, которая вскоре получила развод из-за того, что Горгулов жестоко с ней обращался и избивал. Вторым браком он был женат на Анне-Марии Генг, 33 лет, уроженке Швейцарии.
Идеология «Всероссийской Национальной Крестьянской Партии Зелёных», а именно так называлась организация Горгулова, представляла собой ядрёную смесь из положений радикального русского национализма, фашизма, антикоммунизма, футуризма и антиурбанизма. Программа «партии» (в которой, кроме Горгулова, состояло ещё три человека) была отпечатана в объёмистой брошюре из 72 страниц. Начиналась брошюра с воззвания к русскому народу: «Одно твоё спасение, последнее спасение, это — война. Все равно, какая война: внешняя или внутренняя... Война и только война есть единственное спасение всех русских беженцев, рассеянных по белу свету. Война есть конец большевистской власти. А мир — это конец Европе. Свету — конец. А потому: да здравствует война, наша спасительница». После этого танатофильского гимна Войне-Освободительнице Горгулов переходит к описанию будущего устройства «Всероссийской Народной Национальной Республики», которой должна править на началах диктатуры «Народная Земледельческая Партия Зелёных» вплоть до выбора президента. Это диктатура осуществляется лично «первым зелёным диктатором» — самим Горгуловым. Для себя отметим, что зелёный — это цвет русских повстанцев Тамбовского восстания и румынских православных фашистов, носивших зелёные рубашки.
«Президентом, т.е. главой Всероссийской Национальной Республики», может быть только русский патриот, причём, по словам Горгулова, «отнюдь не коммунист, не социалист, не монархист, не еврей, не инородец, не иностранец и не женщина». Параграф 18 горгуловской партии возглашает простой и понятный сердцу каждого культурного человека лозунг «Россия — для русских». Евреи (даже русскоподданные) ограничиваются в правах. Вводится процентная норма в средних, специальных и высших учебных заведениях. Евреи не могут состоять ни на какой государственной службе, даже «самой ничтожной». Под запретом и их вступление в партию «зелёных». Если показания Горгулова о своём казачьем происхождении верны, то здесь мы наблюдаем типичный для пережившего зверства еврейско-советского расказачивания «пещерный» антисемитизм.
Для освобождения России от большевиков учреждается «Зелёная Армия» под верховным командованием Павла Горгулова. Ему подчинены три отделения: военно-оперативное, разведывательно-пропагандистское и организационное. Для наград «Зелёной Армии» вводится «орден Зелёного Креста» — точная копия Георгиевского офицерского креста, но только зелёного цвета. Головной убор «зелёных» гвардейцев — «старорусская, боярская складная шапка, отделенная светло-гнедым мехом, с разрезом спереди и сзади, с зелёным бархатным мехом, обшитым по краям чёрным. Спереди, под разрезом, — серебряный герб Крестьянской Партии. Над гербом — зелёный развесистый султан, напоминающий ель». В армии вводится следующее титулование: Зелёного Диктатора следует называть «гражданин Диктатор», членов диктаторской тройки (куда, помимо «вождя», входили два ближайших соратника Горгулова: Яковлев и Крынкин, люди с не менее тёмными жизнеописаниями), — «гражданин Поддиктатор». Далее грань безумия переступается окончательно, приоткрывая завесу над священным помешательством искалеченного невзгодами русского человека.
В соответствии с программой, каждый «Зелёный ударный батальон» будет вооружен особыми, легко переносимыми механизмами, по одному механизму на каждого «зелёного» партизана. С помощью таких «механизмов» один ударный партизанский батальон в 400 человек сможет выбить из бетонных окопов неприятеля силой в одну тысячу человек, при этом сами партизаны не понесут почти никаких потерь. При помощи тех же механизмов один ударный партизанский батальон способен выдержать атаку неприятеля силой в 3 тысячи человек в течение 24 часов почти без потерь со своей стороны. «Неприятельская лёгкая артиллерия, пулемёты и танки совершенно беспомощны против такого вооружения зелёных ударников». Естественно, «изобретение пока является тайной изобретателя и залогом несомненной победы Зелёной Армии над своими врагами».
Таковы были галлюцинации Павла Горгулова, который словно в алхимическом опыте смешал всю накопленную в русской душе ненависть с наивной религиозностью примитивного крестьянина, казачью боевую удаль со стальным оскалом грядущего машинного ада, пугающую тишину русских лесов с продирающимся сквозь неё первобытным рокотом Войны. Помимо партийной программы, Горгулов, под именем Павла Бреда, издал в Париже сборник повестей и стихов «Тайна жизни скифов» с проповедью русского мессианства, скифского стержня русской нации, обречённой на заключительную победу в битве за жизненное пространство. Заканчивался сборник горячим изъявлением желания зажечь русской рукой пожар миров, всепожирающее пламя, в котором сгорит не только проклятый коммунизм, но и вся мерзость будничного мирка рядового европейца: «Русский я. А все, что от русского исходит, непременно дерзостью пахнет: как — политика, как — вольнодумство, критика и все такое прочее... Потому... Народ мы скифский, русский. Народ мы сильный и дерзкий. Свет перевернуть хотим. Да-с. Как старую кадушку. А кто же под кадушкой-то сидеть будет? Ах, милые! Не знаю. И потому — кончаю. И на прощание только прибавлю свое малюсенькое изреченьице: «А все-таки — фиалка машинку победит!»
По мере стихания паники (проницательным наблюдателям убийство Думера изначально виделось «новым Сараевским убийством», предвещавшим новую мировую бойню) появилось несколько версий поступка Горгулова:
1) Горгулов — русский патриот, убивший Думера из-за лояльной позиции Франции в отношении большевистского режима и политики невмешательства в русские дела (в то время русская эмиграция с поистине фанатической верой ждала «Весеннего похода», чтобы при поддержке Запада взять реванш у красных оккупантов) . Такая версия имела все успехи стать главной, тем более, что её придерживался сам Горгулов, публично упрекавший Францию в благожелательности к большевикам и в отказе предпринимать активные меры по свержению коммунистической тирании. Помимо этого, Горгулов открыто обвинял французское правительство в невнимании к проблемам русского населения Франции, в основном ветеранов первой мировой войны, вынужденным за гроши работать таксистами и рабочими на заводах «Рено». На допросе Горгулов признался, что, живя в Праге, вынашивал план по убийству чешского президента Масарика. Тем самым он собирался отомстить за пролитую по вине Чехословацкого Корпуса кровь адмирала Колчака, но в самый последний момент улыбка Масарика заставила его не вынимать револьвер из кармана.
2) Горгулов — советский агент, своим чудовищным преступлением призванный натравить французские власти на белую эмиграцию. Пропагандой именно такой разгадки тайны «вождя русских фашистов» занимались русские эмигранты, чьё положение во Франции после 6 мая 1932 года и сильно усугубилось из-за всплеска шовинистических настроений против «пришельцев» (были зафиксированы случае избиения русских и угроз в их адрес в отместку за «гибель нашего президента»). Вся русская колония во Франции, включая и её крайне правый фланг, никогда не испытывавший симпатий к франко-советскому сближению, решительно отмежевалась от Горгулова. Глава РОВС во Франции генерал Миллер известил французскую полицию о том, что Горгулов, по имеющимся данным, не состоял ни в одном из отделений Общевоинского Союза. Кубанские казачьи станицы также заявили о том, не знают никакого Горгулова, равно как и не имеют фактов его причастности к кубанскому казачьему войску. Вскоре после начала процесса над Горгуловым нашёлся свидетель, казак Иван Лазарев, распознавший в подсудимом чекиста по кличке «Монгол», пытавшего его в застенках ростовской ЧК. Для проверки этой сенсационной версии к Лазареву командировали полицейского инспектора с 10 фотографиями Горгулова для предъявления их Лазареву. Тот узнал «Монгола» в последних фотографиях Горгулова, сделанных после ареста , но не признал его в фотографии 1924 года. Это обстоятельство заставило усомниться в серьёзности показаний Лазарева и сильно поколебало версию, которая уже начала приобретать значение основной. В свою очередь, полпред СССР во Франции высказал глубокие соболезнования в связи с гибелью Думера, а исполком Коминтерна с возмущением отмежевался от «белогвардейца», «фашиста» и «антисоветчика» Горгулова.
3) Горгулов — белогвардейский боевик, задачей которого было претворение в жизнь плана радикальных русских эмигрантов по вовлечению Франции в войну с СССР. Эту версию «белого заговора» продвигала левые французские круги и Коминтерн. По их мнению, цели белогвардейцев прозаичны: провокацией втравить Францию в мировую войну и интервенцию против СССР. В подтверждение приводился факт, что 13 апреля 1932 года в одной из харбинских русских газет начал печататься роман, рассказывающий о воображаемом убийстве президента Французской Республики. Убийца в этом романе был антибольшевиком и своим преступлением старался принудить Францию объявить войну советам. Апофеозом подобной коминтерновской пропаганды стала брошюра писателя-коммуниста Анри Барбюса, требовавшего суда над «белой армией во Франции». Ко всему прочему, в СССР планировался выпуск художественного фильма «Горгуловщина», за основу которого бралась как раз версия о «белогвардейской Аль-Каеде».
4) Горгулов — орудие «коричного заговора», фашистской Италии и немецких нацистов, пока ещё не пришедших к власти. Цель — примерно такая же, что и у «белых заговорщиков»: спровоцировать мировую войну. В пользу этого говорит хотя бы приверженность самого Горгулова идеологии фашизма, высказанные им в ходе допроса симпатии к Муссолини и Гитлеру. Кроме того, Горгулов откровенно заявил, что в Париже посещал итальянские фашистские клубы и поддерживал с ними контакты. По просочившимся сведениям, деньги на малотиражную газету Горгулова «Набат» выделяла НСДАП. Тут же вспомнилось, что один из лозунгов Горгулова «Зарубежная Русь — пробудись!» полностью схож с нацистским «Deutschland erwache!». Впрочем, почти сразу после убийства Думера итальянский посол во Франции выразил живейший протест против какой бы то ни было ассоциации Горгулова с фашизмом.
5) Горгулов — просто сумасшедший. Эта версия, пожалуй, доминирует и по сей день. На ней основывали доводы адвокаты Горгулова, призывая суд не судить строго психически больного человека. Сам же Горгулов крайне агрессивно реагировал на попытки поставить под сомнение свою вменяемость, неоднократно в ходе процесса заявляя о том, что совершал убийство в здравом уме. С особым рвением он отстаивал свои идеи, на которые не могла, на его взгляд, ложиться тень умопомешательства. Вот фрагмент из письма Горгулова к осмотревшим его врачам: «Я не сумасшедший! Весь мир сошёл с ума. Но не я! Весь мир делает сумасшедшую политику (и Франция тоже). Весь мир готовит войну! Мир готовит мировую революцию и повсеместный триумф коммунизма! Вот моё пророчество: если мировая политика, политика сумасшествия не изменится — красная коммунистическая армия будет в Париже! И вы, несчастные, будете приветствовать красную армию! Тогда — конец Европе!... Но я хочу спасти мир! И для этого я устроил покушение и пожертвовал собой!» Заметим, что такое поведение сближает Горгулова с Брейвиком, так же отстаивавшим здравие как своё личное, так и своей идеологии.
Меж тем, процесс над «апостолом Павлом Горгуловым», как называл себя сам подсудимый, или «Распутиным русской эмиграции», как называли его окружающие, набирал обороты. Широкоплечий гигант смеялся в лицо обвинителям и сочинял в заточении прокламации, ввергая в шок не только изнеженных французов, но и видавших виды русских. В предоставленном ему судом слове Горгулов крыл по чём свет стоит французские власти, большевиков и, плюс ко всему, монархистов, к которым он почему-то испытывал редкую неприязнь. В своих тюремных записках он обращался к публике со следующими словами: «Россия пришла на помощь Франции и дала ей возможность выиграть войну, Франция же ничего не сделала, чтобы освободить Россию от большевиков... Слушай, Франция, слушай, Европа, это я лично подготовил покушение и убил президента Французской Республики, это акт моего политического террора. Кто я? Почему я это сделал? Нет, я не шут и не бандит. Какова моя программа? Благо моей родины — это высший идеал, чем слава, деньги и жизнь, потому что нет жизни без родины. Вы, европейцы, сволочь, почему вы не допускаете, что мы, русские, имели то, что имеете вы, т.е. родину. Зачем вы поддерживаете большевиков и действуете с ними заодно?»
И хоть Горгулов был проклят своими соотечественниками с самого начала (в первую очередь из-за опасений перед карательными мерами правительства Франции против русских эмигрантов), постепенно стало зарождаться движение в его поддержку. Так в одном из писем, регулярно приходивших в тюремную камеру, писалось: «Ты принёс себя в жертву. Знай, что мы все, которые ныне стали рабами наших бывших друзей, наших бывших союзников, — вместе с тобой. Великий француз, Поль Думер, должен был умереть героем для того, чтобы Франция поняла преступность своей политики. Не волнуйся. Судьи — присяжные будут мягкосердечны. Они поймут, что в лице Горгулова они судят бывшую союзницу Франции — Россию». Настоящий скандал вызвало обращение Горгулова к вдове Думера, где тот называл мужа несчастной национальным героем, принесшим себя в жертву во имя Франции и России. И опять невольная отсылка к Брейвику, как известно, тоже объявившему своих жертв «мучениками за идею».
Осознавая, что доживает последние дни, он судорожно пытался подвести черту под «зелёной» идеологией. Яростным криком звучит его политическое завещание: «Вы можете меня мучить, и вы меня мучаете уже, нравственно и физически, мучите больше, чем советские чекисты. Вы можете убить меня, но не моя прекрасная идея уже родилась на свет, до самой гильотины я не изменю моим прекрасным идеям. Придите увидеть меня у гильотины, и я вам скажу в лицо: да здравствует национальная Россия, да здравствует моя политическая идея! Да здравствует моя религиозная идея!»
14 сентября 1932 года был взят финальный аккорд драмы. Гильотина французского правосудия, некогда поднабравшаяся опыта на обезглавливании вандейских крестьян, полоснула своим лезвием шею русского казака. Перед тем, как лезвие опустилось и отсекло от огромного туловища Горгулова голову, он успел пробормотать «Россия... Россия...» Когда всё кончилось, фургон повёз труп на кладбище, чтобы предать тело так и непонятого русского романтика негостеприимной французской земле....
Комментариев нет:
Отправить комментарий