ესეც ევროპაა,სერ ედვინ არნოლდი,The Light of Asia და ა.შ.

http://vbuddisme.ru/wiki/

Необуддизм, или глобальный буддизм как явление западной культуры

 - зародился в XIX веке в культуре западного общества, весьма далекой от буддийской религиозной практики. В процессе осмысления нового для Запада мировоззрения возникла тенденция к универсализму, созданию некоего "буддизма вообще" именно как культурного феномена, подменяющего собой целый спектр духовных традиций.  Его наиболее ярко отразил мировой художественный процесс.  Буддийские образы и темы давно уже стали неотъемлимой составляющей современной мировой культуры. К ним нередко обращались в своем творчестве западные художники и писатели, начиная с XIX века. 
Именно в этом периоде ученые усматривают истоки необуддизма в его глобальном дискурсе, "глобального буддизма", о котором говорят как о "тексте без контекста". Постепенно возникала умозрительная, оторванная от буддийской практики и опыта сумма идей, адекватных европейским духовным потребностям и интеллектуальным вкусам (1). В XIX веке буддийская философия оказала глубокое влияние на многие выдающиеся западные умы, о ней с восхищением отзывался А.Шопенгауэр (1788-1869 гг.), ее изучали Ф.Ницше (1844-1900 гг.), М.Хайдеггер (1889-1976 гг.), швейцарский психолог Карл Гюстав Юнг (1875-1961 гг.). Отдаленные отголоски буддийских идей в культуре XIX века можно обнаружить и в живописи импрессионизма и  в учении Льва Толстого, и в массовой нео-гностической культуре, уловившей новую потребность в мистицизме, у Елены Блаватской и Генри Олкотта.
Иллюстрацией подобного "текста без контекста" стала западная интерпретация одной из Четырех благородных истин Будды:

(Обусловленное существование есть страдание)  как повода для пессимизма. 

Мотив страдательности феноменальной жизни человека был ярко раскрыт в философии А.Шопенгауэа.  Будда действительно указывал на то, что все живые существа неизбежно пребывают в различного рода страданиях . Вся жизнь - это ситуации непрерывного изменения и всепронизывающей страдательности, пассивного претерпевания. Как остроумно заметил Е.Торчинов: "по-видимости, человек сам кузнец своего счастья, но в действительности, будучи опутан клубком причинно-следственных отношений и связей, он не столько кует, сколько сам пребывает под молотом причинности на наковальне следствий". В то же время Будда показал причину этого, а также Путь к прекращению страданий, к счастью - практические методы преодоления такой "страдательности". Более того, он продемонстрировал на собственном примере, что цель Пути осуществима, - достиг Просветления.    Выпав из контекста Четырех благородных истин, логически связанных между собой, и представляющих смысловое единство, Первая благородная истина приобрела в западном осмыслении свой самоценный и тотально-печальный смысл.

тересовались Востоком  и крупнейшие русские писатели - Л.Н.Толстой, Ф.М.Достоевский, М,Горький.   Например, Лев Толстой (1828-1910 гг.) написал "Жизнь Будды". Увлечение некоторыми идеями буддизма, возможно, определило и некоторые особенности толстовской художественной манеры. Ученые видят, например, аналогию между буддийским пониманием индивида как потока становления и толстовским способом создания персонажей, названным  "принцип текучести". Известно высказывание писателя "люди как реки". Исследователь творчества Толстого Б.М.Эйхенбаум обратил внимание на эту особенность: "Во всей литературе того времени, связанной с Гоголем и с натуральной школой, человек изображается как социальный или психологический тип. Совсем иное у Толстого: его люди не типы и даже не впоне характеры; они текучи и изменчивы..." (Белая 2001).    Русский писатель вошел в историю и как философ, создавший собственное учение. Он предпринял опыт исследования сознания, и теретически обобщил его в трактате "О жизни". Обепризнано, что в синтетическом учении Толстого-мыслителя причудливым образом сочетаются разнокачественные влияния: философия южного буддизма наряду с философиями Канта, христианства и древнеиндийского брахманизма, философия А.Шопенгауэра с ее мотивом стадательности феноменальной жизни человека. Об этом писали В.В.Зеньковский, И.А.Бунин, А.М.Пятигорский, М.К.Мамардашвили, А.Белая и др. Идеи буддизма, почерпнутые из книг, вне опыта и практики, приводили к появлению вольных субъективных интерпретаций, с неизбежным искажением смысла. В одном из последних своих произведений, - "Круг чтения. Избранные, собранные и расположенные на каждый день Львом Толстым мысли многих писателей об истине, жизни и поведении", - Л.Толсктой активно использовал самые разные источники как индуизма, так и буддизма. В комментарии С.Д. Серебряного к данной работе отмечается, что более половины текстов - буддийские, восходящие в основном к палийской "Дхаммападе". Но при этом отмечается, что  "когда Л.Толстой находил мысли, которые он воспринимал (верно или неверно - другой вопрос) как созвучные своим, то реакция его была положительной; когда же он сталкивался с чем-то иным, мировоззренчески чуждым.., то реакция его была критической". А.М.Пятигорский в работе "Толстовская трактовка буддизма" так же отмечает субъективность в прочтении: "Там, где Толстой видит понимание жизни, ...буддизм видит...определенное состояние сознания. То есть каждый подразумевает разные вещи". 
Ярким событием в западной культурной жизни XIX века стал "Буддийский Катехизис" Генри Олкотта (1881 г.). Он был важным  шагом к тому, чтобы буддизм стал всемирно значимым. Это была первая попытка перечислить в сжатом виде главные буддийские идеи, единые для всех школ. Это характерный пример того, что можно назвать "изобретением традиции", некоей синтетической идентичности "буддизма вообще", всемирного буддизма(1).

А.Агаджанян: "Катехизис" Генри Олкотта стал не только явлением западной культуры, он повлиял и на буддийскую элиту, вернее, он помог созданию нового типа буддийской элиты, говорящей, подобно сингальскому монаху Дхармапале в 1893 г. на Всемирном Конгрессе Религий в Чикаго, от имени "буддизма вообще" (а не какой-то конкретной традиции или школы). Это изобретение "всемирного буддизма" - точная модель того, как зарождающееся глобальное сознание превращает некую частную традицию в свой собственный референт - внеконтекстный, транснациональный, поистине глобальный культурный продукт" (1).

Другим ярким явлением XIX вв, на которое оказал влияние буддизм - стал импрессионизм, возникший в европейском искусстве особый художественный метод, воспевший вечное становление и изменчивость. Ван Гог, в 1888 году еще продолжавший считать себя импрессионистом, выбрал только что оконченный им автопортрет в образе последователя Будды в подарок Полю Гогену в ответ на его очень яркий и выразительный автопортрет в контрастном колорите, в котором Гоген тем не менее показался Ван Гогу "узником без тени веселья".   (илл. 1)
"Портрет, который я посылаю Гогену в обмен, - писал Ван Гог своему брату, - может потягаться с его портретом. Я написал Гогену в ответ на его письмо, что если и мне позволено возвеличить свою личность, то я это сделал, стараясь изобразить в портрете не только себя, но и вообще импрессиониста. Я представил себя на нем бонзой, бесхитростным почитателем вечного Будды. И когда я сравниваю свою концепцию с концепцией Гогена, то вижу, что она у меня так же серьезна, но менее безнадежна" (Ревалд 1996: 147).

В 1901 году из-под пера известного английского писателя Дж.Р.Киплинга вышел роман "Ким" о духовном пути тибетского Ламы в Индии; французский символист Одилон Редон в 1906 году создал наполненное молчанием и тайной живописное полотно "Будда"... (илл.2)
С философскими системами и культурой Востока также был связан русский символизм Серебряного века. Возникли стихотворения "Будда" и "Нирвана" религиозного философа Дмитрия Мережковского. Поэт-символист К.Бальмонт с помощью профессора С.Ф.Ольденбурга перевел "Жизнь Будды" Ашвагхоши (Бальмонт 1990). "Ра??скошно буддийское лето..." - это уже Осип Мандельштам. Восточные мотивы постоянно встречаются в дизайне интерьеров доходных домов Санкт-Петербурга того времени, что явно свидетельствует о наличии определенной моды (Алексеев-Апраксин 2005:46). 

С середины XX века снова буддизм становится популярной темой в искусстве и культуре.   Сегодня аллюзии на буддийские темы уже можно встетить повсеместно, в самых разных сферах жизни: от рекламы и фитнеса до концепций романтизированной "буддийской экономики", популярных еще в переломные 1960-е гг, со времени издания книги Э.Шумахера "Das Klein ist Schon", а также  современных научных терминов ( "медитативная лирика" из литературоведения) . Влияние буддийских идей широко присутсвует в западном искусстве: в творчестве Германа Гессе, Гайто Газданова, Дж. Сэлинджера, Владимира Пелевина и др.; Буддийские термины и изображения встречаются повсюду: в названии духов ("Sansara") и рок-групп ("Нирвана"), на упаковках чая и даже обложках дисков радикальной еврейской музыки (John Zorn "Masada") . Оказываясь таким образом вне  буддийского контекста, за рамками собственного смысла, все эти иностранные  слова, образы и термины становятся  в западной поп-культуре теми песчинками, из которого она  строит свой замок  - собственный необуддизм. Этот "глобальный буддизм вообще" второй половины XX- XXI вв. сформировался под влиянием живых контактов западных людей с носителями буддийских традиций и особого западного -потребительского - массового сознания.    В 1968 году, Ж.Бодрийяр публикует работу "Система вещей" ("Le system des objects"), представляющую собой развернутую критику "общества  потребления", в которое превратился западный мир. Она легла впоследствии в основу сценария широко известного фильма "Матрица".  Не вникая в смысл понятий и терминов, обходя стороной буддийскую практику, необуддизм вычленяет те или иные фрагменты из системы буддизма, используя их как ингредиенты во всевозможных духовных коктейлях. Благодаря этому для некоторых современных людей на Западе буддизм из религии превратился в явление культуры, глобальную "культурно-символическую туманность", рассеянную в виде знаковых и смысловых осколков, таких как "нирвана", "шангри-ла", "шамбала", "медитация", используемых в рекламе, сотнях товарных знаков и голливудских фильмах. Эти смешения стали массовой реальностью в XX веке благодаря контр-культурной революции 1960-1970-хгг. Тогда буддийские идеи (сначала дзен, затем тибетского буддизма) стали неотъемлимой частью западной массовой культуры, благодаря  Алану Уоттсу, Алэну Гинзбургу, Джеку Керуаку, движению хиппи, переменам в литературе и стиле жизни, влиянию японской эстетики и т.д. (1) C каждым годом на тему буддизма появляется не поддающееся учету множество популярных книг.  Агаджанян: "Тогда как  в конце XX века буддисты составляли еще малую долю в населении западных стран, количество разных элементов этой религии в западной культуре в целом и в ее отдельных частях (например, New Age) была гораздо более значительной. Глобальный буддизм стал частью западного культурного ландшафта" (1). Именно культурного, но не религиозного, так как "необуддизм" , являясь чисто умозрительной  суммой идей, оторванной от контекста той или иной традиции,  с соответствующей практикой и опытом,  - явление из области мировой культуры, а не религии. Впрочем, его появление только подтверждает статус буддизма как одной из мировых религий, оказывающих влияние на мировую историю и культуру. 
        /
          ედვინ არნოლდი

ბალავარიანი,ლადო გუდიაშვილი,1962

საქართველოს ისტორიის ამ ფურცლის მცოდნეები შეიძლება ედვინ არნოლდმაც დააინტერესოს.

ქართული კულტურის ბუდიზმთან კონტაქტის მაგალითია შუა საუკუნეების ქრისტიანულ მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული წიგნის - „ვარლაამისა და იოასაფის“ ისტორია. ესაა ბუდას ცხოვრების ქრისტიანიზებული ვერსია, რომელშიც მოთხრობილია ინდოეთის გაქრისტიანების ამბავი. მეცნიერებაში დღემდე აზრთა სხვადასხვაობაა, თუ სად და რომელ ენაზე შეიქმნა ეს თხზულება. მკვლევარები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებენ მის ქართულ ვარიანტს, რომელსაც „სიბრძნე ბალაჰვარისი“ ან „ბალავარიანი“ ეწოდება. ეს ძეგლი (რედაქცია) საქართველოში არაბობის დროს, VII-X საუკუნეებში, ჩამოყალიბდა და, როგორც გიორგი მთაწმინდელი გვაუწყებს, X-XI საუკუნეებში ექვთიმე ათონელმა ბერძნულ ენაზე თარგმნა, ბერძნულიდან კი ლათინურად ითარგმნა და მთელ კულტურულ მსოფლიოში გავრცელდა.

ქართველები ინდუიზმითა და ბუდიზმით დაინტერესებული იყვნენ აღორძინების ხანაშიც და მომდევნო საუკუნეებშიც. ამას ადასტურებს XVII-XVIII საუკუნეების ანონიმი საზღაპრო მოთხრობა „დაფნის ქალაქის ამბავი“ და ის ლიტერატურული წყაროები, რაც სულხან საბა ორბელიანის იგავ-არაკთა კრებულსა და აღნიშნული ეპოქის სხვა სამოძღვრო-დიდაქტიკურ ნაწარმოებებს უდევს საფუძვლად. ბუდისტურ ლიტერატურაზე, ცხოვრების წესსა და ფილოსოფიაზე ბევრს წერდნენ და მის მიმართ სიმპათიებსაც გამოხატავდნენ XIX-XX საუკუნეების ცნობილი ქართველი მოაზროვნეები და პუბლიცისტები: არჩილ ჯორჯაძე, ივანე გომართელი და ივანე როსტომაშვილი.

        ინგლისელმა პოეტმა,ჟურნალისტმა და ვიქტორიანული ხანის გამომცემელმა სერმა ედვინ არნოლდმა//1832-1904// 1879 წელს გამოაქვეყნა  8-წიგნიანი პოემა ბუდას ცხოვრებაზე The Light of Asia ;ა"ზიის ნათელი".

            ამ ნაშრომმს ჰქონდა უზარმაზარი და გრძელვადიანი წარმატება. მატერიალიზმით და რაციონალიზმით გადაქანცულ საზოგადოებაში ამ წიგნის გამოცემიდან 30 წლის მანძილზე ის 50-ჯერ გამოიცა დიდ ბრიტანეთში,80-ჯერ - ამერიკის შეერთებულ შტატებში. ამერიკაში გაიყიდა ამ თხზულების მილიონზე მეტი ეგზემპლარი. ეს თხზულება ითარგმნა მთავარ ევროპულ ენებზე,მაგრამ ასევე სანსკრიტზე,ჰინდიზე და ბენგალიზე და იქცა კლასიკურ ნაწარმოებად ინდოეთში და აზიის მრავალ ბუდისტურ ქვეყანაში.

     არნოლდი არ ყოფილა სწავლული,მაგრამ ის შესანიშნავად იცნობდა ინდურ ლიტერატურას. 

           მან მრავალი წელი იცხოვრა ინდოეთში,ისწავლა სანსკრიტი და გამოაქვეყნა მრავალი ნაშრომი რომელთა სათაურებიც გამოხატავენ მათი ავტორის რელიგიურ, ეკლექტიკურ და რომანტიკულ ხასიათს//"ინდური ქებათა ქება";"ისლამის რწმენის მარგალიტები ანუ კრიალოსანი";"სიყვარულის წიგნი",და ა.შ.//.

          მან მოინახულა ბუდიზმის წმინდა ადგილები ინდოეთში,ნახა მათი ცუდი მდგომარეობა,დანაღვლიანდა და გადაწყვიტა დაწერა დიდი თხზულებისა ბუდას ცხოვრებისა და მოძღვრების შესახებ.

              ყველაზე წმინდა ვიქტორიანულ სტილში დაწერილი ეს წიგნი იმეორებს ყველა ბუდისტურ ლეგენდას  სიდჰარტას სასწაულებრივი დაბადების და
,ბავშვობის  შესახებ. 

             მან ბუდა გადააქცია ერთგვარ რომანტიულ გმირად, სამყაროს ჭეშმარიტ მხსნელად რომლის პიროვნებაც,უსვამს ხაზს არნოლდი წინასიტყვაობაში, ჩანს როგორც ერთადერთი გამონაკლისის //ქრისტეს// ჩაუთვლელად უმაღლეს,უწმინდეს,ყველაზე ქველმოქმედ პიროვნებად აზროვნების ისტორიაში.

              დასავლეთის და აღმოსავლეთის დაახლოების მგზნებარედ მსურველმა არნოლდმა  ბუდას ცხოვრება და მოძღვრება მოარგო დასავლეთის ქრისტიანთა ყურებს.

             მისი გმირის ცხოვრების ბევრი სცენა ჰგავს ახალი აღთქმის ცნობილ პასაჟებს.

           არნოლდის ბუდაც ქრისტეს მსგავსად განიცდის ცდუნებებს და გატანჯულია ეშმაკის მიერ თავისი მისიის დაწყებამდე.

              " მაშინ დაეცა ღამე და იმ დროს როდესაც ჩვენი მოძღვარი იჯდა ხის ძირში წყვდიადის მეფე მარამ,ვინც იცოდა რომ ეს იყო ადამიანთა განმანთავისუფლებელი ბუდა და რომ დადგა ჭეშმარიტების გაგების და სამყაროს ხსნის დრო,უბრძანა ბოროტების ყველა ძალას  და შეიკრიბა ყველა უფსკრულიდან ამოსული და სიბრძნესთან მეომარი ყველა დემონი."

 არნოლდმა ბუდა წარმოადგინა როგორც ერთგვარი აღმოსავლეთის ქრისტე.ის მიმართა როგორც მკითხველების გონებას ისე მათ გულს.

           ის შეიძლება ჩაითვალოს ბუდიზმის პირველ დასავლელ მოციქულად. ესაა ემოციური და ღრმად რელიგიური ბუდიზმი რაზეც მოწმობს წიგნის ბოლო სტრიქონები:

    ო დალოცვილო უფალო,ო!,ძლიერო განმანთავისუფლებელო!,მაპატიე ამ ნაწერის სისუსტე რომელიც ცუდად აცნობს შენს თავს ადამიანებს ვინაიდან ის არასაკმარისად აფასებს შენს წმინდა სიყვარულს.

             "ო შენ,ვისაც ვუყვარვართ, ძმაო,მეგზურო,კანონის ლამპარო,მე ვაფარებ თავს შენს სახელს და შენს პიროვნებას მე ვაფარებ თავს სიკეთის შენს კანონს! მე ვაფარებ თავს შენს წესს!  ომ!  ცვარი ელავს ლოტოსზე! ამოდი დიდო მზეო! ასწიე ჩემი ფოთოლი და შეუერთე ის ტალღას. ომ მანი პადმე ომ!  ამოდის მზე, ცვრის წვეთი იკარგება ბრწყინვალე ზღვის წიაღში!"

                       მატერიალიზმის უარყოფა და მაგიური აზროვნების დაბრუნება

          არნოლდი დასავლეთს წარუდგენს ღრმად რელიგიურ,რომანტიულ და წინაქრისტიანულ ბუდიზმს.

         მისი თხზულების დაუჯერებელი წარმატება მოწმობს იმაზე რომ დასავლეთი მზად იყო ასეთი ბუდიზმის მისაღებად.     

             მატერიალიზმით და ეკლესიათა ფორმალიზმით თუ დოგმატიზმით გადაქანცული დასავლური საზოგადოება ეძებდა ახალ რელიგიურ გზნებას,"უეჭველ ქრისტიანობას". 

        ემოციის ეს დაბრუნება იძენს იძენს სულ სხვადასხვა ფორმებს. 

         საფრანგეთში განახლდა სალოცავი მოგზაურობები და ქალწული მარიამის კულტი. ნაწილობრივ ეს დაკავშირებულია ლურდში //1858//,პონტმაში//1871//,ბელვუაზაში//1876// და ა.შ. გამოცხადებათა გახშირებასთან.

              რევოლუციურ-პროგრესისტული ეპოქით გატანჯული ადამიანები ეძებენ უფრო თბილ და ადამიანურ რელიგიას.

      ქრისტიანობას დაუბრუნდა ან გაქრისტიანდა მრავალი ინტელექტუალი და შემოქმედი//ჰუისმამნსი,კლოდელი,პეგი და სხვ.//.

              სწორედ "გულის" რელიგიურობის ხელახლა აღმოჩენის ამ ატმოსფეროში მოხდა ევროპელთა პირველი გადასვლები ბუდიზმში. 

 

 ბუდიზმს აღარ უყურებენ როგორც მხოლოდ რაციონალურ ფილოსოფიას. დასავლეთს ის წარუდგა როგორც რელიგია რომელშიც მნიშვნელოვანი ადგილი უკავია იყვარულს,ერთგულებას,ღვთისმოსაობა-მოწიწებას,ემოციას.

საზოგადოებაში რომელიც უწინარეს ყოვლისა აფასებდა მეცნიერებას და გონებას ბუდიზმი გაგებული იყო რაციონალისტურ ცნებებში.

              ემოციის და რელიგიის ხელახლა აღმომჩენ საზოგადოებაში ბუდიზმი განხილული იქნა რელიგიური და ღვთისმოსაობის ცნებებით.

  მოულოდნელად აღმოაჩინეს რომ ძველი ინდოელი ბრძენის მოძღვრება არა მარტო ანათლებს გონებას, ის აძგერებს გულსაც.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


დალაი ლამას წიგნი ფიქრი სხვებზე,ბედნიერების გზა,პარიზი,2012.

        ნაწყვეტები:
                ევროპაში დღესაც პოპულარულია, მაგალითად,დალაი ლამას ასეთი ქადაგება:

ეგოისტური არსებობა შეცდომაა.  საკუთარ თავზე ფიქრი და ამავე დროს სხვაზე ზრუნვა შესაძლებელია. 
           თქვენ გნებავთ ბედნიერება,ტანჯვისთვის თავის არიდება,რომ ყველანი კარგნი იყვნენ თქვენს მიმართ. 
 
            იყავით თავაზიანნი,კეთილგანწყობილნი სხვების მიმართ,პატივი ეცით მათ,ეს საკმარისია.

     ეს სამაგიეროდ გააძლიერებს თქვენს ბედნიერებას.

          თუ კი თქვენ შეგძულდებათ სხვები და გააფთრდებით მათ წინააღმდეგ ისინიც ზუსტად ასე მოიქცევიან და ვეღარ გაიხარებთ.

           თუ კი ბრძანდებით ეგოისტი,იყავით ის ჭკვიანურად.

            ჩვეულებრივი ეგოიზმი კონცენტრირებულია საკუთარ საჭიროებებზე,მაგრამ თუ თქვენ ხართ ჭკვიანი ეგოისტი თქვენ ანგარიშს გაუწევთ სხვების და ახლობლების საჭიროებებსაც. 

              ასეთი ქცევა მეტ კმაყოფილებას და სიხარულს მოგიტანთ. 

              ჭკვიანი ეგოისტი სხვებსაც სცემს პატივს.

           ჭკვიანი ეგოისტი გულწრფელად ემსახურება სხვებს და ამას მოაქვს კეთილდღეობა და ბედნიერება.

   
            ზარალობს ის ვინც ირჩევს ეგოიზმის ბრძოლის,ჩხუბის,ლანძღვა-გინების გამჩაღებელ,მოძალადე ფორმას და დევიზად ირჩევს მე-მე-მე-ს.


          ზოგი პირში შეგაქებთ,მაგრამ რაწამს ზურგს შეაქცევთ გაგლანძღავთ. ისინი დაინახავენ თქვენ ეგოიზმს და მოიქცევიან შესაბამისად.


           გულში შეიძლება ეხლა არ უთანაგრძნობდეთ არავის,მაგრამ გინდათ ყოველდღიური სიმშვიდის და ბედნიერების მოპოვება.


             საუკეთესო საშუალება ამისთვის არის მეტი შემწყნარებლობა და კეთილგანწყობა.


           ვერაფერს გიშველით ავეჯის გამოცვლა და სხვა ბინაში გადასვლა.


            მეზობლები შეიძლება ხმაურიანები და აუტანლები იყვნენ,მაგრამ თუ თქვენი გონება და სული მშვიდია ეს არაა აუტანელი უხერხულობა.  ვერც ერთი მტერი ვერ შესძლებს თქვენს აღელვებას და წყობიდან გამოყვანას.

   
            თუ ხართ ჯავრიანი და ბრაზიანი არ გაგახარებთ საუკეთესო მეგობრის სტუმრობაც.


        ამიტომ გირჩევთ რომ იყოთ ეგოისტი ჭკვიანურად.



       ჭკვიანური ეგოიზმი ჯობია საკუთარ თავზე კონცენტრირებულ კრეტინულ ეგოიზმს. 

   სცადეთ,ეს მოგიტანთ ბედნიერებას//გვ.37-39//.




                 ერთმანეთზე დამოკიდებულება:   შეცდომაა იმაზე ფიქრი რომ  საგნები და ფენომენები არსებობენ ავტონომიურად და ერთმანეთისგან. დამოუკიდებლად.

           ყველაფერი დაკავშირებულია მათ მიზეზებთამ,მათ პირობებთან, იმასთან როგორც ჩვენ მათ აღვიქვამთ.  მეტისმეტად ძლიერი რეაქციები,ემოციები,ვნებები და გრძნობები ადამიანს აკარგვინებს ამ ურთიერთდამოკიდებულების განცდას....

               შეცდომაა იმის ფიქრი რომ აქ მარადიულად იქნებით. საუკეთესო შემთხვევაში იცხოვრებთ ასიოდე წელს და დაკარგავთ ძვირფას სიცოცხლეს.

              რა შეძლებულიც და რა წარჩინებულიც არ უნდა იყოთ გარდაიცვლებით.

                 თუ კი ამაზე იფიქრებთ ნაკლებად ჩაოდენთ როგორც აწმყოსთვის ისე მომავლისთვის საშიშ და მავნე რამეებს.

             ისიამოვნეთ იმით რაც საკმარისია თორე მეტის და მეტის სურვილი გაუთავებელია და მავნე გაუმაძღრობაში გადადის.

    ტიბეტური ბუდიზმის ტექსტები გვიყვება მსოფლიოზე გაბატონებულ მეფეზე რომელსაც აღარ ეყო მსოფლიო და მან მოინდონა ღმერთების მიწის დაპყრობა.
                    ეს მისთვის მავნე აღმოჩნდა, 
                      მისი საუკეთესო თვისებები მოსპო ქედმაღლობამ და გაუმაძღრობამ...

                 ასეა ყველანაირი უზომო ჟინის შემთხვევაში...

            ხსნის გზაა თანაგრძნობა:

              უნდა გახსოვდეთ რომ ყოველ წუთს შეიძლება მოკვდეთ და რომ ხსნის გზაა თანაგრძნობა....

         თანაგრძნობაა ადამიანის უფლებათა საფუძველი,,,

             გარკვეული აზრით ადამიანები ქმნიან ერთ ოჯახს.  ჩვენ უნდა დავუშვათ და მივიღოთ კაცობრიობის ერთიანობა და დავინტერესდეთ ადამიანით ჩვენი ოჯახის,ჩვენი ქვეყნის ან კიდევ ჩვენი კონტინენტის გარეთ.

          უნდა დავინტერესდეთ ყოველ ცოცხალი არსებით და არა მარტო ადამიანით. უნდა ვუთანაგრძნოთ ყოველ ცოცხალ არსებას. არ უნდა შემოვიფარგლოთ მარტო ჩვენი მსგავსი,ჩვენი თვისტომი.ერთმორწმუნე და საერთი იდეოლოგიის მქონე ადამიანთა წუხილის და სიხარულის გაზიარებით.       
       თანაგრძნობას იმსახურებს ადამიანი მიუხედავად მისი ეროვნებისა,რწმენისა,სოციალური მდგომარეობისა და იდეოლოგიისა.

                     ყოველ ცოცხალ არსებას სურს ბედნიერება და არ სურს ტანჯვა.

                        ყველა თანასწორია ამ ფუნდამენტური თვალსაზრისით.

იყავით მადლიერები ადამიანებისა. გაიხსენეთ ისინი ვინც გიწევენ სამსახურს ისე რომ არც კი იციან თქვენი სახელი...."


                ქრისტიანობა რა თქმა უნდა მეტია, ის ქადაგებს სიყვარულს,მეტიც,მტრის სიყვარულსაც.

           ბუდიზმი ქადაგებს ნაკლებს, თანაგრძნობას, ბუდიზმის თანახმად ადამიანმა უნდა უთანაგრძნოს გასრესილ ჭიანჭველასაც და სკკპ ცკს საქმეთა მმართველ კრუჩინასაც რომელიც მისი საკუთარი სახლის აივნიდან გადაისროლეს და ისე მოკლეს გორბაჩოვის საბჭოთა დემოკრატებმა.

                       ნუ გვეყვარება კრუჩინას ნაირები, ვუთანაგრძნოთ მათაც და სამყარო და ეს ცხოვრება უფრო ასატანი იქნება. ასეთია ბუდიზმის ეთიკური მოძღვრების დედააზრი.

           ბუდიზმი უყვართ მატერიალიზმით და გაუმაძღარი ეგოიზმით,მზიაადგილის მოსაპოვებლად გამართული გაუთავებელი და მძაფრი კონკურენციით გატანჯულ  დასავლეთში. ვეღარ ნახავთ დიდ ევროპულ ქალაქს იქ რომ არ იყოს ბუდისტური ცენტრი და არ იყვნენ ევროპელი ბუდისტები.

                   ასეთიცაა ევროპა და თანამედროვეობა.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
                











______________________________________________________________________________




ფრანგი მკვლევარი ფრედერიკ ლენუარის წიგნი ბუდიზმის და დასავლეთის შეხვედრა,პირველი გამოცემა 1999,მეორე-2011.











 Сэр Эдвин Арнольд (англ. Sir Edwin Arnold; 10 июня 1832, Грейвсенд, Кент — 24 марта 1904) — английский поэт, журналист и издатель викторианской эпохи.

Э. Арнольд родился в большой семье (был вторым из шести детей) муниципального советника Роберта Коула Арнольда. Его брат Эдвин Лестер Арнольд был известным писателем-новеллистом. Образование Э. Арнольд получил в Королевской школе Рочестера. Затем учился в лондонском Королевском колледже и в Оксфордском университете. В университетские годы (1852) получает Ньюдигейтскую премию (англ. Newdigate prize) в области поэзии. После окончания образования преподаёт в школе Короля Эдварда в Бирмингеме, а в 1856 году уезжает в Индию. В Индии Э. Арнольд в течение 7 лет работает в Государственном колледже санскрита в Пуне: не покидает он Индии и во время антианглийского восстания в этой стране в 1857 году. В этот период Арнольд собирает востоковедческие материалы, послужившие основой для его будущих литературных работ.
Вернувшись в начале 1860-х годов в Англию, Арнольд работает журналистом для газеты Daily Telegraph, затем он более 40 лет занимает должность редактора и шеф-редактора этой популярной газеты. В качестве её представителя (от прессы) Э. Арнольд был приглашён Генри М.Стенли принять участие в африканской экспедиции, во время которой путешественники прошли через бассейн реки Конго. В честь Арнольда Стенли назвал гору к северо-востоку от озера Эдуард.
Э. Арнольд также был первым, изложившим идею об оси через британские владения на африканском континенте, железной дороге, которая должна была соединить Каир и Кейптаун (1874), и которая затем нашла горячего сторонника в лице Сесиля Родса. Поэт и журналист Арнольд был поклонником и большим знатоком Востока. Все значительные его поэтические произведения, и в первую очередь известнейшее из них — «Свет Азии» (The Light of Asia) — связаны с индийской культурой. Писатель много сделал для популяризации восточных обычаев, культуры и образа жизни в Англии. В свою очередь, «Свет Азии» был переведён на многие индийские языки, в том числе на хинди. Вышедшая на английском языке впервые в 1879 году, эта поэма имела большой успех в Великобритании и США.
В своих поэтических произведениях Э. Арнольд уделял много внимания индийской мифологии и философии, взаимодействию христианства и буддизма, поиску аналогий в образах Христа и Будды. Последние годы своей жизни поэт провёл в Японии, где женился в третий раз — на Тама Курокава. В своих работах Моря и земли (Seas and Lands) (1891) и Японика (Japonica) (1892) он даёт интересные зарисовки японского общества и быта.
Эдвин Арнольд был награждён орденами Звезда Индии (1877) и Индийской империи (1888).

 Вот, о братья, благородная истина о страдании. В муках рождается человек, он страдает увядая, страдает в болезнях, умирает в страданиях и печали. Стенания, боль, уныние, отчаяние — тяжки. Союз с немилым страдание, страдание — разлука с милым, и всякая неудовлетворенная жажда сугубо мучительна. И все пять совокупностей, возникших из привязанностей — мучительны. Такова, о братья, благородная истина о страдании.^[2]

«Трудно стать человеком; трудна жизнь смертных; трудно слушать истинную дхамму; трудно рождение Просветлённого.»

 То, что мы есть сегодня,- это следствие наших вчерашних мыслей, а сегодняшние мысли создают завтрашнюю жизнь. Жизнь — это порождение нашего разума.
С сайта http://www.inpearls.ru/

 Мы есть результат наших мыслей.
С сайта http://www.inpearls.ru/

 Мысли - предтеча (всех дурных) состояний. Если кто-либо поступает или говорит, и мысли его недобры, страдание следует за ним, как колесо следует за копытом буйвола.


 «Ненавистью не одолеть ненависть; лишь любовью ненависть побеждается. Это вечный закон.»


Если вы находите человека, в которого попала стрела, вы не должны тратить время на то, чтобы выяснить, откуда эта стрела прилетела, или узнать касту человека, который ее пустил, или понять, из какого дерева она сделана, или разобраться, как сделан ее наконечник. В первую очередь вы должны ее извлечь.


 Любовь, освободительница ума, вмещает в себе всё, сияя, сверкая и излучая.

Подобно матери, охраняющей свое единственное дитя своею жизнью, воспитывайте в себе такую любовь ко всем живым существам.

Превыше всего — любящее сердце.
С сайта http://www.inpearls.ru/