სოლჟენიცინი დაწყევლეს

საბჭოთა ფილოსოფოსი და დამსახურებული ეზოტერიკოსი ალეკსანდრ  დუგინი სამაჩაბლოდან ემუქრება თბილისს.

 გორბაჩოვ-შევარდნაძის მიერ დემოკრატიზებული რუსეთის ევრაზიატებმა ხალხის მტრად გამოაცხადეს,დაწყევლეს და შეაჩვენეს ალექსანდრე სლოლჟენიცინი.

მათი აზრით

    «მოკვდა მტერი,არა დიდი,არა რუსი,არა მწერალი»

   ახალგაზრდობის ევრაზიულ კავშირში,რომლის იდეოლოგიცაა ფილოსოფოსი და სტაჟიანი ოკულტისტი ალეკსანდრ დუგინი კი არ  ეწყინათ,გაუხარდათ ალექსანდრე სოლჟენიცინის სიკვდილი.

            არც ისე ნორჩი ევრაზიატების თქმით სოლჟენიცინი იყო რუსეთის იმპერიის მტერი,ნებისმიერ ბჟეზინსკებზე და კისინჯერებზე უარესი მტერი.

          რატომ გაისარჯნენ ეს პატივცემული ბატონები ალექსანდრე სოლჟენიცინის შესაჩვენებლად, დასაწყევლად და ხალხის მტრად გამოსაცხადებლად?

           საქმე იმაშია რომ 1990 წლის შემოდგომაზე დაიბეჭდა სოლჟენიცინის პროგრამული წერილი "როგორ მოვაწყოთ რუსეთი".

         ამ პროგრამაში ალექსანდრე სოლჟენიცინი ემხრობოდა ბალტიისპირეთის,კავკასიის და შუა აზიის რესპუბლიკების და მოლდავეთის ულაპარაკო ჩამოშორებას საბჭოთა კავშირისგან ანუ მათ დამოუკიდებლობას.

           მეტიც,მისი აზრით რუსეთს უნდა ეღიარებინა ჩეჩნეთის დამოუკიდებლობაც იმ შემთხვევაში თუ ეჩეჩნეთს ჩამოშორდებოდა  ბოლშევიკების მიერ სტავროპოლის მხარიდან ჩეჩნეთ-ინგუშეთისთვის გადაცემული მიწები.

          სამაგიეროდ უნდა შექმნილიყო ოდესღაც კიევის რუსეთში შე მავალი რუსების,უკრაინელების და ბელორუსების კავშირი.

   ლენინურ-სტალინური საკონცენტრაციო ბანაკების კარგად მცოდნე სოლჟენიცინის ამ პროექტმა გადარია და შეშალა კგბს უფროსი ანდროპოვის კადრი მიხაილ გორბაჩოვი და ლავრენტი ბერიას ბრძნული ხელმძღვანელობით საბჭოთა ბირთვული იარაღის მკეთებელი აკადემიკოსი სახაროვი.

        მათ და მათ მომხრეებს რუსეთი,უკრაინა და ბელორუსია რა თქმა უნდა არ ყოფნიდათ.  

      
 

მათ ჰქონდათ ევროპულ-აზიური კავშირის,ევრაზიული კავშირის შექმნის გეგმა.

      ასეთი გაერთიანების იდეა პირველად გაჩნდა პერესტროიკის დაწყებისთანავე, 1985 წელს და მისი კონსტიტუციის პირველი პროექტი მოამზადა აკადემიკოსმა სახაროვმა. 

         გორბაჩოვის რეფორმებმა თანდათან მოაახლოვეს მისი შექმნა. 

           პროექტი განსახილავად მოხვდა კომისიაში რომლის მიზანიც იყო ახალი სამოკავშირეო ხელშეკრულების მომზადება.  გკჩპს შეთქმულთა გასამართლების გამო ახალი კონსტიტუციის ხელმოწერა გადადეს 1991 წლისთვის,თუმცა ფორმალურად ის ძალაში შევიდა ერთი წლით ადრე.

           1991 წლის პირველ იანვარს ხელშეკრულებას ხელი მოაწერა მიხაილ გორბაჩოვმა,მალე ის აღიარეს ოპოზიციის ლიდერებმა-ელცინმა,ჟირინოვსკიმ და იავლინსკიმ...

     ლავრენტი ბერიას მზრუნველობით გამოზრდილმა აკადემიკოსმა სახაროვმა კონკრეტულად საქართველოს შეუტია და 1989 წელს ის გამოაცხადა სტალინის მიერ შექმნილ ოხრობად, მცირე იმპერიად რომელიც საერთოდ დაიშლებოდა და მოისპობოდა თუ არ დაიშლებოდა კონფედერაციად// ჟურნალი ოგონიოკ,1989,ნომერი 31//.

 მას გარდა საბჭოთა კავშირის სახალხო დეპუტატმა ანდრეი სახაროვმა მის თანამოქალაქეებს დაუტოვა საბჭოთა კავშირის ახალი კონსტიტუციის პროექტი. რომლის თანახმადაც ავტონომიური რესპუბლიკების თუ ოლქების მქონე მოკავშირე რესპუბლიკები უნდა დაიშალონ და ყოფილი მოკავშირე რესპუბლიკები და ყოფილი ავტონომიები ცალ-ცალკე უნდა გაერთიანდნენ საბჭოთა კავშირის მემკვიდრე კონფედერატულ მაგრამ ერთიან სახელმწიფოში რომელსაც მან უწოდა ევროპისა და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირი.

ამ კავშირში თანასწორი უფლებები უნდა ჰქონდეთ ყოფილ მოკავშირე და ავტონომიურ რესპუბლიკებს,ავტონომიურ ოლქებს და ეროვნულ ოკრუგებს.
ародный депутат СССР академик Андрей Дмитриевич Сахаров, оставил нам проект новой Конституции СССР. В нем воплощена идея конфедерации, призванная, по мысли Сахарова, избавить в перспективе нашу страну от многих бед и несчастий, в том числе от крайне обострившихся межнациональных конфликтов. Суть идеи такова: необходимо отказаться от имперского насильственного объединения и, в соответствии с принципами равенства, суверенности, самоопределения народов, предоставить равные права союзным и автономным республикам, автономным областям и национальным округам.

მიხაილ გორბაჩოვმაც მხარი აუბა აკადემიკოს სახაროვს და დაიწყო ავტონომიათა გაძლიერების, მათი პრეროგატივების გაფართოების, ავტონომიების მოკავშირე რესპუბლიკებთან დაპირისპირების პოლიტიკის გატარება.
М.С. Горбачев, тем не менее, не пошел. Он пытался в борьбе против республиканской бюрократии опираться на автономии, говоря о расширении из прерогатив.
http://history4you.ru/lessons/ussr-crisis/show-lesson/-/asset_publisher/sqcu6oPUQ1B7/content/id/22015

გორბაჩოვის ინიციატივით 1990 წლის 3 აპრილს მიიღეს კანონი საბჭოთა კავშირიდან მოკავშირე რესპუბლიკის გასვლის საკითხების გადაწყვეტის წესის შესახებ. ის გულისხმობდა ასეთ გადაწყვეტილებათა განხორციელების რთულ და ხანგრძლივ პროცედურას.

ამ კანონით კრემლი ცდილობდა საბჭოთა კავშირის დაშლის არდაშვებას ან არსებითად გაჭიანურებას.

ამასთან ეს კანონი ავტონომიურ რესპუბლიკებს აძლევდა მათი სტატუსის მოკავშირე რესპუბლიკის სტატუსამდე ამაღლების და მოკავშირე რესპუბლიკების მიერ მიღებული გადაწყვეტილების მიუხედავად საბჭოთა კავშირში დარჩენის საკითხის დასმის უფლებას.

ამან ეჭვს ქვეშ დააყენა მოკავშირე რესპუბლიკების ტერიტორიული მთლიანობის საკითხი და ყველანაირი ჯურის სეპარატისტებს თუ სეცესიონისტებს მისცა ლეგალური იარაღი მოკავშირე რესპუბლიკებთან ბრძოლის დასწყებად.

ამან უკიდურესობამდე გამწვავა ეთნიკური პრობლემები და ამ კანონით სასწრაფოდ ისარგებლეს აფხაზეთში და შიდა ქართლში შექმნილმა ორგანიზაციებმა აიდგილარამ და ადამონ ნიხასმა რომლებიც ცდილობდნენ სწორედ ამ კანონის რეალიზაციას.

3 апреля 1990 ода был принят закон СССР «О порядке решения вопросов, связанных с выходом союзной республики из СССР», предусматривавший сложную и долговременную процедуру реализации таких решений. Союзный центр рассчитывал с помощью этого закона предотвратить (или существенно задержать) распад Союза. Вместе с тем закон предоставлял автономным республикам право ставить вопрос о повышении своего статуса до уровня союзных и о пребывании в составе СССР вне зависимости от решения той союзной республики, к которой принадлежала автономная республика. Это ставило под угрозу целостность союзных республик и во многих случаях привело не разрешению, а к обострению этно-национальных конфликтов 

(Из закона СССР от 03.04.1990 «О порядке решения вопросов, связанных с выходом союзной республики из СССР»).

კიდევ «უკეთესი»: 1990 წლის 26 აპრილს კრემლმა მიიღო კანონი «საბჭოთა კავშირისა და ფედერაციის სუბიექტების უფლებამოსილებათა გამიჯვნის შესახებ» რომლითაც უფლებრივად გაათანაბრა ავტონომიური და მოკავშირე რესპუბლიკები.

26 апреля 1990 года в СССР был принят закон «О разграничении полномочий между СССР и субъектами федерации», который уравнял в правах автономные и союзные республики.

          სოლჟენიცინის მწყევარი და შემაჩვენებელი ევრაზიული მოძრაობის ერთ-ერთი ლიდერი,თვითმოქმედი ფილოსოფოს-ეზოტერიკოსი და პოეტი დუგინი დაიბადა საბჭოთა კავშირის შეიარაღებული ძალების გენშტაბის სამხედრო დაზვერვის//გრუს// ოფიცრის,შემდეგ კი გენერლის ოჯახში 1962 წლის 7 იანვარს.

           ანუ დაიბადა სწორედ სოლჟენიცინისთვის კარგად ნაცნობი  ლენინურ-სტალინური საკონცენტრაციო ბანაკების სისტემა გულაგის მშენებელთა წრეში.

          ცნობისთვის:

        ბოლშევიკთა სამხედრო დაზვერვა შეიქმნა 1918 წელს. ის სათავეს იღებს წითელი არმიის საველე შტაბში 1918 წლის 5 ნოემბერს შექმნილი სარეგისტრაციო სამმართველოდან. 
    ეს სამმართველო იქცა ბოლშევიკთა სამხედრო აგენტურული დაზვერვის პირველ ცენტრალურ ორგანოდ. 

           მისი პირველი ხელმძღვანელები იყვნენ სემიონ არალოვი და იან ბერზინი.

          დღეს ესაა რუსეთის ფედერაციის შეიარაღებული ძალების გენშტაბის სამხედრო დაზვერვის მთავარი სამმართველო. 

          ამ სამმართველოს გენერლის ვაჟიშვილი ა.დუგინის თქმით საბჭოთა და შემდეგ რუსეთის სამხედრო დაზვერვა არის  ევრაზიის ორდენი,ე.წ.კვარტა.

           ამაზე მან დაწერა წიგნი "კონტინენტთა დიდი ომი" //«Великая война континентов»//, რომელშიც აღწერა ევრაზიული ორდენის წარმოშობა და არალოვის მიერ შექმნილი საბჭოთა სამხედრო დაზვერვის არც მეტი და არც ნაკლები მეტაფიზიკური ფუნქციები.

                პოსტსაბჭოეთის გენერალური ევრაზიატი დუგინის თქმით სწორედ საბჭოთა სამხედრო დაზვერვა ახორციელებს ჩინგიზ ყაენის,ნაპოლეონის,ჰიტლერის და სტალინის ანდერძს.

             ამავე დროს და იგივე დუგინის თქმით საბჭოთა სამხედრო ჯაშუში,ტერორისტი და და მკვლელი არის ხილული და უხილავი სამყაროს საიდუმლოთა მცოდნე ნაწიარები ინიციირებული.

           ის ფაქტიურად არის ის ვისაც ჩინურ ტრადიციაში უწოდებენ სრულყოფილ ადამიანს.

      ასეთების ლოღიკით სრულყოფილი ადამიანი იყო,მაგალითად, სახელგანთქმული შამილ ბასაევი და  არა რატომღაც ქართველ სოკრატედ წოდებული მერაბ მამარდაშვილი .

              უკვე საყოველთაოდ ცნობილია რომ აკადემიკოსი სახაროვის მიერ მცირე იმპერიად გამოცხადებული საქართველოს ნგრევის უფრო აქტიურ ეტაპზე,ე.წ.ქართულ-აფხაზური კონფლიქტის დროს  ჩეჩენ ასე ვთქვათ მოხალისეებს წვრთნიდნენ რუსი სამხედრო სპეციალისტები.

         ამ ასე ვთქვათ მოხალისეთა ბელად შამილ ბასაევს კი დუგინის სრულყოფილი ადამიანები ანუ საბჭოთა სამხედრო დაზვერვის მხეცი ოფიცრები წვრთნიდნენ 345-ე საჰაერო-სადესანტო პოლკის ბაზაზე.

             რუსეთის  ფედერალური უშიშროების სამსახურის  საზოგადოებრივი კავშირების ცენტრის ყოფილი უფროსი ალეკსანდრ მიხაილოვის თქმით 

            ბასაევის როგორც სამხედრო სპეციალისტის და პროფესიონალი დივერსანტის ჩამოყალიბებაში დიდი წვლილი შეიტანეს რუსეთის იმ სამხედრო სპეციალისტებმა და სამხედრო მრჩევლებმა რომლებიც მუშაობდნენ აფხაზურ მხარეს.

           ჩეჩნეთის სახალხო კრების თავმჯდომარე დუკ-ვახა აბდურახმანოვი ამტკიცებდა რომ შამილ ბასაევი იყო საბჭოთა სამხედრო დაზვერვა გრუ-ს კადრის ოფიცერი. იგივეს ამბობდნენ რუსლან აუშევი და ალეკსანდრ ლებედი.

              საბჭოთა კავშირის კგბს გადამდგარი გენერალ-მაიორი ი.ი.დროზდოვის როგორც ცნობილ ფაქტს ისე ახსენებდა რომ შამილ გასაევი იყო საგანგებო დანიშნულების სამხედრო ქვედანაყოფის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი. 


               ხოდა სახაროვისტ-ბასაევისტები წყევლიან და შეჩვენებას უთვლიან ალექსანდრე სოლჟენიცინს. ჩემის აზრით  დადგა სოლჟენიცინის ძეგლის თბილისში დადგმის დროც...
                  

  






საბჭოთა დემოკრატიზაციაა ეს.







 Председатель Евразийского комитета Международного "Евразийского движения" (МЕД), поэт, самодеятельный философ-эзотерик


 Родился 7 января 1962 в Москве, в семье офицера ГРУ (впоследствии генерала)



Для справки: В 1918 году создана российская военная разведка. Ведёт начало от Регистрационного управления, образованного 5 ноября 1918 года в составе Полевого штаба Красной Армии, которое стало первым центральным органом военной агентурной разведки. Ее первыми руководителями стали Семен Аралов и Ян Берзин. Сегодня это Главное разведывательное управление Генштаба Вооруженных Сил Российской Федерации. Более 600 военных разведчиков получили звание Героя Советского Союза и Героя России.
В какой мере можно сегодня опираться на данные военной разведки? Кто такой сегодня военный разведчик (собирательный образ)?
А.Дугин: Хочу подчеркнуть, что военная разведка послужила внешней формой для ордена «Евразии» – так называемой кварты. Об этом моя книга «Великая война континентов», где подробно описана специфика происхождения евразийского ордена, а также метафизические функции ГРУ, созданного Араловым. Я считаю, что это главный орден всей мировой цивилизации, потому что именно в российскую военную разведку ГРУ воплотилась миссия континентальной империи, заветы Чингисхана, Наполеона, Гитлера и Сталина.

Что касается до типа современного ГРУ-шника, то это, в первую очередь, человек посвящённый, то есть осуществивший малые и великие мистерии в своём бытии; он понимает всю подоплёку цивилизационного конфликта; является компетентным с точки зрения метафизики глобализма; владеет всеми возможные языками и дипломами. Фактически, воплощает в себе то, что в китайской традиции называется совершенным человеком.

во время грузино-абхазского конфликта чеченские добровольцы проходили подготовку при участии российских военных специалистов. Бывший офицер спецподразделения «В» ФСК Константин Никитин утверждает, что Басаев обучался диверсионному делу офицерами ГРУ на базе 345-го воздушно-десантного полка^[22] (по заявлениям тогдашнего парламента Грузии — на Майкопской базе ГРУ^[23]). Бывший начальник Центра общественных связей ФСБ Александр Михайлов заявлял, что «большой вклад в формирование Басаева как военного специалиста и профессионального диверсанта внесли российские военспецы и советники, работавшие на абхазской стороне». Председатель Народного собрания Чечни Дук-Ваха Абдурахманов утверждал, что Басаев был кадровым офицером ГРУ^[24]; подобные заявления делались также Русланом Аушевым и Александром Лебедем. Генерал-майор КГБ СССР в отставке Ю. И. Дроздов отмечал как известный факт «что Басаев был одним из руководителей подразделения специального назначения причастного к военным»^[25].//ვიკიპედია//.



академик Андрей Сахаров, в далеком 1989 году описавший Грузию как "миниимперию" и предсказавший, что ей суждено распасться, если она из унитарного формирования не превратится в конфедерацию (Огонек. 1989. № 31).

 

 

Политическая осень 1990 г. в СССР 
 Еще одним значимым событием той осени стал выход статьи Александра Солженицына «Как нам обустроить Россию?».




 Европейско-Азиатский Союз
Euro Asian Union


 Впервые идея о создании подобного объединения появилась в 1985 году, и первый проект конституции был предложен академиком Сахаровым. Постепенно, реформы Горбачёва приблизили его создание и по счастливой случайности, проект попал на расмотрение в комиссию по созданию нового союзного договора. Однако из-за судебного процесса над заговорщиками из ГКЧП, подписание новой конституции было отложено на 1991 год, хотя формально он вступил в силу на год раньше. 1 января 1991 года, договор был подписан Михаилом Горбачёвым, а вскоре его признали лидеры оппозиции- Ельцин, Жириновский и Явлинский. Договор подписали 1 января РСФСР, Украина и Белоруссия, 2 января- Казахстан, 6 января- Киргизия и Таджикистан, 9 января- Азербайджан, Армения и Грузия, 10 января- Молдавия, 15 января- Туркмения и Узбекистан, и 2 февраля договор подписала Прибалтика, но с условием выдачи автономии. С того же дня, президентом ЕАС стал Михаил Горбачёв.






академик Андрей Сахаров, в далеком 1989 году описавший Грузию как "миниимперию" и предсказавший, что ей суждено распасться, если она из унитарного формирования не превратится в конфедерацию (Огонек. 1989. № 31).

 

Евразийцы полагают, что «Александр Исаевич Солженицын сделал для развала Большой России, Великого Советского Союза, гораздо больше любых Бжезинских и Киссенджеров».
«Он обладал просто рейгановской волей, он бил стране в поддых, он бросал в осаждённую красную крепость детские трупы, заражённые бациллами бубонной чумы. Враг, каких не было, литературный Власов, все его книжки – это новая редакция подмётных писем Андрея Курбского», – считают в ЕСМ.


  Александр Исаевич предлагал свой вариант развития страны — безоговорочное отделение от СССР прибалтийских, кавказских и среднеазиатских республик, а также Молдавии и создание Российского союза, объединяющего русских, украинцев и белорусов.




признать независимость Чечни, отрезав от нее "чеченский Ольстер" - территории, некогда переданные в состав Чечено-Ингушетии из Ставропольского края со смешанным (до 1995-96 гг.) чеченско-русским населением.

Последняя идея выдвигалась, в частности, Александром Солженицыным


Ввиду распада СССР в конце XX века среди общественности и ряда политиков некоторых бывших советских республик возникла потребность восстановления тесной интеграции. В начале XXI века идея постсоветской евразийской интеграции и новое евразийство заново получили широкое распространение, и наиболее известными её сторонниками и идеологами являются: президент Казахстана Нурсултан Назарбаев^[5], президент России Владимир Путин^[6], философы и политологи Александр Дугин^[7], Александр Панарин, Сергей Гавров^[8], киргизский писатель Чингиз Айтматов и многие другие.
Впервые о необходимости создания Евразийского Союза писали в 20—30-х гг. XX века классические евразийцы: Н. С. Трубецкой, П. Н. Савицкий и Г. В. Вернадский. Им это виделось как поэтапное превращение Советского Союза в Евразийский Союз, путем смены коммунистической идеологии на евразийскую.
Первым подобный детализированный проект Союза Советских Республик Европы и Азии — Европейско-Азиатского Союза был предложен ещё перед распадом СССР академиком А. Д. Сахаровым.





 Председатель Евразийского комитета Международного "Евразийского движения" (МЕД), поэт, самодеятельный философ-эзотерик


 Родился 7 января 1962 в Москве, в семье офицера ГРУ (впоследствии генерала)


 http://www.evrazia.org/modules.php?name=News&file=article&sid=1695

Аналитика | Тезисы А.Дугина для воскресной программы «Время» | ГРУ – евразийский орден посвящённых | 29.02.2004

Военная разведка
Для справки: В 1918 году создана российская военная разведка. Ведёт начало от Регистрационного управления, образованного 5 ноября 1918 года в составе Полевого штаба Красной Армии, которое стало первым центральным органом военной агентурной разведки. Ее первыми руководителями стали Семен Аралов и Ян Берзин. Сегодня это Главное разведывательное управление Генштаба Вооруженных Сил Российской Федерации. Более 600 военных разведчиков получили звание Героя Советского Союза и Героя России.
В какой мере можно сегодня опираться на данные военной разведки? Кто такой сегодня военный разведчик (собирательный образ)?
А.Дугин: Хочу подчеркнуть, что военная разведка послужила внешней формой для ордена «Евразии» – так называемой кварты. Об этом моя книга «Великая война континентов», где подробно описана специфика происхождения евразийского ордена, а также метафизические функции ГРУ, созданного Араловым. Я считаю, что это главный орден всей мировой цивилизации, потому что именно в российскую военную разведку ГРУ воплотилась миссия континентальной империи, заветы Чингисхана, Наполеона, Гитлера и Сталина.

Что касается до типа современного ГРУ-шника, то это, в первую очередь, человек посвящённый, то есть осуществивший малые и великие мистерии в своём бытии; он понимает всю подоплёку цивилизационного конфликта; является компетентным с точки зрения метафизики глобализма; владеет всеми возможные языками и дипломами. Фактически, воплощает в себе то, что в китайской традиции называется совершенным человеком.

во время грузино-абхазского конфликта чеченские добровольцы проходили подготовку при участии российских военных специалистов. Бывший офицер спецподразделения «В» ФСК Константин Никитин утверждает, что Басаев обучался диверсионному делу офицерами ГРУ на базе 345-го воздушно-десантного полка^[22] (по заявлениям тогдашнего парламента Грузии — на Майкопской базе ГРУ^[23]). Бывший начальник Центра общественных связей ФСБ Александр Михайлов заявлял, что «большой вклад в формирование Басаева как военного специалиста и профессионального диверсанта внесли российские военспецы и советники, работавшие на абхазской стороне». Председатель Народного собрания Чечни Дук-Ваха Абдурахманов утверждал, что Басаев был кадровым офицером ГРУ^[24]; подобные заявления делались также Русланом Аушевым и Александром Лебедем. Генерал-майор КГБ СССР в отставке Ю. И. Дроздов отмечал как известный факт «что Басаев был одним из руководителей подразделения специального назначения причастного к военным»^[25].//ვიკიპედია//.


http://www.solzhenitsyn.ru/o_tvorchestve/articles/works/index.php?ELEMENT_ID=1036

Николай Бирюков

Забытый манифест Солженицына

(2000. Киев, 2010. 5/11 нояб. № 44)

А. Солженицын: «Уважение к человеческой личности — более широкий принцип, чем демократия»

Политическая осень 1990 г. в СССР была беспокойной: с трибуны Верховного Совета прозвучал вопрос, зачем на Москву движется целый воздушно-десантный полк, после чего некоторые СМИ заговорили о государственном перевороте. В Нагорном Карабахе, в Степанакерте, был взорван телецентр, а на карте страны едва не появилась новая «горячая точка» — Гагаузия, на которую пошли маршем молдавские националисты.

Еще одним значимым событием той осени стал выход статьи Александра Солженицына «Как нам обустроить Россию?».
Если быть точным, то эта работа Александра Исаевича увидела свет 18 сентября 1990 г., но реакция на нее была столь бурной, что полемика длилась несколько месяцев, и даже в следующем, 1991‑м, ее продолжали обсуждать. Сам автор, правда, был недоволен резонансом, который вызвала его статья.
В своей автобиогра­фи­чес­кой книге «Угодило зёрнышко промеж двух жерновов» Солженицын писал, что публичного обсуждения «Как нам обустроить Россию?» не вышло, поскольку СМИ была дана команда отклики не печатать и вообще статью замолчать. Поэтому, по мнению Александра Исаевича, «обсуждение» в основном свелось к сожжению в Алма-Ате его статьи и гневном выступлении депутатов ВС СССР от Казахстана и Украины.
Одним из этих депутатов был Борис Олийнык, который на сессии Верховного совета резко отреагировал на статью Солженицына. Вообще надо сказать, что на Украине его работу читали очень внимательно. А прочитав, многие тут же бросились обличать писателя как «великодержавного шовиниста». Несколько месяцев в республиканских газетах, «толстых журналах» и на радио продолжалась «антисолженицынская» кампания. Очень часто Александра Исаевича сравнивали с Виссарионом Белинским, который также был записан авторами этих публикаций в «шовинисты».
Сегодня, спустя 20 лет, интересно перечитать «Как нам обустроить Россию?» (несколько лет назад Борис Олийнык назвал ее своего рода «идейным манифестом») и посмотреть уже глазами нас нынешних на то, что писал Солженицын в 1990 г. Но прежде необходимо сделать небольшое отступление.
Автор этих строк прекрасно знает, что отношение к покойному писателю и в России, и на Украине неоднозначное. У многих его диссидентство, деятельность в эмиграции вызывают осуждение и негодование. Понимаю эти эмоции, но справедливости ради хочу заметить, что Александр Исаевич умел признавать свои ошибки. В чем это выразилось? В поступках. Например, в 1998 г. президент РФ Борис Ельцин решил наградить Солженицына орденом Андрея Первозванного, но писатель, видя, что творится в стране, от него отказался.
Позднее он отказался присоединяться к общему хору тех, кто в 1999–2000 гг. негодовал по поводу войны в Чечне. Четкая позиция Солженицына, считавшего, что действия руководства страны, направленные на наведение порядка в республике, правильны, вызвала гнев «демократической» общественности, вчера еще возносившей писателя как своего кумира.
Не вызвали у него восторга «цветные революции», происходившие в 2003–2005 гг. в бывших советских республиках. А весной 2008 г. Александр Исаевич резко осудил «голодоморную» истерию, развернутую тогдашними властями Украины.
А теперь перейдем непосредственно к статье Солженицына.

Преждевременный некролог

Начал ее Александр Исаевич резко: «Часы коммунизма — свое отбили». Сегодня эти слова способны вызвать, пожалуй, только улыбку. Сейчас антикоммунистическая риторика — это что-то из арсенала романтиков-националистов, прочно прописавшихся в начале 90‑х и не способных воспринимать современные реалии. А они таковы: мощное коммунистическое государство на Востоке — Китай, ставший мировой фабрикой, — успешно проводящий реформы Вьетнам и постоянно растущая популярность левых в Латинской Америке. Да и на Западе к «марксо-ленинской утопии», как ее называл Александр Исаевич, отношение меняется: как только случается серьезный кризис интеллектуалы начинают перечитывать труды доктора Маркса.
Но если с заупокойной по коммунизму Солженицын явно поторопился, то другие его слова как будто о сегодняшнем дне: «мы испакостили окружности городов, отравили реки, озера, рыбу, сегодня уже доконечно губим последнюю воду, воздух и землю, еще и с добавкой атомной смерти, еще и прикупая на хранение радиоактивные отходы с Запада. (…) Мы вырубили свои богатые леса, выграбили свои несравненные недра, невосполнимое достояние наших правнуков, безжалостно распродали их за границу. Изнурили наших женщин на ломовых неподымных работах, оторвали их от детей, самих детей пустили в болезни, в дикость и в подделку образования. В полной запущи у нас здоровье, и нет лекарств, да даже еду здоровую мы уже забыли, и миллионы без жилья, и беспомощное личное бесправие разлито по всем глубинам страны…» Об этом писатель говорит в самом начале своей статьи.
Далее Александр Исаевич предлагал свой вариант развития страны — безоговорочное отделение от СССР прибалтийских, кавказских и среднеазиатских республик, а также Молдавии и создание Российского союза, объединяющего русских, украинцев и белорусов. Обосновать его необходимость он попытался в «Слове к украинцам и белорусам» (так называлась одна из главок его статьи). Это «Слово» и вызвало приступ гнева на Украине. Однако, читая написанное Солженицыным в 1990 г., убеждаешься в правоте многих его строк.

О трипольцах еще ни слова

Для примера приведу несколько цитат.
«Суетно-социалистическая Рада 1917 года составилась соглашением политиков, а не была народно избрана. И когда, переступив от федерации, объявила выход Украины из России — она не опрашивала всенародного мнения» — это о Центральной Раде и создании УНР. О ней мы узнали за последние полтора десятка лет много нового, но определение «суетно-социалистическая», пожалуй, одно из лучших.
«В отторгнутой Галиции, при австрийской подтравке, были выращены искаженный украинский ненародный язык, нашпигованный немецкими и польскими словами, и соблазн отучить карпатороссов от русской речи, и соблазн полного всеукраинского сепаратизма, который у вождей нынешней эмиграции прорывается то лубочным невежеством, что Владимир Святой «был украинец»…» — тоже верно, но мог ли тогда автор предполагать, что еще при его жизни «украинцами» станут не только креститель Руси и другие киевские князья, но и трипольцы, жившие задолго до них!
«Сегодня отделять Украину — значит резать через миллионы семей и людей: какая перемесь населения; целые области с русским перевесом; сколько людей, затрудняющихся выбрать себе национальность из двух; сколькие — смешанного происхождения; сколько смешанных браков — да их никто «смешанными» до сих пор не считал. В толще основного населения нет в тени нетерпимости между украинцами и русскими» — с этим, конечно, нельзя не согласиться, но более того, годы украинской независимости лишний раз доказали, что вражды между двумя народами нет и сколько бы не пытались их поссорить националисты (даже высокопоставленные), им это не удалось.
Стоит заметить, что, предлагая разделить Советский Союз, Солженицын настаивал, чтобы делалось это с умом, без разрушения хозяйства, чтобы русские с национальных окраин организованно переселялись в Россию и т.п. Раздел, как известно, произошел совершенно по другой схеме, и поэтому его часто называют «развалом» или «распадом». Но могло ли быть по-другому, и не проявил ли себя писатель как наивный идеалист? Здесь, пожалуй, можно дать положительный ответ. Да, проявил.
Но несмотря на это, зачастую Александру Исаевичу нельзя отказать в верности оценок. Так, в частности, говоря о Крыме, он отметил, что «стотысячный татарский народ не может себе требовать ВЛАДЕНИЯ им».

История и современность

Из приведенных цитат может сложиться впечатление, что в своей статье Солженицын говорил в основном о межнациональных отношениях. Конечно, это не так. В его работе нашлось место и проблемам семьи, писал Александр Исаевич и о церкви, вспомнил и о своей любимой идее — возрождении земства. Немало из того, что он предлагал, сейчас неосуществимо — все-таки писатель отталкивался от советских реалий, а они уже стали историей.
Истории принадлежит и статья «Как нам обустроить Россию?», но кое-что из нее пригодится нам, да и потомкам нашим, наверное, тоже. Большое место в своей работе Солженицын уделил рассуждениям о том, что такое демократия, как должен работать механизм народного представительства и стоит ли, например, копировать швейцарскую систему государственного устройства.
И вот в процессе этих размышлений были сказаны такие слова: «Уважение к человеческой личности — более широкий принцип, чем демократия, и вот оно должно быть выдержано непременно».
А у нас вышло так, что демократические институты в постсоветских государствах созданы, а вот уважение к человеку — дефицит. Такой же, как и 20 лет назад, а значит, обустройство, о котором говорил писатель, еще, видимо, и не начиналось.

оссийские евразийцы прокляли Солженицына: «умер враг – не великий, не русский, не писатель»  05.08.08 10:58
NR2.ru: http://www.nr2.ru/policy/189597.html

Москва, Август 05 (Новый Регион, Андрей Романов) – В Евразийском союзе молодежи (ЕСМ), идеологом которого является философ Александр Дугин, без сожаления встретили новость о смерти Александра Солженицына. Как передает корреспондент РИА «Новый Регион», в ЕСМ заявляют, что Солженицын был врагом российской империи, который нанес государству значительно больший вред, чем любые Бжезинские и Киссенджеры.
Как говорится в заявлении ЕСМ, которое опубликовано на официальном сайте движения, «по поводу смерти всеми оплакиваемого писателя Солженицына, у нас нет ни слезинки». «Не великий, не русский, не писатель, не который, не теряли», – заявляют в этой организации.
В ЕСМ считают, что «последним великим русским писателем был Толстой». «Алексей Николаевич – «красный граф», абсолютный национал-большевистский тип, автор гениального «Петра Первого» – невероятной истории Русского народа. Автор «Русского характера» и «Родины!», открыто и смело говорил: «И мне не надо будет много слов, чтобы узнать врага, я узнаю его по чуждому блеску глаз!». Это Толстой смотрит в мёртвые глаза Солженицына мёртвыми и добрыми глазами. Великий русский писатель. И он видит чуждый блеск глаз, чуждый блеск глаз…», – говорится в заявлении ЕСМ.
Евразийцы полагают, что «Александр Исаевич Солженицын сделал для развала Большой России, Великого Советского Союза, гораздо больше любых Бжезинских и Киссенджеров».
«Он обладал просто рейгановской волей, он бил стране в поддых, он бросал в осаждённую красную крепость детские трупы, заражённые бациллами бубонной чумы. Враг, каких не было, литературный Власов, все его книжки – это новая редакция подмётных писем Андрея Курбского», – считают в ЕСМ.
«По сути его PR – это GR дня сегодняшнего. Фундаментальный антисоветский и антирусский миф Солженицына – это идеологическая программа Виктора Андреевича Ющенко. Сказки про Голодомор, уморивший 80 миллионов украинцев или песни про зверства большевиков в ГУЛАГЕ, про убитый миллиард русских людей. Конкуренцию ему мог составить только Резун, изменник Родины, получивший смертный приговор, который по странному стечению обстоятельств не отменила ельцинская власть. Чего Резуну не хватило до славы Солженицына? Паблик релэйшн «большого русского писателя», – говорится в заявлении ЕСМ.
«Умер враг. Жестокий, коварный, опасный, заслуженный. Если бы это был враг с той стороны, можно было бы пожать его мёртвую руку. Доброму врагу в добрый путь. Но предателю собственного народа, положившему жизнь на сетевую войну с нашей страной (на гранты и PR нашего геополитического врага) мы руку не пожмём. Когда Ельцин отбросил коньки, ЕСМ провёл отчаянный митинг посреди либерального беснования «Ельцин умер – молодёжь радуется!». И сегодня у нас русская радость, светлая Алексей-толстовская спокойная радость. Радость и уверенность в завтрашнем дне. Слава Богу, ещё один! Солженицын умер. Умер – закопаем!», – говорится в заявлении ЕСМ.
NR2.ru: http://www.nr2.ru/policy/189597.html~


 

 Европейско-Азиатский Союз
Euro Asian Union


 Впервые идея о создании подобного объединения появилась в 1985 году, и первый проект конституции был предложен академиком Сахаровым. Постепенно, реформы Горбачёва приблизили его создание и по счастливой случайности, проект попал на расмотрение в комиссию по созданию нового союзного договора. Однако из-за судебного процесса над заговорщиками из ГКЧП, подписание новой конституции было отложено на 1991 год, хотя формально он вступил в силу на год раньше. 1 января 1991 года, договор был подписан Михаилом Горбачёвым, а вскоре его признали лидеры оппозиции- Ельцин, Жириновский и Явлинский. Договор подписали 1 января РСФСР, Украина и Белоруссия, 2 января- Казахстан, 6 января- Киргизия и Таджикистан, 9 января- Азербайджан, Армения и Грузия, 10 января- Молдавия, 15 января- Туркмения и Узбекистан, и 2 февраля договор подписала Прибалтика, но с условием выдачи автономии. С того же дня, президентом ЕАС стал Михаил Горбачёв.



академик Андрей Сахаров, в далеком 1989 году описавший Грузию как "миниимперию" и предсказавший, что ей суждено распасться, если она из унитарного формирования не превратится в конфедерацию (Огонек. 1989. № 31).


 http://www.diletant.ru/blogs/3796/3170/

 В разгар холодной войны 12 августа 1953 года были произведены успешные испытания нового советского оружия чудовищной разрушительной силы – термоядерной бомбы. Один из создателей этой бомбы, недавно избранный действительным членом Академии наук СССР, 32-летний Андрей Дмитриевич Сахаров предложил в качестве «средства доставки» использовать разрабатываемые атомные подводные лодки проекта 627, оснастив каждую из них гигантской торпедой под термоядерный 100-мегатонный заряд (примерно в 6000 раз мощнее бомбы, сброшенной на Хиросиму). По замыслу молодого академика взорванные у океанских берегов США эти торпеды должны были вызвать цунами невиданной мощи, высотой 300 метров, которые просто смыли бы американские города, нанеся США невосполнимый ущерб…

 ачались проектные разработки, суперторпеда получила шифр Т-15. Руководство Военно-Морского флота СССР выступило против «людоедского» оружия, однако торпеда Т-15 вошла как в эскизный проект (1953 год), так и в технический проект 627 (1954 год). В соответствии с проектом, огромная торпеда весила 40 тонн, имела длину 23,55 метра и калибр 1550 мм. Продолжающиеся возражения руководства ВМФ возымели действие в 1955 году, когда технический проект 627 был откорректирован: боекомплект подлодки составил 20 торпед, из них восемь – 533-мм торпеды Т-5, несущие тактическое ядерное оружие. После этого работы над торпедой Т-15 были прекращены…

ესეც ევროპაა-ჯორჯ ჰარისონი,მისი ინდოეთი , მოსკოვის უნივერსიტეტი და ა.შ.

  

 

Один из битлов, великий Джордж Харрисон  выразился предельно кратко и ясно 29 ноября 2001: "Любите друг друга"

 ერთ-ერთმა ბიტლზმა,დიდმა ჯორჯ ჰარისონმა სიკვდილის წინ,2001 წლის 29 ნოემბერს კაცობრიობას უთხრა "გიყვარდეთ ერთმანეთი" და განუტევა სული,ეს იყო მისი უკანასკნელი  სიტყვები.   ის ხშირად ამბობდა რომ  ყველაფერი შეიძლება გადადო მომავლისთვის ღმერთის ძიების გარდა.

1943 წელს დაბადებულ ჯორჯ ჰარისონს 70 წელი შეუსრულდებოდა, გასახსენებელი თარიღია ალბათ.

საყვარელნო,გვიყვარდეს ერთმანეთი,რადგან სიყვარული ღვთისგან არის. ვისაც უყვარს ღვთისგანაა შობილი და იცნობს ღმერთს.

ვისაც  არ უყვარს ვერ შეუცვნია ღმერთი რადგანაც ღმერთი სიყვარულია //პირველი იოანესი.თავი მეოთხე.7-9//.

7. საყვარელნო, გვიყვარდეს ერთმანეთი, რადგანაც სიყვარული ღვთისაგან არის; ვისაც უყვარს, ღვთისგანაა შობილი და იცნობს ღმერთს.
8. ვისაც არ უყვარს, ვერ შეუცვნია ღმერთი, რადგანაც ღმერთი სიყვარულია.
- See more at: http://www.orthodoxy.ge/tserili/akhali_agtqma/1ioane-4.htm#sthash.536FcP4D.dpuf

7. საყვარელნო, გვიყვარდეს ერთმანეთი, რადგანაც სიყვარული ღვთისაგან არის; ვისაც უყვარს, ღვთისგანაა შობილი და იცნობს ღმერთს.
8. ვისაც არ უყვარს, ვერ შეუცვნია ღმერთი, რადგანაც ღმერთი სიყვარულია.
- See more at: http://www.orthodoxy.ge/tserili/akhali_agtqma/1ioane-4.htm#sthash.536FcP4D.dpuf

  შენ გჭირდება მხოლოდ სიყვარული,All You Need Is Love//ჯორჯ ჰარისონი//.

 ჯორჯ ჰარისონი-"მომეცი სიყვარული,მომეცი მშვიდობა დედამიწაზე!" //ბიტლზები//

George Harrison "Give me love...give me Peace on Earth!" (The Beatles)

ჯორჯ ჰარისონს 70 წელი შეუსრულდებოდა, გასახსენებელი თარიღია ალბათ.

   2001 წლის 29 ნოემბერს 58 წლის ასაკში გარდაიცვალა სახელგანთქმული ინგლისელი როკ-მუსიკოსი,მომღერალი,კომპოზიტორი,მწერალი,პროდიუსერი,
The Beatles-ბის ანუ ბიტლზების სოლო გიტარისტი რომელსაც უკავია 21-ე ადგილი ყველა დროის ასი უდიდესი გიტარისტის სიაში ჟურნალი Rolling Stone-ს თანახმად.

            ის იყო ქველმოქმედიც. მონაწილეობას იღებდა მრავალ საზოგადოებრივ,საქველმოქმედო პროექტში.

                   მათ შორისაა სახელგანთქმული ყველა ვარსკვლავის შოუ "კონცერტი ბანგლადეშისთვის" რომლის შემოსავალიც განკუთვნილი იყო სტიქიური კატოსტროფის შედეგად გავერანებული ბანგლადეშის დასახმარებლად.

   ჩუმ და მშვიდ ბიტლად( Quiet Beatle ) წოდებული ჯორჯ ჰარისონი გარდაიცვალა ისევე მშვიდად როგორც ცხოვრობდა. მას სწამდა ღმერთისა და არ ეშინოდა სიკვდილისა.

     ის მოკლა ტვინის ავთვისებიანმა სიმსივნემ . სიცოცხლის ბოლო საათები მან გაატარა ოჯახის წევრებს და მეგობარ კრიშნაიტებს შორის. მღეროდნენ მანტრას ჰარე კრიშნა.

         შედგა მოკლე ინდუისტური რიტუალი,შემდეგ მისი ცხედარი დაწვეს და ფერფლი გაფანტეს ინდოეთის წმინდა მდინარე განგზე.

            ჯორჯ ჰარისონი ხშირად ამბობდა  ყველაფერი შეიძლება გადადო მომავლისთვის ღმერთის ძიების გარდა.

            მისი ცხოვრების დევიზი იყო გიყვარდეს სხვა . Love one another...გიყვარდეს მოყვასი.

        ბიტლზების დამფასებელთა აზრით ეპოქა არ დამთავრებულა ლენონის მკვლელობით. მისი სიკვდილის შემდეგ ჯეფ ლინი აღადგენდა ლენონის სიმღერებს. ლენონი მოკვდა მაგრამ მისი საქმე ცოცხლობდა.

            ეპოქა დამთავრდა ლენონის მკვლელობიდან 21 წლის შემდეგ, ჰარისონის გარდაცვალებით.

 
The Beatles-ამ ბრწყინვალე ოთხეულმა დაიპყრო მსოფლიო. დედამიწაზე ნებისმიერი ადამიანი გეტყვით მათ სახელებს: ჯონი,პოლი,ჯორჯი და რინგო. 

          ჯგუფის დაშლის შემდეგ ყოველი მათგანი წავიდა თავისი საკუთარი გზით.

        ჯორჯ ჰარისონი მისმა გზამ მიიყვანა ინდუიზმთან.

           ბედმა უკვე 1969 წელს შეახვედრა ჯორჯი სახელგანთქმულ ინდუისტ გურუ ბჰაკტივედანტა სვამი პრაბჰუპადასტან რომელმაც დასავლეთს გააცნო კრიშნა.

            ჭეშმარიტების მუდამ მაძიებელმა ჰარისონმა ძალიან სერიოზულად მიიღო ბერი კრიშნაიტების მოძღვრება.

          მან ბერობაც და პრაბჰუპადას მოწაფედ გახდომის რიტუალის გავლაც მოინდომა მაგრამ პრაბჰუპადამ თქვა რომ მუსიკოსის გვარი ჰარისონი ინგლისურის და სანსკრიტის ნარევზე ნიშნავს ღმერთის შვილს და ეს ჯორჯ ჰარისონისთვის სავსებით საკმარისია.

           ჯორჯ ჰარისონი 20 წელი მეგობრობდა კრიშნაიტებთან და ამბობდა რომ შეიძინა ღმერთის ჭეშმარიტი რწმენა. 

           ფიქრობენ რომ ჯორჯ ჰარისონი უფრო შეიცვალა ვიდრე სხვა ბიტლზები მაგრამ  სულიერი სრულყოფის თვალსაზრისით მან მათგან განსხვავებით მოახერხა მოკრძალების და სიკეთის შენარჩუნება,დიდებით გამოცდის გადატანა და ადამიანად დარჩენა.

             1969 წელს ჯორჯ ჰარისონის მონაწილეობით ჩაიწერეს ფირფიტა "ჰარე კრიშნა მანტრა". ის შემდეგ შევიდა ალბომში "რადჰა კრიშნას ტაძრის საგალობლები". მანტრა მაშინვე პოპულარული გახდა მრავალ ქვეყანაში იმიტომ რომ მასში იყო რამოდენიმე მუდამ განმეორებადი სიტყვა და ეს აჩენდა აყოლის დაუძლეველ სურვილს. შეიძლება ითქვას რომ ჯორჯ ჰარისონის ხათრით მთელი მსოფლიო გალობდა ჰარე კრიშნას.

               ჯორჯ ჰარისონი სიცოცხლის ბოლომდე დარჩა ინდუიზმის ერთგული.

         კრიშნას რწმენა მას ეხმარებოდა უკურნებელ სენთან ბრძოლაში.

           სიცოცხლეში ჯორჯმა ჩაწერა რამოდენიმე საკულტო საგალობელი რომლებსაც დღესაც მღერიან ინდუისტები.

                    ინგლისელებისთვის ჯორჯ ჰარისონი უეჭველი გმირია. მთელი მსოფლიოს ინდუისტებისთვის კი ის წმინდანია.

      თავისი მრავალმილიონიანი ქონების მეათედი ჰარისონმა უანდერძა კრიშნაიტებს. 

                  სიკვდილის წინ ის უსმენდა მანტრა ჰარე კრიშნას ჯადოსნურ ჰანგებს. 

                 მისი ფერფლი ძველი ჩვეულების თანახმად გაფანტეს განგის და იამუნის წმინდა წყლებზე.

             კრიშნაიტები დღემდე ლოცულობენ ჯორჯ ჰარისონის სულიერ მომავალზე თუმცა იციან რომ კრიშნამ უკვე ყველაფერი მოაწყო საუკეთესოდ.

            1965 წელს ბიტლზების აშშ-ში გასტროლების დროს ჯორჯ ჰარისონის მეგობარმა დევიდ კროსბიმ ჯგუფიდან The Byrds მას გააცნო ინდური კლასიკური მუსიკა და სახელგანთქმული სიტარისტი რავი შანკარის შემოქმედება. ჰარისონი აღფრთოვანდა სიტარით და ჩაეფლო ინდური მუსიკის შესწავლაში. შემდეგ მან მთავარი როლი შეასრულა დასავლეთში სიტარის და ინდური მუსიკის გავრცელებაში.

          ბიტლზების აღმოსავლეთში გასტროლების დროს ჰარისონმა შეიძინა სიტარი და დაიწყო მასზე დაკვრა. ის იყო პოპ-სიმღერაში სიტარზე დამკვრელი პირველი დასავლელი მუსიკოსი.

            ჰარისონმა რავი შანკარი წარუდგინა დასავლურ საზოგადოებას და მისი დახმარებით 1967 წელს მიიწვიეს მონტრეის პოპ-ფესტივალში მონაწილეობის მისაღებად.

             რავი შანკარი ჯორჯ ჰარისონს ასწავლიდა სიტარზე დაკვრას და ინდურ მუსიკას





         გაინდუისტებულმა ჯორჯ ჰარისონმა მოინახულა ინდოეთის წმინდა ადგილები. 

               1968 წელს ის ტრანსცენდენტურ მედიტაციას სწავლობდა მაჰარიში მაჰეშ იოგისთან ერთად.

   იმავე წელს ჯორჯ ჰარისონი გახდა ვეგეტარიანელი და ასეთად დარჩა სიცოცხლის ბოლომდე. 




მარტინ სკორსეზეს ფილმი" ჯორჯ ჰარისონი,ცხოვრება მატერიალურ სამყაროში"//აფიშა//.

          აი ასეთ მატერიალურ სამყაროში და ცინიკურ და ანგარებიან თანამედროვეობაში ლამის ჩამხრჩვალი და სულიერების მაძებარი  ჯორჯ ჰარისონი წააწყდა ინდუიზმს  და მოიხიბლა.

              მაგრამ მას ღმერთმა და ბედმა გაუღიმა და ეს ინდუიზმი მეტად თავისებური მოვლენა აღმოჩნდა. ინდოეთში და ინდუიზმში ჯორჯ ჰარისონი შეხვდა ქრისტეს. განსაჯეთ თვითონ.


 

 ფრანკფურტთან 1974 წელს.

ინდუისტი რელიგიური მოღვაწე,მწერალი,ინდუიზმის წმინდა ტექსტების მთარგმნელი და კომენტატორი, კრიშნას ცნობიერების საერთაშორისო საზოგადოების დამაარსებელი აბჰაი ჩარანარავინდა ბჰაკტივედანტა სვამი პრაბჰუპატა,იგივე შრილა პრაბჰუპადა//1896-1077// ამბობდა:


იესო" ქრისტე იყო გურუ:

შრიმად ბჰაგავატამში ნათქვამია რომ ღმერთის ცნობიერების ყოველ ქადაგს უნდა ჰქონდეს ორი თვისება  მოთმინება და თანაგრძნობა. იესო ქრისტეს ხასიათში იყო ორივე ეს თვისება. ის იმდენად მომთმენი იყო რომ არავის გმობდა მაშინაც კი როდესაც მას ჯვარს აცვამდნენ. ის იმდენად თანაუგრძნობდა თავის მკვლელებს რომ ღმერთს სთხოვდა  შებრალებას იმათი ვისაც მისი მოკვლა უნდოდა.

 

                   რა თქმა უნდა არავის შეეძლო იესო ქრისტეს მოკვლა და ამიტომ ცდილობდნენ მის შეურაცხყოფას.

 

          იესო ქრისტე იყო დიადი პიროვნება,ღმერთის შვილი,ღმერთის წარმომადგენელი. ის უმანკო და უცოდველი იყო.

         მაგრამ ამის მიუხედავად ის ჯვარს აცვეს. მას უნდოდა ადამიანებისთვის ღმერთის ცნობიერების მიცემა მაგრამ ის ამიტომ აცვეს ჯვარს. ასეთია ადამიანური მადლიერება. ადამიანებმა ვერ დააფასეს მისი ქადაგებები.

 

             მაგრამ ჩვენ ვაფასებთ  და უდიდეს პატივს მივაგებთ მას როგორც ღმერთის წარმომადგენელს. 

 

             ქრისტეს მიერ ნაქადაგევი მოძღვრება რა თქმა უნდა შეესაბამებოდა მის დროს და იმ ქვეყანას სადაც ის ქადაგებდა და განკუთვნილი იყო ადამიანთა კონკრეტული ჯგუფისთვის. 

     მაგრამ ის უეჭველად იყო ღმერთის წარმომადგენელი. 

          ამიტომ ჩვენ ვეთაყვანებით უფალ იესო ქრისტეს და მოწიწებით ვიხრით ქედს მის წინაშე. 

              ერთხელ მელბურნში ქრისტიანმა მღვდლებმა მკითხეს თუ რას ვფიქრობ იესო ქრისტეზე. 

              მე ვუპასუხე რომ იესო ქრისტე არის ჩვენი გურუ,ის ქადაგებს ღმერთის ცნობიერებას და ამდენად ის არის ჩვენი სულიერი მოძღვარი.

       ყველა ვინც ქადაგებს ღმერთის დიდებას არის გურუ.  იესო ქრისტე ეკუთვნის ასეთ დიად პიროვნებებს.

           ის არაა უბრალო ადამიანი. წერილების თქმით იმას ვინც გურუზე ფიქრობს როგორც უბრალო ადამიანზე აქვს ჯოჯოხეთური ფიქრები.

        ქრისტე რომ ყოფილიყო უბრალო ადამიანი ის ვერ მიუტანდა ადამიანებს ღმერთის ცნობიერებას."

  ინდოეთს და იესოს აქვთ დიდი ხნის ურთიერთობა.

 

 

                 

რომანოვთა ჯაშუში,მწერალი,ჟურნალისტი,აზნაური და კაზაკი-ოფიცერი ნიკოლაი ალეკსანდროვიჩ ნოტოვიჩი,დაიბადა 1858 წელს.

Николай Александрович Нотович — российский разведчик, писатель, журналист, дворянин и казак-офицер. Википедия

Родился: 1858 г.

http://www.omkara.ru/library/notovich

    ადამიანის შვილებს შორის საუკეთესო შვილი წმინდა ისას ცხოვრება: 

   1887 წელს ქაშმირის ახლოს ლადაკში მოგზაურობისას რომანოვთა ჯაშუშმა და ჟურნალისტმა ნოტოვიჩმა ქალაქ ლეხთან ახლოს ბუდისტურ მონასტერ ხიმისში აღმოაჩინა ხელნაწერები რომლებშიც მოთხრობილია იესო ქრისტეს ცხოვრება და ინდოეთში მისი ყოფნის ამბავი. ამ მონასტრის ლამამ ნოტოვიჩს უთხრა რომ ბუდისტები დიდ პატივს მიაგებენ იესო ქრისტეს, რომ იესოში განხორციელდა ბუდას სული და იესოს ცხოვრება აღწერილია ბუდისტურ წმინდა ხელნაწერებში.

                ნიკოლაი ნოტოვიჩმა ჩაიწერა ისაზე ტიბეტური თქმულების ფრანგული თარგმანი და მოგვიანებით გამოაქვეყნა ის ევროპაში სათაურით "წმინდა ისას.
 ცხოვრება". 1894 წელს პარიზში გამოცემული ეს წიგნი 1910 წელს გამოიცა რუსეთშიც.

             სამწუხაროდ ნოტოვიჩი არაფერს ამბობს თავის თავზე. შესავალში ის წერს რომ 1899-1878 წლების რუსეთ-თურქეთის ომის დამთავრების შემდეგ ის წავიდა სამოგზაუროდ აღმოსავლეთის ქვეყნებში. მან გაიარა კავკასია,შუა აზია,ირანი,ავღანეთი და პენჯაბით მოხვდა ინდოეთში. მას არ ჰქონია სხვა მიზანი ყველანაირი ადგილის გაცნობის გარდა. ის ქალაქიდან ქალაქში დადიოდა გარკვეული გეგმის გარეშე. მან მიაღწია ქაშმირის დედაქალაქ სრინაგარამდე და აპირებდა რუსეთში დაბრუნებას ლადაკჰით და ყარაყორუმით.



ვ.ვ. ვერეშჩაგინი,მონასტერი ხიმისი,ტრეტიაკოვის გალერეა.

    ქვევით მოგვყავს ამ წიგნის რუსული თარგმანის ფრაგმენტები.


                  თავი 4

          1. 

          1. ისა გახდა 13 წლის. იზრაელელისთვის ეს იყო დაქორწინების,დაოჯახების ასაკი.

2.  მოკრძალებული შრომით მცხოვრები მშობლების სახლში დაიწყეს სიარული მდიდრებმა და წარჩინებულებმა რომელთაც სიძედ უნდოდათ ქადადგებებით უკვე სახელგანთქმული ახალგაზრდა ისა.

        3. მაგრამ ისამ ჩუმად დატოვა მშობლების სახლში და იერუსალიმიდან ვაჭრებთან ერთად წავიდა ინდოეთში.
      
         4. მას უნდოდა ღვთაებრივ სიტყვაში სრულყოფა და დიდი ბუდების კანონების შესწავლა.

           თაცვი 5.

1. ღმერთის მიერ დალოცვილი 14 წლის  ყრმა იესო გადავიდა მდინარე ინდზე და დამკვიდრდა ღმერთის საყვარელ მიწაზე არიელებს შორის.

 2. ხმა საოცარი ყმაწვილის შესახებ გავრცელდა მთელ ჩრდილოეთ ინდში და როდესაც მან გაიარა 5 მდინარის ქვეყანა და რაჯპუტანა ჯაინებმა შესთავაზეს მათთან დასახლება. 

3. მაგრამ მან მიატოვა ღმერთი ჯაინას გზასაცდენილი თაყვანისმცემლები და წავიდა ჯაგერნაუტში ორისას მიწებში სადაც ასვენია ვიასა-კრიშნას მოკვდავი ნაშთები და ის კეთილგანწყობილად მიიღეს ბრაჰმას თეთრმა ქურუმებმა.

4. მათ ისას ასწავლეს ვედების კითხვა და განმარტება, ლოცვებით განკურნება, სწავლება, ხალხისთვის წმინდა წიგნების განმარტება, ავი სულების განდევნა ადამიანების სხეულებიდან და მათთვის ჯანმრთელი გონების დაბრუნება.

5. ისამ 6 წელი გაატარა ჯაგერნაუტში,რაჯაგრიჰში,ბენარესში და სხვა წმინდა ქალაქებში. ყველას უყვარდა ისა რადგან ის მშვიდობიანად ცხოვრობდა ვაიშიებთან და შუდრებთან რომელთაც განუმარტავდა წმინდა წიგნებს.

 6. მაგრამ ბრამინებმა და კშატრიებმა უთხრეს მას რომ დიადმა პრაბრაჰმანმა აუკრძალა მათ დაახლოება იმათთან ვინც მან შექმნა თავისი სტომაქისგან და ფეხებისგან;

 7. რომ ვაიშიებს მხოლოდ სადღესასწაულო დღეებში აქვთ ვედების კითხვის მოსმენის უფლება;

  რომ შუდრებს ეკრძალებათ ვედების კითხვის მოსმენა,მეტიც,ვედებისთვის შეხედვაც იმიტომ რომ მათი ვალია მუდამ მონებივით მუშაობა ბრამინებისთვის,კშატრიებისთვის და ვაიშიებისთვისაც კი.

                9. პარაბრაჰმანმა თქვს რომ მხოლოდ სიკვდილი გაანთავისუფლებს მათ მონობისგან... 

         10.მაგრამ ისა არ უსმენდა მათ და მიდიოდა შუდრებთან და ქადაგებდა ქურუმების და სამხედრო კასტების წაარმომადგენელი ბრამინების და კშატრიების წინააღმდეგ.

   11. მას არ მოსწონდა ის რომ ადამიანი სხვა ადამიანს,ახლობელს,ართმევს ადამიანურ ღირსებას ვინაიდან ისას თქმით მამა ღმერთი ერთმანეთისგან არ ანსხვავებს თავის შვილებს. მამა ღმერთისთვის ერთნაირად ძვირფასია მისი შვილები.

           12. ისა უარყოფდა ვედების და პურანების ღვთაებრივ წარმოშობას ვინაიდან ადამიანს უკვე ჰქონდა მიცემული კანონი თავის საქმეებში სახელმძღვანელოდ.

            13. გეშინოდეს შენი ღმერთისა,დაიჩოქე მხოლოდ მის წინაშე და მხოლოდ მას მიუტანე მსხვერპლი რომელიც მიიღე შენი მონაგარისგან.

  15. მარადიულმა მსაჯულმა მარადიულმა სულმა შექმნა სამყაროს ერთიანი და განუყოფელი სული რომელიც ქმნის,მოიცავს და აცოცხლებს ყველაფერს.

        16. მხოლოდ ის ბატონობდა და ქმნიდა, მხოლოდ ის არსებობდა მარად და მის არსებობას არა აქვს დასასრული. მას არ ჰყავს სწორი არც ცაში და არც მიწაზე.

   17. დიდ შემოქმედს არ გაუყვია თავისი ძალაუფლება არც ერთი ცოცხალი არსებისთვის და მით უმეტეს უსულო საგნისთვის როგორც ამას გასწავლიდნენ ვინაიდან მარტო ისაა ყოვლისშემძლე.

   18 მან გამოხატა თავისი ნება და სამყარო გაჩნდა. ღვთაებრივი აზრით მან შეკრიბა წყლები, გამოყო მათგან დედამიწის ხმელეთი. ისაა ადამიანის საოცარი არსებობის საწყისი. მან შთაბერა ადამიანს თავისი ყოფის ნაწილაკი.

   19 მანვე დაუმორჩილა ადამიანს მიწა,წყლები,ცხოველები და ყველაფერი რაც შექმნა. ის თვითონ იცავს უცვლელ წესრიგში თვითონ უდგენს ყოველ ნივთს მის ვადას.

           20. უფლის რისხვა მალეს დაატყდება თავს ადამიანს ვინაიდან მან დაივიწყა თავისი შემქმნელი, მისი ტაძრები აავსო საზიზღრობით და თაყვანს სცემს იმას რაც ღმერთმა დაუმორჩილა მას.

             21. ვინაიდან ქვების და ლითონების თაყვანისმცემელი ადამიანები მათ მსხვერპლად სწირავენ ადამიანებს რომლებშიც ცხოვრობს უზენაესი სულის ნაწილი.

           22. ვინაიდან ადამიანი ამცირებს მშრომელს და ცახცახებს უსაქმური მოქეიფის წინაშე.

       23. თავისი ღვთაებრივი ბედნიერება წაერთმევათ იმათ ვინც თავის ძმებს ართმევს ღვთაებრივ ბედნიერებას. ბრამინები და კშატრიები გადაიქცევიან შუდრებად და შუდრებთან კი მუდამ იქნება მარადიული.

         24 ვინაიდან უკანასკნელ სამსჯავროზე შუდრებს და ვაიშიებს ბევრი რამე ეპატიებათ მათი უმეცრების გამო.
           ღვთის რისხვა დასჯის იმათ ვინც მიითვისა შუდრების და ვაიშიების უფლებები.


25. ვაიშიები და შუდრები აღფრთოვანებული იყვნენ ისას ასეთი ქადაგებით და ეკითხებოდნენ მას თუ როგორ უნდა ილოცონ რომ არ დაკარგონ მარადიული ნეტარება.

 " 26. ნუ სცემთ თაყვანს კერპებს იმიტომ რომ მათ არ ესმით. ნუ მისდევთ ვედებს იმიტომ რომ ჭეშმარიტება მათში დამახინჯებულია. ნუ აყენებთ საკუთარ თავს სხვებზე მაღლა და ნუ ამცირებთ თქვენს ახლობელს.

          26. დაეხმარეთ ღარიბებს,სუსტებს,ნუ უბოროტებთ ნურავის და არ ისურვოთ ის რაც არ გაქვთ,რასაც ხედავთ სხვასთან."

     თავი 6

    1. თეთრმა ქურუმებმა და მეომრებმა გაიგეს თუ რას ეუბნებოდა ისა შუდრებს,ჩაიფიქრეს მისი მოკვლა და გააგზავნეს მსახურები ახალგაზრდა წინასწარმეტყველის მოსანახად.

     

           2  მაგრამ შუდრების მიერ გაფრთხილებულმა ისამ ღამით დატოვა ჯაგერნაუტის გარეუბანი,მივიდა მთებამდე და დასახლდა გაუტამიდების ქვეყანაში სადაც დაიბადა დიდი ბუდა შაკიამუნი,ხალხში ვინც თაყვანს სცემდა ერთიან და დიად ბრაჰმას. 
   3. მართალმა ისამ სრულყოფილად ისწავლა ენა პალი და დაიწყო წმინდა სუტრების შესწავლა. 

  4. 6 წლის შემდეგ ისა,რომელიც ბუდამ შეარჩია მისი წმინდა სიტყვის გასავრცელებლად,იქცა წმინდა წერილების შესანიშნავ განმმარტებლად.

 5. მაშინ ისამ დატოვა ნეპალი და ჰიმალაის მთები,ჩავიდა რაჯპუტანას ველზე და წავიდა დასავლეთისკენ. ის ხალხებს უქადაგებდა ადამიანის უმაღლესი სრულყოფის შესახებ.

6. ის ასწავლიდა რომ მოყვასისთვის სიკეთის კეთება არის მარადიულ სულთან შერწყმის საუკეთესო საშუალება,რომ იმას ვინც მოიპოვებს საწყის სიწმინდეს მიეტევება ცოდვები და მიეცემა ღმერთის დიდების ხილვის უფლება.

7. წარმართებს ისა ეუბნებოდა რომ ხილული ღმერთების თაყვანისცემა ეწინააღმდეგება ბუნების კანონს

8 ვინაიდან ადამიანს არა აქვს ღმერთის სახის ხილვის უფლება,მან კი შექმნა მარადიული მსგავსი ღვთაებების გუნდები.  


9. ამას გარდა ადამიანს სჩვევია ცხოველების და თავისი ხელით ქვისგან თუ ლითონისგან შექმნილი საგნების დაყენება ღვთაებრივ სიწმინდეზე უფრო მაღლა.

         10. მარადიული კანონმდებელი ერთია. არაა სხვა ღმერთი მის გარდა. ის არ უყოფს სამყაროს არავის და არავის ატყობინებს თავის ჩანაფიქრებს.

          11. ღმერთი ადამიანებს სიკვდილის შემდეგ მოექცევა ისე მოწყალედ როგორც მამა ექცევა თავის შვილებს. ის არ დაამცირებს თავის შვილს ცხოველის სხეულში როგორც განსაწმენდელში გადასახლებით.

    12. შემოქმედი ისას პირით ამბობდა რომ  კანონი ეწინააღმდეგება ადამიანების მსხვერპლად შეწირვას კერპებისთვის თუ ცხოველებისთვის ვინაიდან მან ადამიანს დაუმორჩილა ყველა ცხოველი და ყველაფერი რაც არის დედამიწაზე.

    13. ყველაფერი მიეცა მამასთან,შემოქმედთან უშუალოდ და მჭიდროდ დაკავშირებულ შვილს. ღვთაებრივი კანონი მკაცრად გაასამართლებს და დასჯის იმას ვინც მამას,შემოქმედს,წაართმევს მის შვილს.

    14. ადამიანი არარაობაა მარადიული მსაჯულის წინაშე და მხეცი არარაობაა ადამიანის წინაშე.

 15. ამიტომ გაანებეთ თავი თქვენს კერპებს და ნუ ასრულებთ რიტუალებს რომლებიც თქვენ გაშორებენ თქვენს მამას და გაკავშირებენ ქურუმებთან რომლებსაც ზურგი შეაქცია ცამ ვინაიდან მათ ჩამოგაშორეს ჭეშმარიტ ღმერთს და მათი ცრურწმენები და სისასტიკე რყვნის სულს და სპობს ყოველგვარ ზნეობას.

            თავი 7

        1. ისამ გაიარა მრავალი ქვეყანა და მისი სიტყვები ვრცელდებოდა ამ ქვეყნების წარმართებში. ამ ქვეყნების მკვიდრნი სტოვებდნენ თავის კერპებს.

     2. ამის მნახველმა ქურუმებმა ისას მოსთხოვეს  მათი კერპების არარაობის საჯაროდ ჩვენება.

    3.ისამ უპასუხა მათ რომ თუ კი მათი კერპები და მხეცები მართლაც ძლიერები არიან და მართლაც აქვთ ზებუნებრივი ძალა მივიდნენ და მოსპონ ის.

         4. მაშინ ქურუმებმა ისას მოსთხოვეს სასწაულების მოხდენა და უთხრეს რომ თუ კი მის ღმერთს ეზიზღება მათი კერპები მოსპოს ისინი.

       5. ისამ უპასუხა რომ მისი ღმერთის სასწაულები ხდება სამყაროს შექმნის პირველი დღიდანვე და ისინი ხდება ყოველ დღე და ყოველ წუთს. იმას ვინც ამას ვერ ხედავს აკლდება სიცოცხლის ერთ-ერთი უმშვენიერესი ძღვენი.

    6. ღვთის რისხვა არ იქნება მიმართული ქვების,ლითონის თუ ხის უსულო ნამტვრევების წინააღმდეგ. ის მიმართული იქნება იმათ წინააღმდეგ ვინც დადგეს კერპები. თუ კი ადამიანებს უნდათ ხსნა მათ უნდა მოსპონ ყველა მათ მიერ შექმნილი კერპი.

       7. ადამიანის წინაშე არარაობა ქვა და კენჭი მოკრძალებით ელიან როდის აიღებს მათ ადამიანი და როდის გამოიყენებს მათ ნაყოფიერად.

  8. ასევე ადამიანიც უნდა ელოდოს ღვთის დიდ წყალობას უკანასკნელ სამსჯავროზე. 

                 9. მაგრამ ვაი თქვენ,ადამიანის მტრებო,თუ კი მიიღებთ არა წყალობას რომელსაც ელით არამედ ღმერთის რისხვას,ვაი თქვენ ვინც ელით სასწაულებს მისი ძალაუფლების დასამოწმებლად.

            10. განრისხებული ღმერთი მოსპობს კერპების დამდგმელებს და არა კერპებს. კერპების დამდგმელთა გულები მოხვდება მარადიულ ცეცხლში და მათი დაჯიჯგნილი სხეულებით დანაყრდებიან ველური მხეცები.

           11. ღმერთი თავისი ნახირებიდან განდევნის უწმინდურს, მაგრამ დაიბრუნებს გზააბნეულებს,ვინც ვერ დაინახეს თავის თავში სულიერი საწყისი.

          12.  წარმართებმა დაინახეს თავისი ქურუმების უძლურება და მათ კიდევ უფრო დაიჯერეს ისას სიტყვები. მათ შეეშინდათ ღმერთის რისხვისა და დალეწეს თავისი კერპები. ქურუმებს კი შეეშინდათ ხალხის შურისძიებისა და ისინი გაიქცნენ.

   13.  და შემდეგ ისა წარმართებს ასწავლიდა რომ ისინი არ უნდა ცდილობდნენ მიწიური თვალებით მარადიული სულის დანახვას,რომ ისინი უნდა ცდილობდნენ მარადიული სულის დანახვას თავის საკუთარ გულში, რომ ისინი საკუთარი სულის სიწმინდით უნდა ცდილობდნენ მარადიული სულის კეთილგანწყობის მოპოვებას.

        14. ისა ასწავლიდა რომ ყველა ცოცხალი არსება ადამიანის ჩათვლით შექმნილია ადამიანის სასიკეთოდ და ამიტომ ადამიანი უნდა გაუფრთხილდეს მათ,არ უნდა ხოცოს ისინი. 

  15. ნუ მოიპარავთ ნურაფერს, 
  16, ნუ იტყვით ტყუილს იმიტომ რომ თქვენ თვითონ არ დარჩეთ მოტყუებულები, ცადეთ თავი გაიმართლოთ უკანასკნელ სამსჯავრომდე იმიტომ რომ შემდეგ მეტისმეტად გვიანი იქნება. 

   18. ნუ მიეცემით გარყვნილებას იმიტომ რომ ესაა ღმერთის კანონების დარღვევა.

       19. თქვენ უმაღლეს ბედნიერებას მიაღწევთ როგორც საკუთარი თავის განწმენდით ისე სხვების დარიგებით,გზაზე დაყენებით, რაც მათ მისცემს საწყისი სრულყოფილების მოპოვების საშუალებას.

           თავი 8.  ყველა ქვეყანაში გაიგეს ისას ქადაგებების შესახებ. ის ჩავიდა სპარსეთშიც, სადაც ეკამათა ქურუმებს, დაამარცხა ისინიც და გადაურჩა მათ. //დეტალებს აქ გამოვტოვებ და გადავალ მე-9 დასკვნით თავზე //გ.მ.//.

           თავი 9.

            1. შემოქმედმა შეარჩია ისა რათა მას ცოდვაში ჩაფლული კაცობრიობისთვის შეეხსენებინა ჭეშმარიტი ღმერთი.

               2. ისას წასვლის შემდეგ წარმართებმა კიდევ უფრო გატანჯეს იზრაელელები და ეს უკანასკნელები ღრმა სასოწარკვეთილებაში იყვნენ.

                3. მრავალი მათგანი სასტიკ დამპყრობელთა საამებლად განუდგა თავისი ღმერთის და მოსეს კანონებს.

             4. ამ უბედურების შემყურე ისა ამხნევებდა აიმედებდა თანამოქალაქეებს ვინაიდან ახლოვდებოდა ცოდვათა გამოსყიდვის დღე. ის განამტკიცებდა მათი მამების ღმერთის რწმენას.

              5. " ჩემო შვილებო,არ მიეცეთ სასოწარკვეთას,ეუბნებოდა მამა ზეციერი ისას პირით,ვინაიდან მე გავიგე თქვენი ხმა და მოთქმა.

              6. ნუ ტირიხართ ჩემო საყვარლებო ვინაიდან თქვენმა უბედურებამ ატკინა გული თქვენს მამას და მან გაპატიათ ისე როგორც აპატია თქვენს წინაპრებს.

             7.ნუ მიატოვებთ თქვენს ოჯახებს,ნუ მიეცემით აღვირახსნილ ცხოვრებას,ნუ დაკარგავთ თქვენი გრძნობების კეთილშობილებას,ნუ სცემთ თაყვანს კერპებს რომლებიც ვერ გაიგებენ თქვემს ხმას.

           8. აავსეთ ჩემი ტაძარი თქვენი იმედით და თქვენი მოთმინებით და არ განუდგეთ მამათა რწმენას ვინაიდან მხოლოდ მე მივუძღოდი და ვასაჩუარებდი მათ.

           9. წამოაყენეთ დაცემულები,დააპურეთ მშივრები,დაეხმარეთ ავადმყოფებს რომ ისინი ყველანი სუფთანი და მართალნი იყვნენ უკანასკნელი სასამართლოს დღეს."

           10. იზრაელელები ბრბოებად დადიოდნენ ისას მოსასმენად და ეკითხებოდნენ თუ სად უნდა სცენ თაყვანი მამაზეციერს როდესაც მტერმა დაანგრია მათი ტაძრები და წაბილწა წმინდა ჭურჭელი.

    11.ისა პასუხობდა რომ ღმერთს მხედველობაში არა აქვს ადამიანის ხელით აგებული ტაძრები,რომ ღმერთი ჭეშმარიტ ტაძრად თვლის ადამიანის გულს.

        12."შედით თქვენს ტაძარში,თქვენს გულში,გაანათეთ ის კეთილი აზრებით,მოთმინებით და  მამა თქვენის ურყევი იმედით.

             13. და თქვენი წმინდა ჭურჭელია თქვენი ხელები და თვალები. აკეთეთ ის რაც უნდა ღმერთს ვინაიდან ადამიანისთვის სიკეთის გაკეთებით თქვენ ამკობთ ტაძარს სადაც ცხოვრობს თქვენთვის სიცოცხლის მომცემი.

        14. ვინაიდან ღმერთმა შეგქმნათ თავის მსგავსად-უმანკოებად,წმინდა სულით,სიკეთით სავსე გულით. თქვენ არ ხართ დანიშნულნი ავი ჩანაფიქრებისთვის. თქვენ უნდა იქცეთსიყვარულის და სამართალის ტაძრად.

          15. ამიტომ გეუბნებით თქვენ,ნუ დაიბინძურებთ გულს იმიტომ რომ იქ მუდამ ცხოვრობს უზენაესი.

          16. თუ გინდათ სიყვრულით და ღვთისმოსაობით სავსე საქმეების კეთება აკეთეთ ის ღია გულით და არა ანგარებით და ანაზღაურების იმედით.

            ვინაიდან ასეთი საქციელი არ მოაახლოვებს ხსნას. არამედ გამოიწვევს ისეთ ზნეობრივ დაცემას როდესაც ქურდობა,ტყუილი და მკვლელობა ჩაითვლება ღირსებად." 


            ამით დავამთავრებთ საუბარს ჯორჯ ჰარისონზე და მის ინდოეთზე. ცინიკური და ჰედონისტური ხანის უნიჭიერესმა ევროპელმა სულიერების ძიებაში ინდოეთიც მოიარა და ნახა რომ იქაც ხსნა ქრისტეშია.... 

                საქართველოც არაა შორს ინდოეთისგან!!!! 



ww.georoyal.ge/?MTID=6&TID=54&id=52

შემდეგ მიწა გაიპოხა ცრემლით,
ასე გაჩნდა გუჯარათი ჩემი.* (*ა. შენგელია, "როგორ გაჩნდა საქართველო, ანუ ლეგენდის დაბადება").
"გურგაონი, 23. 8. 66. საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის დირექტორს, თბილისი (სსრკ).
ძვირფასო სერ!
მე მსურს სათანადო პატივისცემით გაგეცნოთ. ვარ კოლეჯის მასწავლებელი და გეოგრაფიის ფაკულტეტის მეთაური გურგაონის (ფენჯაბი) კოლეჯში (ინდოეთი). სამეცნიერო ხარისხი ფენჯაბის უნივერსიტეტისაგან.
ვაწარმოებ ჩრდილო ინდოეთში ფართოდ გავრცელებული ტომის - "გუჯარების" კვლევას, ჩემი ხელმძღვანელია დოქტორი ა. ბ. მუკერჯი - ხელოვნებათა მაგისტრი, ფილოსოფიის დოქტორი, რომელიც ავტორიტეტია "ხეობათა კულტურის" შესწავლაში.
ჩემი გამოკვლევების დროს გავიგე, რომ ქართველები (გურჯები) ატარებენ ისეთივე კულტურულ ნიშნებს, აქვთ ისეთივე ჩვეულებები, სამოსელი, ფოლკლორი და ისევე საქმიანობენ, როგორც ჩრდილო ინდოეთის "გუჯარები", რომლებიც გვხვდებიან რაჯასტანში - შტატ უტარ-პრადეშსა,* (*ეს იმ შტატთაგანია, რომელიც 1971 წლის შემოდგომასა და 1972 წლის გაზაფხულზე კოკისპირული წვიმების შედეგად დაიტბორა) ჯამუსა და ქაშმირში,** (**ინდოეთ-პაკისტანის კონფლიქტის დროს, რასაც შედეგად მოჰყვა ბანგლადეშის რესპუკლიკის გამოცხადება, საომარი მოქმედების ასპარეზი იყო) სივალიკის ბორცვების გასწვრივ და დასავლეთ პაკისტანში.
მსურს შევისწავლო ქართული ლიტერატურა და ენა, რომელიც რამდენადმე მოგვაგონებს ჩვენს ჩრდილო ინდოეთის გუჯარულ კილოკავს.
დაწერილი მაქვს მთელი რიგი სტატიები და წიგნი - "გუჯარები და მათი კულტურა". ვიყავი თავმჯდომარე სრულიად ინდოეთის გუჯარული კონფერენციისა, რომელიც ჩატარდა ქ. ბადარფურში 1965წ. ივნისში.
ვსწავლობ რუსულ ენას დელის საღამოს უნივერსიტეტში, ხელმძღვანელმა მირჩია ამ საკითხის ირგვლივ უშუალო კავშირი დამემყარებინა თქვენთან, თბილისში.
გთხოვთ დამეხმაროთ ნებართვის მიღებაში, რათა დაშვებულ ვიქნე თქვენს აკადემიაში სამუშაოდ. უაღრესად მადლობელი ვიქნები თქვენი, თუ შემწეობას აღმომიჩენთ ქართული ენის დაუფლებაში, ქართული ლიტერატურის უშუალოდ გაცნობასა და ჩემს კვლევით მუშაობაში გუჯარების, ჯურების, ქართველების შესახებ.
გთხოვთ გამომიგზავნოთ აუცილებელი საბუთები და ფორმები დაშვებისათვის.
მადლობით, გულწრფელად თქვენი რ. პ. ხათანა".
ინდოელი მკვლევარის ეს მეტად საინტერესო წერილი საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის პრეზიდენტისადმი მკითხველს პროფესორმა ლევან მარუაშვილმა შესთავაზა რვა წლის წინ.
სტატიაში "ინდოელი ქართველები? - ახალი გამოცანა!", რომელიც პირველმა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მრავალტირაჟიანმა გაზეთმა გამოაქვეყნა, პროფ. ლ. მარუაშვილი შენიშნავდა, რომ ინდოეთში აღზრდილი ინგლისელი მონადირის ჯიმ ქორბეთის წიგნის ("ტაძრის ვეფხვი") კითვისას მისი ყურადღება მიიქცია იმ გარემოებამ, რომ ჩრდილო ინდოეთში, ჰიმალაის ქედის სამხრეთ კალთებზე, ბინადრობს ხალხი, რომლის მეტყველებაში ქართულ სიტყვებთან თანხვედრა შეინიშნება. განგის სათავეში, გარვალის პროვინციაში მცხოვრები ტომები მთის გარეული თხის აღსანიშნავად ხმარობენ სიტყვას - "თხარ", პურის აღსანიშნავად - "პურ" და ა.შ.
ქართველი მეცნიერის განსაკუთრებული ინტერესი გამოუწვევია იმ ქართველთა ცნობებს, რომელთაც ბოლო წლებში უმოგზაურიათ ინდოეთში. ცნობებში აღნიშნულია, რომ აკად. გ. ძოწენიძეს დელიდან ბომბეიში მგზავრობისას ხვდებოდა "კახელების მსგავსი ხალხი". საქდესის კორესპონდენტთან საუბარში იგივე დაუდასტურებია პროფ. გ. თვალჭრელიძესაც. დელიდან ბომბეიში მანქანით მგზავრობისას მას უნახავს ურმით მიმავალი ადამიანები, რომლებიც გარეგნობით, ჩაცმულობითა და მიხრა-მოხრით თითქმის არ გამოირჩეოდნენ კახელებისაგან. სამწუხაროდ მეცნიერს მაშინ დრო არ ჰქონია, რომ მათთვის ვინაობა გამოეკითხა.
ეს მარშრუტი (ე.ი. სამანქანო გზა დელიდან ბომბეისაკენ. - გ. მ. ) გადის სწორედ რაჯისტანზე, სადაც, დოქტორ ხათანას სიტყვით, გუჯართა ნაწილი ცხოვრობს, - ამბობს პროფ. ლ. მარუაშვილი და იქვე მიუთითებს, რომ ბოტანიკოს გ. სახოკიას ჰიმალაის კალთებზე აჩვენეს ტომი, რომელსაც პურის აღსანიშნავად სიტყვა "პური" აქვს.
პროფ. ლ. მარუაშვილს სავსებით მიზანშეწონილად მიაჩნია ინდოელ ქართველთა საკითხის სპეციალური კვლევა. ჰიპოთეზის სახით გვთავაზობს მოსაზრებას, რომ ქართველთა დასახლება ინდოეთის მიწა-წყალზე შესაძლოა თემურ-ლენგის პერიოდს განეკუთვნოს.* (*რუმინელი ვ. კერნბახის ცნობა იმის შესახებ, რომ ინდოეთის ზოგიერთ ენაში ცნება "ლამაზი" და "საქართველო" ძველთაგანვე ურთიერთ-სინონიმებად იხმარებაო, ასევე ხომ შესაძლოა სწორედ ამ დროიდან დამკვიდრებულიყო ინდოეთში? (გ.მ.)
ეს მოსაზრება ემთხვევა ინგლისელი მეცნიერის ედვარდ გიბონის (1737-1794 წწ.) აზრს იმის შესახებ, რომ 1394 წელს დატყვევებული ქართველები თემურ-ლენგს თან წაუყვანია ინდოეთზე 1398 წელს გალაშქრების დროს. ამასთან, უაღრესად საინტერესოა კიდევ რამდენიმე ფაქტიც:
რომ ტყვედ წაყვანილი ქართველები ინდოეთში ჩანან XVI - XVII საუკუნეებშიაც;
რომ 1525-1739 წლებში ჩრდილოეთ ინდოეთში არსებობდა ე.წ. "დიდი მოგოლების" ძლიერი სახელმწიფო, რომელიც იმ ტერიტორიასაც მოიცავდა 1398-1399 წლებში თემურ-ლენგმა რომ დაიპყრო;
რომ უნგრელი მეცნიერის ლ. ფაკეტეს ცნობით, "დიდი მოგოლების" სამხედრო სამსახურში მრავლად იყვნენ ქართველებიც.** (**ქ. ჩხატარაიშვილი - კვლავ "ინდოელ ქართველთა" შესახებ, გაზ. "ლიტერატურული საქართველო", 1967 წ.)
"ქართლის ცხოვრების" ერთ-ერთი, კერძოდ, ბერი ეგნატაშვილის მიერ XVIII საუკუნის დასაწყისში დაწერილი მატიანის მიხედვით, თემურ-ლენგმა ერთი ადრინდელი შემოსევის დროს გაამაჰმადიანა და თან წაიყვანა მესხეთის მოსახლეობის ნაწილი. შემდეგ, 1398 წელს თემურ-ლენგი ინდოეთში შეიჭრა, დაიპყრო დელი და დაეუფლა მთელ ჩრდილოეთ ინდოეთს. "დასაშვებია, წერს პროფ. მარუაშვილი, რომ სამარყანდელმა მფლობელმა მესხეთიდან წაყვანილი გამაჰმადიანებული ქართველები ჩრდილო ინდოეთის ტერიტორიაზე დაასახლა, როგორც თავისი საყრდენი ძალა ადგილობრივი ხელისუფლების წინააღმდეგ".
სტატიას "ინდოელ ქართველებზე" პირველი გამოეხმაურა ქ. ჩხატარაიშვილი, რომელმაც ინდოელი მკვლევარის რ. ხათანას ჰიპოთეზა ქართველებისა და ინდოეთ-პაკისტანში მცხოვრები გუჯარების ნათესაობის შესახებ საფუძველმოკლებულად მიიჩნია: "ჩვენი წელთააღრიცხვის დასაწყისში გუჯარები და გუჯარათლები* (*პროფ. ლ. მარუაშვილის აზრით, დას. ინდოეთში მცხოვრები მრავალმილიონიანი ეროვნება "გუჯარათი" - მკვიდრი ინდოელი მოსახლეობა, არ უნდა ავურიოთ გუჯარებთან, ამ ტომების დასახელების მსგავსება შემთხვევითია, რაც აგრეთვე დაუდასტურებია რამდენიმე წლის წინ საქართველოში სტუმრად მყოფ ინდოელ მეცნიერ ქალს სენ-გუფთას. ამ საკითხთან დაკავშირებით იხ. ლ. კარბელაშვილი, "ქართველთა ნაკვალევი ინდოეთში V-XIII სს. " საქართველოს სსრ მეცნ. აკადემია, ეკონომიკისა და სამართლის ინსტიტუტი, "ეკონომიკა", ტ. 3, 1971, გვ. 295-322) (რომლებიც ახლა დასავლეთ ინდოეთში ცხოვრობენ და 11 მილიონს შეადგენენ**) (** ნაგულისხმებია, ალბათ, გუჯარათის შტატის მცხოვრებნი.) ერთ ხალხს წარმოადგენდნენ, - წერს ქართველი მკვლევარი, - ჩვენი წელთააღრიცხვის პირველ საუკუნეებში შუა აზიიდან ე.წ. თეთრი ჰუნების და სკვითების შემოსევის შედეგად ისინი გაითიშნენ და დაიფანტნენ. ჩვ. წ. აღ. V-VII საუკუნეებში ჩრდილო-დასავლეთ ინდოეთში არსებობდა ძლიერი სახელმწიფო გურჯარა, რომელიც წინ გადაეღობა ექსპანსიას და ინდოეთი დაპყრობას გადაარჩინა".
მიუხედავად ზემოხსენებულისა, ავტორი სავსებით რეალურად ცნობს ვარაუდს თანამედროვე ინდოეთსა და პაკისტანში ქართული წარმოშობის მოსახლეობის არსებობის შესახებ. მისი აზრით, ინდოელი მკვლევარის რ. ხათანას მტკიცება, გუჯარების ჩვეულებები, სამოსელი, ფოლკლორი და საქმიანობა ისეთივეა, როგორც ქართველებისო, შესაძლოა იმაზე მიგვითითებდეს, რომ გუჯარებით დასახლებულ ტერიტორიაზე ასეთ ნიშნებს სწორედ ქართული წარმოშობის მოსახლეობა ატარებს. XIV-XV საუკუნეებში ტყვედყოფილ ქართველთა ინდოეთში ყოფნა ქართველ მკვლევარს დოკუმენტურ ნიადაგზე დადასტურებულად, ხოლო ჰიპოთეზა დღევანდელ ინდოეთსა და პაკისტანში ქართველ თვისტომთა ყოფნის შესახებ გარკვეული აზრით შემაგრებულად მიაჩნია. "თუ ამასთან გავიხსენებთ... ქართველთა მონაწილეობას ნადირშაჰის ინდოეთზე გალაშქრებაში 1739 წელს და რამდენიმე წლის წინად ჩვენს პრესაში გამოქვეყნებულ ცნობას გვიანდელ შუა საუკუნეებში ინდოეთის რამდენიმე სამთავროს სათავეში ქართველ გამგებელთა ყოფნის შესახებ, - წერს იგი, - მაშინ კიდევ უფრო რეალურად წარმოგვესახება იმის შესაძლებლობა, რომ შორეულ ინდოეთში ჟამთა სიავისაგან სამშობლოს მოწყვეტილი ათასობით ქართველის შორეული შთამომავალი ცხოვრობდეს".
ინდოეთში სამი სამეფოს სათავეში ქართველთა ყოფნის თაობაზე ცნობა მოაქვს პოეტ-აკადემიკოს ი. აბაშიძეს 1959 წელს გამოქვეყნებულ ჩანაწერებში "ინდოეთის გზებზე".
"ამ სტრიქონების წერის დროს ხელთა მაქვს ცნობილი ფრანგი მეცნიერის, ფილოსოფოსისა და მოგზაურის ფრანსუა ბერნიეს წიგნი "უკანასკნელ პოლიტიკურ გადატრიალებათა ისტორია დიდი მოგოლის სამეფოში",* (*მოსკოვ-ლენინგრადი, სახელმწიფო სოციალ-ეკონომიური გამომცემლობა, 1936 წ.) რომელმაც თავის დროზე მარქსისა და ენგელსის მოწონება დაიმსახურა. ეს წიგნი, სხვათა შორის, მოგვითხრობს იმ სამი ქართველის შესახებ, რომელთაც XV საუკუნის მიწურულში ინდოეთის ერთ დიდ ნაწილში სამი სამეფო შექმნეს. ამ სამეფოებმა ორას წელიწადს იარსებეს. ბერნიე წერს: "ქართველები მტკიცედ განაგებდნენ ამ სამეფოებს იმიტომ, რომ ერთმანეთთან მუდმივ კავშირში იყვნენ და ერთმანეთს გვერდით უდგნენ მოგოლების წინააღმდეგ დიდ სამხედრო ოპერაციებში". ბერნიე ასახელებს ამ ქართველ მეფეთა მხოლოდ მეხუთე თუ მეექვსე თაობის წარმომადგენელს - ნეზამ შაჰს (რომელმაც თავისი სამეფოს დედაქალაქს დაარქვა დუალეთი).
ეს ამბავი ხდება ინდოეთის ჩრდილო-დასავლეთის რაიონში, სინდისა და ფენჯაბის მხარეში".* (*"შორეულ გზებზე", ქართველ მოგზაურთა ჩანაწერები, წიგნი პირველი, თბილისი, 1959 წ.).
"ინდოელ ქართველთა" საკითხს გარკვეული ამაგი დასდო ჟურნალისტმა ლ. გოლდმანმა, რომელმაც თემას ორი საკმაოდ საინტერესო წერილი მიუძღვნა.
რუსეთის არმიის გენერალური შტაბის პოდპოლკოვნიკს, რუსეთის გეოგრაფიული საზოგადოების ნამდვილ წევრს ნოვიცკის 1896 წელს დაუწერია წიგნი "ინდოეთიდან ფერგანამდე", რომელშიც იგი იხსენიებს ქართულ გეოგრაფიულ სახელწოდებებს, როგორიცაა ტნარი, ლომოური და ა.შ. ამასთან, ეს დასახელებები გვხვდება მხოლოდ ქაშმირში, სადაც როგორც ზემოთ ითქვა, გუჯარები ცხოვრობენ.
ჩვენს პრესაში გამოქვეყნებულ ერთ-ერთ წერილში ლ. გოლდმანს მოჰყავს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ელექტროტექნიკის კათედრის გამგის შ. ბებიაშვილის საინტერესო მოგონება:
- ინგლისის ჯარები, რომლებიც 1918 წელს საქართველოში იდგნენ, შედგებოდა შოტლანდიელებისა და ინდოელი სიპაებისაგან. ერთხელ მამაჩემმა მიამბო, რომ ერთ-ერთი ინდოელი ესაუბრა მას ქართულ ენაზე და თქვა, რომ ინდოეთში ბევრს ესმის ქართული.
ინდოელი მეცნიერი ხათანა ახალ წერილში იტყობინებოდა, რომ "ინდოეთში არის წმინდა ქართული სოფლებიც".
იგივე დაადასტურა გამოჩენილმა ქართველმა მათემატიკოსმა აკადემიკოსმა გ. ჭოღოშვილმაც.
ქართველი მეცნიერი ერთ დღეს კითხულობდა ლექციებს ინდოეთის უნივერსიტეტებში და, როგორც ამბობს, გამოუკითხავს "ინდოელი ქართველების"ამბავი.
ინდოეთიდან დაბრუნების შემდეგ აკად. გ. ჭოღოშვილი მოხსენებით გამოვიდა საქართველოს გეოგრაფიული საზოგადოების წინაშე, საქართველოს მათემატიკური საზოგადოების საჯარო სხდომაზე წაიკითხა ლექცია თემაზე "ზოგი შთაბეჭდილება ინდოეთში მოგზაურობის შესახებ".
აკად. გ. ჭოღოშვილის მოგზაურობის შთაბეჭდილებები მოკლედ გაშუქდა ჯერ გაზეთ "თბილისის" (1968 წ.), ხოლო შემდეგ გაზეთ "ზარია ვოსტოკას" (1973 წ.) ფურცლებზე. ამასთან ბოლო პუბლიკაციას თან ახლავს პროფ. ხათანას (ქჰათანას) და გუჯარების ორი ფოტოსურათი.
დელის საბჭოთა საელჩოში აკად. გ. ჭოღოშვილს გაუგია რომ სადღაც, მაღალ მთიანეთში არის რამდენიმე ქართული სოფელი (ლაპარაკია წმინდა ქართულ სოფელზე). მაგრამ მივლინების მოკლე ვადა შორს გამგზავრების საშუალებას არ იძლეოდა. ამიტომაც, ქართველ მეცნიერს გადაუწყვეტია პროფ. ხათანასთან ერთად დელის მახლობლად მდებარე გუჯარების სოფელს სტუმრებოდა.
ქართველი მეცნიერი გაოცებულია: სახის ნაკვთებით, მანერებით, ენერგიული მოძრაობით, სხარტი მიხრა-მოხრით, ტემპერამენტით გუჯარები რამდენადმე მართლაც განსხვავდებოდნენ ინდოეთის ძირითად მკვიდრთაგან.
ერთად შეჯგუფულ ინდოელთაგან, ხანდაზმული გუჯარის თხოვნით, ქართველ მეცნიერს გარეგნობის მიხედვით გამოუცვნია 14 კაცი, რომელთაგან 12 მართლაც გუჯარი გამოდგა.
გამოდის, რომ იქაც კი, სადაც მკვიდრი ინდოელი მოსახლეობის გავლენა განსაკუთრებით ძლიერია, გუჯარები გარეგნულად აშკარად გვანან ქართველებს. მეცნიერები ფიქრობენ, რომ ინდოეთის ცენტრებს დაშორებულ რაიონებში (ხომ ცნობილია, რომ გუჯარები სახლობენ ძველ რაჯასტანში, ჯემასა და ქაშმირში, ჰიმალაის მთიანეთში,* (*ალექსანდე მაკედონელისდროინდელი ბერძნები ჰიმალაის უწოდებდნენ "ინდურ კავკასიას") პაკისტანსა და ნეპალში) ტომების თავდაპირველი სახე და ნიშნები უკეთ უნდა იყოს შემონახული.
ამ რამდენიმე ხნის წინ საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის სახელზე მიუღიათ ბანგალორის უნივერსიტეტის ვიცე-პრეზიდენტის ვ. გოკაკის წერილი, რომელშიც ინდოელი მეცნიერი წერს, რომ აკად. გ. ჭოღოშვილთან საუბარმა ხანგრძლივი და საინტერესო ერთობლივი მუშაობის პერსპექტივა შექმნაო. "მოხარული ვიქნები თქვენი მეცნიერების ჩამოსვლისაო", - წერს ვ. გოკაკი.
აკად. გ. ჭოღოშვილმა უაღრესად საინტერესო შთაბეჭდილებებთან ერთად ინდოეთიდან ჩამოიტანა და სპეციალისტებს გადასცა ინდოეთში საჩუქრად მიღებული წიგნები და პროფ. ხათანას (სხვათა შორის, თვითონ ხათანა გუჯარი ყოფილა) ხელნაწერი ნაშრომი.
პროფ. მ. მირიანაშვილის ცნობით, ინდოეთში ყოფნის დროს მასთან საუბარში უთქვამთ, რომ ბომბეის ჩრდილოეთით, გალეჯაიერის მთაზე მცხოვრებნი კათხის (იქნება კახის. - გ.მ.) ტომი ხშირად ასრულებსო ქართულ ცეკვებს.
პრობლემა "ინდოელ ქართველთა" შესახებ მრავალმხრივ საინტერესოა და, ცხადია, ბევრი რამ ამ მიმართულებით ბურუსით არის მოცული. მაგალითისთვის. ამ ტომის (გუჯარი) სახელწოდებას ხომ არა აქვს რაიმე კავშირი ჩვენს გუჯარეთთან, რომელიც თრიალეთის, ტაშირის, ივრისპირის და მე-18 საუკუნის აღმოსავლეთ საქართველოს სხვა კუთხეებს** (**საქართველოს ისტორიის ნარკვევები, ტ. IV, თბ., 1973 წ. გვ. 59) შორის იხსენიება? გუჯარეთის ანარეკლი უნდა იყოს საქართველოში დღემდე შემორჩენილი სახელწოდებები სოფლებისა - ლაგოდეხისა და ბორჯომის რაიონებში, სოფლის მორაკრაკე მდინარისა ბორჯომის რაიონში (გუჯარულა) და ბოლოს თვით ქართული გვარიც გუჯარაიძე.
ზემომოტანილი ცალკეული შთაბეჭდილებებიდან, ცხადია, ძნელია დასკვნის გაკეთება. ამიტომ ჩვენ გუჯარების საკითხი ჰიპოთეზების სამყაროში მოვაქციეთ. ვფიქრობთ, რომ მომავალში სპეციალისტები გააგრძელებენ კვლევა-ძიებას ამ მიმართულებით და უფრო საფუძვლიან დასკვნებს გააკეთებენ.

გიორგი მახარაძის წიგნიდან „არდავიწყება მოყვრისა“ (თბ. 1976)

w

Абха́й Чаранарави́нда Бхактиведа́нта Сва́ми Прабхупа́да (санскр.  также известен как Шри́ла Прабхупа́да; 1 сентября 1896, Калькутта — 14 ноября 1977, Вриндавана) — индуистский вайшнавский религиозный деятель; автор, переводчик и комментатор священных писаний индуизма; основатель Международного общества сознания Кришны.

А.Ч. Бхактиведанта Свами Шрила Прабхупада. Иисус Христос был Гуру

 В "Шримад-Бхагаватам" утверждается, что любой настоящий проповедник сознания Бога должен обладать двумя качествами: титикшей (терпимостью) и каруной (состраданием). В характере Иисуса Христа есть оба этих качества. Он был настолько терпим, что даже когда его распинали, никого не осуждал. И он был так сострадателен, что молил Бога простить тех самых людей, которые пытались убить Его. (Разумеется, они не могли на самом деле убить его. Но они думали, что Его можно убить, и потому совершали великое оскорбление.) Когда Христа распинали, он молился: "Отче, прости им, ибо они не ведают, что творят".

Иисус Христос был великой личностью - сыном Бога, представителем Бога. Он был безгрешен. И тем не менее его распяли. Он хотел дать сознание Бога, но его за это распяли. Такова человеческая благодарность. Люди не смогли оценить его проповеди. Но мы ценим его и оказываем ему глубочайшее почтение как представителю Бога.

Разумеется, учение, которое проповедовал Христос, соответствовало тому времени, месту и стране, где он проповедовал, и было адресовано конкретной группе людей. Но то, что он был представителем Бога, не подлежит сомнению. Поэтому мы преклоняемся перед Господом Иисусом Христом и приносим Ему свои почтительные поклоны.

Однажды в Мельбурне меня посетила группа христианских священников. Они спросили: "Что вы думаете об Иисусе Христе?" Я ответил им: "Он - наш гуру. Он проповедует сознание Бога, следовательно, он наш духовный учитель". Священники очень высоко оценили это.

В сущности, к любому, кто проповедует славу Бога, следует относиться как к гуру. Иисус Христос принадлежит к числу таких великих личностей. Мы не должны думать о нем как об обыкновенном человеке. Писания гласят, что тот, кто считает духовного учителя обыкновенным человеком, имеет адский образ мыслей. Если бы Иисус Христос был обыкновенным человеком, он не смог бы нести людям сознание Бога.

http://o-india.ru/2012/10/dzhordzh-xarrison-i-xarri-krishna/ Джордж Харрисон и Харри Кришна 27.10.2012 | Автор: Dasha   На самом деле эпоха кончилась не когда Леннона убили. Хотя убили – грех говорить – красиво, человек, можно сказать, вторым дыханием задышал, и нате. Эпоха кончилась, когда умер Джордж Харрисон, то есть 21 год спустя. А между тем и этим событиями выходили новые песни Леннона, реставрированные Джеффом Линном и оставшимися, на Free As A Bird был снят прекрасный клип, в общем, Леннон умер, но дело его жило. А вот когда умер Харрисон, стало ясно, что прекрасная эпоха бесповоротно закончилась. аксим Шиханов Интерес к индийской музыке Во время гастролей The Beatles по США в 1965 году друг Джорджа Дэвид Кросби из группы The Byrds познакомил его с индийской классической музыкой и творчеством знаменитого ситариста Рави Шанкара.[79] Харрисон пришёл в восхищение от ситара и погрузился в изучение индийской музыки. Позднее он сыграл ключевую роль в популяризации ситара и индийской музыки на Западе. Во время гастролей The Beatles на Востоке Харрисон приобрёл ситар и позже сыграл на нём в композиции «Norwegian Wood (This Bird Has Flown)» с альбома Rubber Soul, став первым западным музыкантом, сыгравшим на ситаре в поп-песне. Харрисон представил Рави Шанкара западной аудитории и посодействовал тому, чтобы Шанкара пригласили участвовать в Монтрейском поп-фестивале в июне 1967 года. Рави Шанкар, в свою очередь, начал обучать Харрисона игре на ситаре и индийской музыке. [править] Принятие индуизма Джордж Харрисон с кришнаитами Шьямасундарой Дасой и Мукундой Госвами у гробницы кришнаитского богослова и святого Дживы Госвами. Вриндавана, Индия, 1996 год. Джордж Харрисон и Мукунда Госвами в Бхактиведанта-мэноре (июнь 1996 года). Во время съёмок фильма «На помощь!» на Багамских Островах один индуист подарил каждому из битлов по экземпляру книги об индуизме и реинкарнации. Интерес Харрисона к индийской культуре расширился, и он принял индуизм. В промежутке между последними гастролями битлов в 1966 году и началом записи альбома Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band Харрисон вместе со своей женой совершил паломничество в Индию. Там он занялся изучением игры на ситаре, встретился с рядом гуру и посетил святые места индуизма. В 1968 году Харрисон, вместе с другими битлами, провёл несколько месяцев в Ришикеше, занимаясь изучением Трансцендентальной медитации с Махариши Махеш Йоги.[80] В том же году Харрисон стал вегетарианцем и оставался им до конца своей жизни The Beatles - великолепная четверка, завоевавшая весь мир. Любой человек на планете знает их имена: Джон, Пол, Джордж и Ринго. После распада группы каждый из них пошел своей дорогой, и дорога Джорджа Харрисона привела его к индуистской религии. Еще в 1969 году судьба свела Джорджа с известным индуистским гуру Бхактиведантой Свами Прабхупадой, который и поведал западу Кришну. Всегда искавший истину Харрисон, очень серьезно воспринял учение монахов – кришнаитов, он даже хотел пройти обряд посвящения в ученики Прахбхупады, но тот отказал ему, сославшись на тот  факт, что фамилия музыканта Харрисон, что в переводе со смеси английского языка и санскрита означает «сын Бога», и этого вполне достаточно. На протяжении тридцати лет Джордж Харрисон поддерживал дружеские отношения с кришнаитами, он обрел истинную веру во Всевышнего, и как он сам говорил, с Кришной он стал чувствовать себя как дома, где бы он ни находился. Существует мнение, что Джордж Харрисон изменился больше, чем остальные участники группы, но с точки зрения духовного совершенствования, ему, напротив, удалось сохранить в себе скромность и доброту, пережить испытание славой и остаться человеком.  В 1969 году при участии Джорджа Харрисона был записан диск «Харе Кришна мантра», которая позже вошла в альбом «Песнопения храма Радхи Кришны». Мантра сразу же стала популярной во многих странах поскольку содержала всего несколько постоянно повторяющихся слов, и вызывала непреодолимое желание подпевать. Можно сказать, что в то время, благодаря Джорджу Харрисону весь мир пел Харе Кришна. Джордж Харрисон до конца жизни оставался предан своим индуистским убеждениям, вера в Кришну помогала ему в борьбе с неизлечимой болезнью, а в момент смерти рядом с ним были не только жена и сын, но и двое его близких друзей, монахов кришнаитов, которые и обратили его в веру. При жизни Джордж записал несколько культовых гимнов, которые и сейчас поют индуисты. Для англичан, безусловно, Джордж Харрисон – герой, но для индуистов всего мира он просто святой. Десятую часть от своего многомиллионного состояния Харрисон завещал кришнаитам. Он умер под волшебные звуки мантры Харе Кришна, а прах его, по древнему обычаю был развеян над священными водами Ганга и Ямуны. Кришнаиты до сих пор молятся о духовном будущем Джорджа, совершая в его честь агнихотры, хотя знают, что Кришна уже давно все устроил наилучшим способом аксим Шиханов Интерес к индийской музыке Во время гастролей The Beatles по США в 1965 году друг Джорджа Дэвид Кросби из группы The Byrds познакомил его с индийской классической музыкой и творчеством знаменитого ситариста Рави Шанкара.[79] Харрисон пришёл в восхищение от ситара и погрузился в изучение индийской музыки. Позднее он сыграл ключевую роль в популяризации ситара и индийской музыки на Западе. Во время гастролей The Beatles на Востоке Харрисон приобрёл ситар и позже сыграл на нём в композиции «Norwegian Wood (This Bird Has Flown)» с альбома Rubber Soul, став первым западным музыкантом, сыгравшим на ситаре в поп-песне. Харрисон представил Рави Шанкара западной аудитории и посодействовал тому, чтобы Шанкара пригласили участвовать в Монтрейском поп-фестивале в июне 1967 года. Рави Шанкар, в свою очередь, начал обучать Харрисона игре на ситаре и индийской музыке. [править] Принятие индуизма Джордж Харрисон с кришнаитами Шьямасундарой Дасой и Мукундой Госвами у гробницы кришнаитского богослова и святого Дживы Госвами. Вриндавана, Индия, 1996 год. Джордж Харрисон и Мукунда Госвами в Бхактиведанта-мэноре (июнь 1996 года). Во время съёмок фильма «На помощь!» на Багамских Островах один индуист подарил каждому из битлов по экземпляру книги об индуизме и реинкарнации. Интерес Харрисона к индийской культуре расширился, и он принял индуизм. В промежутке между последними гастролями битлов в 1966 году и началом записи альбома Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band Харрисон вместе со своей женой совершил паломничество в Индию. Там он занялся изучением игры на ситаре, встретился с рядом гуру и посетил святые места индуизма. В 1968 году Харрисон, вместе с другими битлами, провёл несколько месяцев в Ришикеше, занимаясь изучением Трансцендентальной медитации с Махариши Махеш Йоги.[80] В том же году Харрисон стал вегетарианцем и оставался им до конца своей жизни   Бхактиведанта Свами Прабхупада на утренней прогулке со своими учениками в окрестностях Франкфурта (1974 год) Абха́й Чаранарави́нда Бхактиведа́нта Сва́ми Прабхупа́да (санскр.  также известен как Шри́ла Прабхупа́да; 1 сентября 1896, Калькутта — 14 ноября 1977, Вриндавана) — индуистский вайшнавский религиозный деятель; автор, переводчик и комментатор священных писаний индуизма; основатель Международного общества сознания Кришны. А.Ч. Бхактиведанта Свами Шрила Прабхупада. Иисус Христос был Гуру  В "Шримад-Бхагаватам" утверждается, что любой настоящий проповедник сознания Бога должен обладать двумя качествами: титикшей (терпимостью) и каруной (состраданием). В характере Иисуса Христа есть оба этих качества. Он был настолько терпим, что даже когда его распинали, никого не осуждал. И он был так сострадателен, что молил Бога простить тех самых людей, которые пытались убить Его. (Разумеется, они не могли на самом деле убить его. Но они думали, что Его можно убить, и потому совершали великое оскорбление.) Когда Христа распинали, он молился: "Отче, прости им, ибо они не ведают, что творят". Иисус Христос был великой личностью - сыном Бога, представителем Бога. Он был безгрешен. И тем не менее его распяли. Он хотел дать сознание Бога, но его за это распяли. Такова человеческая благодарность. Люди не смогли оценить его проповеди. Но мы ценим его и оказываем ему глубочайшее почтение как представителю Бога. Разумеется, учение, которое проповедовал Христос, соответствовало тому времени, месту и стране, где он проповедовал, и было адресовано конкретной группе людей. Но то, что он был представителем Бога, не подлежит сомнению. Поэтому мы преклоняемся перед Господом Иисусом Христом и приносим Ему свои почтительные поклоны. Однажды в Мельбурне меня посетила группа христианских священников. Они спросили: "Что вы думаете об Иисусе Христе?" Я ответил им: "Он - наш гуру. Он проповедует сознание Бога, следовательно, он наш духовный учитель". Священники очень высоко оценили это. В сущности, к любому, кто проповедует славу Бога, следует относиться как к гуру. Иисус Христос принадлежит к числу таких великих личностей. Мы не должны думать о нем как об обыкновенном человеке. Писания гласят, что тот, кто считает духовного учителя обыкновенным человеком, имеет адский образ мыслей. Если бы Иисус Христос был обыкновенным человеком, он не смог бы нести людям сознание Бога. Николай Александрович Нотович — российский разведчик, писатель, журналист, дворянин и казак-офицер. Википедия Родился: 1858 г. http://www.omkara.ru/library/notovich Жизнь святого Иссы, лучшего из сынов человеческих Путешествуя в 1887 году по Ладаку (близ Кашмира), российский журналист Николай Нотович обнаружил в буддийском монастыре Химисе близ города Лех манускрипты, повествующие о жизни Иисуса Христа и о Его пребывании в Индии. Лама этого монастыря сказал Нотовичу: "Мы очень уважаем того, кого вы называете Сыном Единого Бога... Дух Будды инкарнировался в Нем. Его имя и деяния описаны в наших священных манускриптах". Николай Нотович записал французский перевод этого тибетского сказания об Иссе и позднее опубликовал его в Европе под названием "Жизнь Святого Иссы". Отрывки из русского перевода этой книги приводятся ниже. Глава 4 1. Когда Исса достиг тринадцати лет, - а в эти годы каждый израильтянин должен выбрать себе жену, - 2. Дом Его родителей, живших скромным трудом, начали посещать люди богатые и знатные, желавшие видеть своим зятем молодого Иссу, уже прославившегося назидательными проповедями во имя Всемогущего. з. Но Исса тайно оставил родительский кров, ушел из Иерусалима и вместе с купцами отправился к Инду, 4. Чтобы совершенствоваться в Божественном Слове и изучить законы великих Будд. Глава 5 1. Четырнадцати лет юный Исса, благословенный Богом, переправился на другой берег Инда и поселился среди ариев в земле, возлюбленной Богом. 2. Слава о чудесном отроке распространилась по всему северному Инду, и когда Он пересек страну пяти рек и Раджпутану, поклонники Бога Джайны просили Его поселиться среди них. 3. Но Он покинул заблуждавшихся поклонников Джайны и отправился в Джаггернаут в землях Ориссы, где покоятся смертные останки Вьясы-Кришны и где белые жрецы Брахмы оказали Ему радушный прием. 4. Они научили Его читать и толковать Веды, исцелять молитвами, обучать, разъяснять народу священные писания и изгонять злых духов из тел людей, возвращая им здравый ум. 5. Он провел шесть лет в Джаггернауте, Раджагрихе, Бенаресе и других священных гopoдax. Все любили Его, так как Исса мирно жил с ваишьями и шудрами, которым толковал священные писания. 6. Но брамины и кшатрии стали говорить Ему, что великий Парабрахман запретил им приближаться к тем, кого Он сотворил из Своего чрева и ног; 7. Что вайшьям позволено только слушать чтение Вед, и то лишь в праздничные дни; 8. Что шудрам воспрещается не только присутствовать при чтении Вед, но даже смотреть на них, потому что их долг - вечно трудиться, подобно рабам, на браминов, кшатриев и даже вайшьев. 9. "Только смерть может избавить их от рабства", - сказал Парабрахман. - Оставь их, приди и поклоняйся с нами Богам, которые прогневаются на тебя за неповиновение им". 10. Но Исса не слушал их речей и уходил к шудрам, выступая в своих проповедях против браминов и кшатриев. 11. Он восставал против того, что человек присваиивает себе право лишать своих ближних человеческого достоинства; "ибо, - говорил он, - Бог-Отец не делает различия между своими детьми; все они равно дороги Ему". 12. Исса отрицал Божественное происхождение Вед и Пуран. "Ибо, - наставлял Он своих последоваателей, - закон уже был дан человеку, чтобы руководить им в делах его; 13. Бойся своего Бога, преклоняй колена только перед Ним одним и только Ему одному приноси жертвы, которые ты получил от своих прибытков. 15. Вечный Судия, Вечный Дух создал единую и неделимую душу вселенной, которая одна творит, заключает в себе и оживляет все. 16. Он один властвовал и творил, Он один существовал от века, и бытию Его нет конца. Нет Ему равных ни на небе, ни на земле. 17. Великий Творец не разделял Своей власти ни с одним живым существом, еще менее с бездушшной вещью, как вас тому учили; ибо Он один всемогущ. 18. Он изъявил волю, и мир явился. Божественной мыслью Он собрал воды, отделив от них сушу земного шара. Он есть начало чудного существоования человека, в которого вдохнул частицу своего Бытия. 19. Он же подчинил человеку землю, воды, зверей и все то, что создал и Сам сохраняет в неизменном порядке, определяя каждой вещи ее срок. 20. Гнев Господа вскоре обрушится на человека, ибо тот забыл своего Творца, наполнил Его храмы мерзостью и поклоняется множеству тварей, которых Бог ему подчинил. 21. Ибо, почитая камни и металлы, люди приносят в жертву человеческие существа, в которых обитает часть духа Всевышнего. 22. Ибо человек унижает работающих в поте лица, заискивая перед бездельником, восседающим за пышным столом. 23. Те, кто лишает братьев своих Божественного счаастья, будут лишены его сами. Брамины и кшатрии станут шудрами, а с шудрами Вечное будет пребывать всегда. 24. Ибо в день последнего суда шудрам и вайшьям многое простится за их неведение; напротив, гнев Божий покарает тех, кто присвоил себе Его права". 25. Вайшьи и шудры исполнились восхищения и вопрошали Иссу, как им следует молиться, чтобы не потерять вечное блаженство. 26. "Не поклоняйтесь идолам, ибо они вам не внемлют. Не следуйте Ведам, ибо истина в них искажена. Никогда не ставьте себя выше других и не унижайте ближнего своего. 27. Помогайте бедным, поддерживайте слабых, не делайте зла кому бы то ни было и не желайте того, чего не имеете, но что видите у других". Глава 6 1. Белые жрецы и воины, узнав, какие речи Исса обращал к шудрам, задумали убить Его и послали своих слуг выследить молодого пророка. 2. Но Исса, предупрежденный шудрами об опасности, покинул ночью предместья Джаггернаута, добрался до гор и поселился в стране гаутамидов, где был рожден великий Будда Шакьямуни, среди народа, почитавшего единого и величественного Брахму. 3. В совершенстве овладев языком пали, праведный Исса предался изучению священных писаний Сутр. 4. Через шесть лет Исса, которого Будда избрал распространять свое святое слово, стал превосходным толкователем священных писаний. 5. Тогда, покинув Непал и Гималайские горы, Он спустился в долину Раджпутана и направился на запад, проповедуя разным народам о высшем совершенстве человека, 6. О том, что делать добро ближнему своему есть верное средство для скорейшего слияния с Вечным Духом: "Тот, кто вновь обретет изначальную чистоту, - говорил Исса, - умирая, получит отпущение своих грехов и право созерцать величие Бога". 7. Проходя языческие земли, Божественный Исса учил, что поклонение видимым Богам противоречит закону природы. 8. "Ибо человеку, - говорил он, - не дозволено видеть образ Бога, а он все же создал сонмы Божеств по подобию Вечного. 9. Сверх того, совестно человеку ставить величие Божественной чистоты ниже животных, а также и предметов, сделанных человеческими руками из камня или металла. 10. Вечный Законодатель - один; нет другого Бога, кроме Него. Он не делит мир ни с кем другим и не оповещает никого о Своих намерениях. 11. Как отец поступил бы со своими детьми, так Бог будет Сам судить людей после их смерти по законам Своего милосердия. Никогда Он не унизит Свое чадо, заставляя его душу переселиться, как в чистилище, в тело животного". 12. "Закон небесный, - говорил Творец устами Иссы, - против принесения человеческих жертв истукану или животным; ибо Я подчинил человеку всех животных и все, что есть на земле. 13. Все отдано человеку, который непосредственно и тесно связан со Мною, его Отцом; потому тот, кто похитит у Меня Мое чадо, будет строго судим и наказан Божественным законом. 14. Человек - ничто пред Вечным Судией, как зверь ничто пред человеком. 15. Посему Я говорю вам: "Оставьте своих идолов и не исполняйте обрядов, что разлучают вас с вашим Отцом, связывая вас со жрецами, от которых небеса отвернулись. 16. Ибо они отвратили вас от истинного Бога, а их суеверия и жестокость ведут вас к развращению души и потере всякой нравственности". Глава 7 1. Слова Иссы распространялись среди язычников в странах, где Он прошел, и жители покидали своих идолов. 2. Видя это, жрецы потребовали от Него, восславившего имя истинного Бога, принародно доказать то, за что Он их порицал, и продемонстрировать ничтожность их идолов. 3. И Исса ответил им: "Если ваши идолы и ваши звери могущественны и вправду обладают сверхъестественной силой, то пусть они поразят Меня на месте". 4. "Тогда сотвори чудо, - отвечали жрецы, - и пусть Твой Бог разрушит наших Богов, если они противны Ему". 5. Но Исса сказал: "Чудеса нашего Бога совершались с первого дня создания вселенной, они совершаются каждый день и всякую минууту. Кто не видит их, лишается одного из прекраснейших даров жизни. 6. И не против бездушных кусков камней, металла или дерева будет направлен гнев Божий, но падет он на людей, кои, если жаждут спасения, должны разрушить всех созданных ими идолов. 7. Как камень и песчинка, ничтожные пред человеком, смиренно ждут, когда он возьмет их и употребит с пользой, 8. Так и человек должен ожидать великой милости, что Бог окажет ему на последнем суде. 9. Но горе вам, враги человеческие, если получите не милости, которых дожидаетесь, а гнев Божества, - горе вам, если вы ожидаете чудес, чтобы свидетельствовать о Его власти. 10. Ибо не идолов уничтожит Он в своем гневе, но тех, кто воздвиг их. Их сердца будут преданы вечному огню, а их растерзанные тела утолят голод диких зверей. 11. Бог изгонит нечистого из Своих стад, но вернет Себе заблуждавшихся, не признавших в себе духовного начала". 12. Видя бессилие своих жрецов, язычники еще больше уверовали в слова Иссы и, убоявшись Божественного гнева, разбили своих идолов вдребезги. Что же до жрецов, то они бежали, спасаясь от мести народной. 13. И затем Исса учил язычников не стараться увидеть земными очами Вечный Дух, но стремиться почувствовать Его в сердце своем и чистотой души своей заслужить Его милости. 14. "Не только, - говорил Он им, - не совершайте человеческих жертвоприношений, но не отдавайте на заклание ни одной твари, которой была дарована жизнь, ибо все сущее было сотворено на пользу человеку. 15. Не украдите у ближнего своего, ибо то, что вы похищаете, он заслужил в поте лица своего. 16. Не лгите, чтобы самим не быть обманутым. Старайтесь оправдаться до последнего суда, ибо потом будет слишком поздно. 17. Не предавайтесь разврату, ибо это нарушение законов Бога. 18. Вы достигнете высочайшего счастья, не только очищая самих себя, но и наставляя других на путь, что позволит им обрести изначальное совершенство". Глава 8 1. Соседние страны полнились слухами о проповедях Иссы и, когда Он пришел в Персию, жрецы встревожились и запретили жителям слушать Его. 2. А, увидев, что все селения радостно встречают Его и благоговейно слушают Его речи, приказали схватить Его и привести к верховному жрецу, где Он подвергся следующему допросу: 3. "О каком новом Боге ты говоришь? Разве ты не знаешь, несчастный, что святой Зороастр - единственный праведник, удостоившийся общения с Высшим Существом, 4. Он повелел ангелам записать слово Божие на благо своему народу - законы, что были даны Зороастру в раю? 5. Кто ты такой, чтобы хулить нашего Бога и сеять сомнение в сердцах верующих?" 6. И Исса отвечал ему: "Не о новом Боге Я возвещаю, а о нашем Отце Небесном, который существовал от начала и пребудет, когда все сущее перестанет существовать. 7. О Нем говорил Я людям, которые, как дети невинные, не способны постичь Бога простой силой своего ума или проникнуть в Его Божественную и духовную возвышенность. 8. Но как новорожденный во тьме находит грудь матери, так и ваш народ, введенный в заблуждение вашим ложным учением и религиозными обрядами, узнал по наитию своего Отца в том Отце, чьим провозвестником Я являюсь. 9. Вечно Сущий возвестил вашему народу Моими устами: "Не поклоняйтесь солнцу, ибо оно - лишь часть мира, сотворенного Мною для человека. 10. Солнце восходит, чтобы согревать вас во время работы, и заходит, чтобы дать вам отдых, как Я установил. 11. Это Мне, и только Мне, вы обязаны всем, чем владеете, всем, что находится вокруг вас, над вами и под вами". 12. "Но, - возразили жрецы, - как может народ жить по законам справедливости, если у него нет наставников?" 13. На это Исса отвечал: "Пока у людей не было жрецов, естественный закон управлял ими, и они сохраняли чистоту своих душ. 14. Их души были в Боге и, чтобы общаться с Отцом, нет надобности в посредничестве идолов или зверей, или огня, как делают здесь. 15. Вы утверждаете, что нужно поклоняться солнцу, духу добра и духу зла. Что ж, говорю Я вам, ваше учение ложно, солнце не движется само по себе, но сообразно воле незримого Творца, давшего ему жизнь 16. И пожелавшего, чтобы оно было звездой, которая осветит день, согреет труд и посев человека. 17. Вечный Дух - душа всего живого. Вы совершаеете тяжкий грех, разделяя Его на дух зла и дух добра, ибо Он исключительно Бог Блага, 18. Который, как отец семейства, делает лишь добро Своим детям, прощая им все проступки, если они раскаиваются. 19. А дух зла обитает на земле в сердцах тех людей, которые совращают детей Божьих с прямого пути. 20. Посему говорю вам: "Бойтесь судного дня, ибо Бог наложит тяжкое наказание на всех, кто уведет детей Его с истинного пути и наполнит их суевериями и предрассудками; 21. На тех, кто ослепил зрячих, кто передал заразу здоровым и научил поклоняться тому, что Бог подчинил человеку для его блага и помощи ему в трудах. 22. Ваше учение, следовательно, есть плод ваших заблуждений; ибо, желая приблизить к себе истинного Бога, вы создали себе ложных Богов". 23. Выслушав Его, волхвы решили не причинять Ему вреда. Но ночью, когда все селение спало, они вывели Его за стены и оставили на большой дороге, в надежде, что Он вскоре сделается добычей диких зверей. 24. Но, оберегаемый Господом нашим Богом, святой Исса невредимым продолжил свой путь. Глава 9 1. Исса, избранный Творцом, чтобы напомнить человечеству, погрязшему в пороке, об истинном Боге, достиг возраста двадцати девяти лет, когда вернулся в землю Израиля. 2. Со времени Его ухода язычники причинили еще более ужасные страдания израильтянам, и те пребывали в глубоком отчаянии. 3. Многие из них уже начали отказываться от законов своего Бога и законов Моссы в надежде ублажить жестоких завоевателей. 4. При виде такого бедствия Исса убеждал своих сограждан не отчаиваться, ибо близился день искупления грехов, и укреплял их в вере в Бога их отцов. 5. "Дети мои, не предавайтесь отчаянию, - говорил Отец Небесный устами Иссы, - ибо услышал Я голос ваш, и стенания ваши дошли до Меня. 6. Не плачьте, возлюбленные Мои! Ибо горе ваше тронуло сердце Отца вашего и Он простил вас, как прощал праотцев ваших. 7. Не бросайте своих семей, чтобы предаваться разгулу, не теряйте благородства своих чувств, не поклоняйтесь идолам, которые останутся глухи к голосу вашему. 8. Наполняйте Мой храм своей надеждой и своим терпением и не отступайте от веры отцов, ибо Я один направлял их и осыпал их благами. 9. Вы поднимете тех, кто упал, вы дадите пищу голодным и окажете помощь больным, чтобы все были чисты и праведны в день последнего суда, который Я уготовил для вас". 10. Израильтяне толпами сходились слушать слово Иссы, спрашивая Его, где им следует поклонятьься Отцу Небесному, когда враг стер с лица земли их храмы и осквернил священные сосуды. 11. Исса отвечал им, что Бог не имеет в виду храмы, возведенные руками человека, но считает сердце человеческое истинным храмом Божьим. 12. "Войдите в ваш храм, в ваше сердце. Осветите его добрыми мыслями, терпением и упованием непоколебимым, которое вам надлежит иметь к Отцу вашему. 13. А священные сосуды ваши - это ваши руки и глаза. Зрите и делайте то, что угодно Богу, ибо, делая добро ближнему, вы исполняете обряд, украшающий храм, где обитает Тот, Кто дал вам жизнь. 14. Ибо Бог создал вас по подобию Своему - невиннными, чистыми душой, с сердцем, исполненным добра, предназначенными не измышлять злое, но стать святилищем любви и справедливости. 15. А посему говорю вам, не оскверняйте сердец своих, ибо Всевышний обитает там вечно. 16. Если вы хотите совершать дела, отмеченные любовью и благочестием, делайте их с открытым сердцем и не позволяйте себе руководствоваться в своих поступках расчетливостью или надеждой на вознаграждение. Ибо такие дела не приблизят вас к спасению, но доведут вас до такого нравственного упадка, когда воровство, ложь и убийство считаются доблестью". ww.georoyal.ge/?MTID=6&TID=54&id=52