http://rus.ruvr.ru/2012_08_10/Nesostojavshijsja-anti-Stalin/
0 августа 2012, 16:36
Несостоявшийся анти-Сталин («Русский базар», США )
Фото: РИА Новости
საბჭოთა დემოკრატები საინტერესო ხალხია. გორბაჩოვის ხალხმა პერესტროიკა-გადაშენების დაწყებისთანავე გამოაცხადეს რომ ანგელოზებმა ხრუშჩოვმა,მალენკოვმა და ჟუკოვმა თავგანწირული ბრძოლით იხსნეს ქვეყენა ურჩხული ბერიასგან რომელიც რომ არ მოეკლათ აპირებდა ფაშისტური რეჟიმის დამყარებას და ამერიკის შეერთებული შტატებისთვის ატომური ბომბის დარტყმას.
ცოტა ხნის შემდეგ კი პროვინციელ ფაშისტად და ჩაუშესკუდ გამოაცხადეს ბატონი ზვიად გამსახურდია ალბათ ბევრისთვის ცნობილი შედეგებით.
არადა ისტორია ბევრად უფრო რთულია და ადამიანობა მოითხოვს წამით დაფიქრებას. მოდით ჩვენც დავფიქრდეთ.
ბერიამ ჩაიფიქრა ის რაც 35 წლის შემდეგ განახორციელა ნობელის პრემიის ლაურეატმა გორბაჩოვმა. იოლი წარმოსადგენია თუ როგორ გააღმერთებდა ბერიას დასავლეთი მას რომ გაემარჯვებინა ხელისუფლებისთვის ბრძოლაში.
სტალინის რეჟიმის გადამტანი ყველა ადამიანისთვის ბერია იგივდება რეჟიმის მიერ ჩადენილ დანაშაულებთან.
ამასთან ბერიას საქმიანობაში იყო ასპექტები რომლებიც იწვევენ ისტორიკოსთა კამათს.
ბერიამ,კერძოდ,წამოაყენა რეფორმათა პროგრამა და,მეტიც,შეუდგა ამ რეფორმების განხორციელებას....
სტალინი სიცოცხლის ბოლოს უკმაყოფილო იყო ბერიათი. ის უკვე აღარავის ენდობოდა. ე.წ. მეგრული საქმე უშუალოდ ბერიას წინააღმდეგ იყო მიმართული. შეთითხნილი ბრალდებებით ბერიას ბრალდებოდა შეთქმულების მოწყობა.
სტალინის სიკვდილმა მნიშვნელოვნად გააძლიერა ბერიას პოზიციები.
ის იყო შინაგან საქმეთა და სახელმწიფო უშიშროების გაერთიანებული სამინისტროს ერთპიროვნული გამგებელი.
ბერიამ პირველ რიგში ააჯანჯღარა ჩეკისტთა კადრები ცენტრალურ აპარატში და რესპუბლიკურ სამინისტროებში,დააბრუნა თავისი ძველი თანამშრომლები და გაყარა ისინი ვისაც არ ენდობოდა.
ასე მაგალითად უკრაინის შინაგან საქმეთა მინისტრად დაინიშნა დიდი ხნის წინ გადამდგარი რაღაც იურიდიული კონსულტაციის მოკრძალებული გამგე გენერალ-ლეიტენანტი მეშიკი.
მის მოადგილედ კი დაინიშნა გენერალ-მაიორი მილშტეინი.
ბერია არ ყოფილა ანტისემიტი,მით უმეტეს როდესაც საქმე ეხებოდა მის ერთგულ ადამიანებს.
1953 წლის მარტის მეორე ნახეცრიდან შინაგა საქმეთა ახალი მინისტრი შეუდგა უშიშროების ძველი სამინისტროს საქმეების ყურადღებიან შემოწმებას.
მან შეამოწმა ე.წ.ექიმთა საქმეც და განაცხადა რომ მისი აზრით ეს საქმე შეთითხნილია.
1953 წლის 4 აპრილს გამოქვეყნდა სსრკ შინაგან საქმეთა სამინისტროს ცნობა იმის შესახებ რომ დაჭერილი ექიმები უდანაშაულოები არიან,რომ ისინი გაანთავისუფლეს და რეაბილიტირებულები არიან. ცნობაში ხაზგასმით იყო ნათქვამი რომ გამოძიების არასწორად წარმართვაში დამნაშავე პირები დაპატიმრებულები არიან და მათ წინააღმდეგ აღძრულია სისხლის სამართლის საქმე. დაპატიმრებული პირი იყო უშიშროების მინისტრის ყოფილი მოადგილე,ეჟოვივით ძალიან დაბალი, მიხაილ რიუმინი,სტალინის მარიონეტი ,
რომელსაც ის შიბზდიკს უძახდა.
ის იყო პატიმართა მთავარი,მაგრამ არა ერთადერთი მწამებელი.
შიბზდიკი გამოაცხადეს უდიდეს ბოროტმოქმედად და მერე დახვრიტეს.
სხვა დამნაშავეები მსუბუქად დაშინდნენ,მაგრამ გადარჩნენ.
ბერიამ გამოფინა დოკუმენტები რომელთა თანახმადაც ამ საქმეში მონაწილეობდა თვითონ სტალინი.
ამით მან თქვა რომ არ აპირებს სტალინის ცოდვების დამალვას.
დაიწყო დესტალინიზაცია.
1953 წლის მარტში შინაგან საქმეთა მინისტრად გამხდარმა ბერიამ მიიღო უზარმაზარიი ძალაუფლება.
უკვე 1953 აპრილში სკკპ-ს ცკ-ს პლენუმზე გამოსვლაში შინაგან საქმეთა სამინისტროს შეფმა ბრძანა რომ აუცილებელია ქვეყანაში ძირეული რეფორმების გატარტრება.
სახელგანთქმული ისტორიკოსი ა.ავტორხანოვი აშშ-ში გამოცემულ თავის წიგნში სტალინის სიკვდილის გამოცანა წერს:
"ბერია არ ყოფილა მარტო პოლიციელი. როგორც პოლიტიკოსი ის ბევრად უფრო მაღლა იდგა მის კოლეგებთან შედარებით. და ესმოდა რომ სტალინის სიკვდილთან ერთად მთავრდება ეპოქა. ამიერიდან დიდი პოლიტიკოსი და წარმატებული მმართველი შეიძლება იყოს მხოლოდ ანტი-სტალინი. მუხრუჭებზე დაშვება-აი ჩემის აზრით ბერიას პროგრამა"
საბჭოთა დემოკრატები საინტერესო ხალხია. გორბაჩოვის ხალხმა პერესტროიკა-გადაშენების დაწყებისთანავე გამოაცხადეს რომ ანგელოზებმა ხრუშჩოვმა,მალენკოვმა და ჟუკოვმა თავგანწირული ბრძოლით იხსნეს ქვეყენა ურჩხული ბერიასგან რომელიც რომ არ მოეკლათ აპირებდა ფაშისტური რეჟიმის დამყარებას და ამერიკის შეერთებული შტატებისთვის ატომური ბომბის დარტყმას.
ცოტა ხნის შემდეგ კი პროვინციელ ფაშისტად და ჩაუშესკუდ გამოაცხადეს ბატონი ზვიად გამსახურდია ალბათ ბევრისთვის ცნობილი შედეგებით.
არადა ისტორია ბევრად უფრო რთულია და ადამიანობა მოითხოვს წამით დაფიქრებას. მოდით ჩვენც დავფიქრდეთ.
ბერიამ ჩაიფიქრა ის რაც 35 წლის შემდეგ განახორციელა ნობელის პრემიის ლაურეატმა გორბაჩოვმა. იოლი წარმოსადგენია თუ როგორ გააღმერთებდა ბერიას დასავლეთი მას რომ გაემარჯვებინა ხელისუფლებისთვის ბრძოლაში.
სტალინის რეჟიმის გადამტანი ყველა ადამიანისთვის ბერია იგივდება რეჟიმის მიერ ჩადენილ დანაშაულებთან.
ამასთან ბერიას საქმიანობაში იყო ასპექტები რომლებიც იწვევენ ისტორიკოსთა კამათს.
ბერიამ,კერძოდ,წამოაყენა რეფორმათა პროგრამა და,მეტიც,შეუდგა ამ რეფორმების განხორციელებას....
სტალინი სიცოცხლის ბოლოს უკმაყოფილო იყო ბერიათი. ის უკვე აღარავის ენდობოდა. ე.წ. მეგრული საქმე უშუალოდ ბერიას წინააღმდეგ იყო მიმართული. შეთითხნილი ბრალდებებით ბერიას ბრალდებოდა შეთქმულების მოწყობა.
სტალინის სიკვდილმა მნიშვნელოვნად გააძლიერა ბერიას პოზიციები.
ის იყო შინაგან საქმეთა და სახელმწიფო უშიშროების გაერთიანებული სამინისტროს ერთპიროვნული გამგებელი.
ბერიამ პირველ რიგში ააჯანჯღარა ჩეკისტთა კადრები ცენტრალურ აპარატში და რესპუბლიკურ სამინისტროებში,დააბრუნა თავისი ძველი თანამშრომლები და გაყარა ისინი ვისაც არ ენდობოდა.
ასე მაგალითად უკრაინის შინაგან საქმეთა მინისტრად დაინიშნა დიდი ხნის წინ გადამდგარი რაღაც იურიდიული კონსულტაციის მოკრძალებული გამგე გენერალ-ლეიტენანტი მეშიკი.
მის მოადგილედ კი დაინიშნა გენერალ-მაიორი მილშტეინი.
ბერია არ ყოფილა ანტისემიტი,მით უმეტეს როდესაც საქმე ეხებოდა მის ერთგულ ადამიანებს.
1953 წლის მარტის მეორე ნახეცრიდან შინაგა საქმეთა ახალი მინისტრი შეუდგა უშიშროების ძველი სამინისტროს საქმეების ყურადღებიან შემოწმებას.
მან შეამოწმა ე.წ.ექიმთა საქმეც და განაცხადა რომ მისი აზრით ეს საქმე შეთითხნილია.
1953 წლის 4 აპრილს გამოქვეყნდა სსრკ შინაგან საქმეთა სამინისტროს ცნობა იმის შესახებ რომ დაჭერილი ექიმები უდანაშაულოები არიან,რომ ისინი გაანთავისუფლეს და რეაბილიტირებულები არიან. ცნობაში ხაზგასმით იყო ნათქვამი რომ გამოძიების არასწორად წარმართვაში დამნაშავე პირები დაპატიმრებულები არიან და მათ წინააღმდეგ აღძრულია სისხლის სამართლის საქმე. დაპატიმრებული პირი იყო უშიშროების მინისტრის ყოფილი მოადგილე,ეჟოვივით ძალიან დაბალი, მიხაილ რიუმინი,სტალინის მარიონეტი ,
რომელსაც ის შიბზდიკს უძახდა.
ის იყო პატიმართა მთავარი,მაგრამ არა ერთადერთი მწამებელი.
შიბზდიკი გამოაცხადეს უდიდეს ბოროტმოქმედად და მერე დახვრიტეს.
სხვა დამნაშავეები მსუბუქად დაშინდნენ,მაგრამ გადარჩნენ.
ბერიამ გამოფინა დოკუმენტები რომელთა თანახმადაც ამ საქმეში მონაწილეობდა თვითონ სტალინი.
ამით მან თქვა რომ არ აპირებს სტალინის ცოდვების დამალვას.
დაიწყო დესტალინიზაცია.
1953 წლის მარტში შინაგან საქმეთა მინისტრად გამხდარმა ბერიამ მიიღო უზარმაზარიი ძალაუფლება.
უკვე 1953 აპრილში სკკპ-ს ცკ-ს პლენუმზე გამოსვლაში შინაგან საქმეთა სამინისტროს შეფმა ბრძანა რომ აუცილებელია ქვეყანაში ძირეული რეფორმების გატარტრება.
სახელგანთქმული ისტორიკოსი ა.ავტორხანოვი აშშ-ში გამოცემულ თავის წიგნში სტალინის სიკვდილის გამოცანა წერს:
"ბერია არ ყოფილა მარტო პოლიციელი. როგორც პოლიტიკოსი ის ბევრად უფრო მაღლა იდგა მის კოლეგებთან შედარებით. და ესმოდა რომ სტალინის სიკვდილთან ერთად მთავრდება ეპოქა. ამიერიდან დიდი პოლიტიკოსი და წარმატებული მმართველი შეიძლება იყოს მხოლოდ ანტი-სტალინი. მუხრუჭებზე დაშვება-აი ჩემის აზრით ბერიას პროგრამა"
.
ტადეუს ვიტლინის წიგნი "ბერია, სტალინის საიდუმლო პოლიციის შეფი"//ფრანგულად//.
მაგრამ ბერია იყო არაადამიანური ბოლშევიკური სისტემის ერთ-ერთი მთავარი ფიგურა და მასაც აკისრია პასუხისმგებლობა ამ სისტემის დანაშაულებრივ საქმიანობაზე.
სწორედ ამაზე ლაპარაკობს ბერიას მიმართ გაცილებით უფრო მკაცრი ეს ფრანგული წიგნი.
" სტალინის ჩრდილში მყოფი ბერია 15 წლის მანძილზე იყო საბჭოთა საიდუმლო პოლიციის და მთელ მსოფლიოში გაშლილი ჯაშუშთა ქსელის ხელმძღვანელი, მრავალსაცეციანი ნკვდს მთავარსარდალი, პრესის და კულტურის ცენზორი,გულაგის ბანაკების ადმინისტრატორი, საბჭოთა კავშირის მარშალი, საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილე.
მის კოლეგებს მისი ეშინოდათ. იალტას კონფენერენციის დროს სტალინმა ბერია რუზველტს წარუდგინა ხუმრობით ეს ჩვენი ჰიმლერია !"
წარმოშობით ქართველი ბერია 1920-ან წლებში გახდა პირველი საბჭოთა პოლიტიკური პოლიცია ჩეკას თანამშრომელი.
1920-ან წლებში მისი ხელმძღვანელობით ჩაახშვეს ქართული ნაციონალისტური მოძრაობა //ანუ ბოლშევიკების მიერ დემოკრატიული საქართველოს მოსპობით გაოგნებულ ქართველთა მოძრაობა,გ.მ.//. ამ წარმატებული ოპერაციის შემდეგ ბერია წაახალისეს. ის იყო საქართველოს კომპარტიის ხელმძღვანელი, სტალინის სანდო პირი და ომის წინანდელი წმენდების ორგანიზატორი. 1938 წლიდან ის სათავეში უდგება საბჭოთა კავშირის პოლიტიკურ პოლიციას, კგბს წინაპარ ნკვდს. მას ევალება საბჭოთა კავშირში ტერორის დამყარება და ოპოზიციონერთა მოსპობა. ესაა მისი მისია და ფუნქცია.
მეორე მსოფლიო ომის დროს ისაა კატინის სასაკლაოთა და მასობრივ დეპორტაციათა მომწყობი.
ბერიას ჯაშუშებმა დასავლეთში მოიპოვეს საჭირო ინფორმაცია და 1942 წლიდან ბერია იწყებს საბჭოთა ბირთვულ პროგრამას.
ბერიაა საბჭოთა ბომბას "მამა".
ბერიას აქტიურობით დაშინებულმა და შეწუხებულმა მისმა კოლეგებმა სტალინის სიკვდილიდან ცოტა ხნის შემდეგ ხრუშჩოვის ბრძანებით დაიჭირეს ბერია,დააბრალეს მას შეთქმულების მოწყობა,ინგლის-ამერიკის ჯაშუშობა და მოკლეს გაურკვეველ ვითარებაში.
ანუ პირველი დესტალინიზატორი და პერესტროიკის ნამდვილი მამა ბერია მოკლეს საბჭოთა ლიბერალიზმის პირველ ფიგურად გამოცხადებული ხრუშჩოვის ბრძანებით.
მაგრამ საქმე იმაშია რომ ბერიას მკვლელი და საბჭოთა ლიბერალიზმის მამად გამოცხადებული ნიკიტა ხრუშჩოვი თვითონ იყო ერთ-ერთი ყველაზე სისხლიანი ბოლშევიკი ჯალათი და შემდგომში კი პატროკრატთა თავგამოდებული დამცველი.
ამ სუბიექტთა სამყაროს ერთ-ერთი საფუძველი იყო 1923 წლის საბჭოთა კონსტიტუცია რომლის თანახმადაც მსოფლიო გაყოფილია სოციალიზმის და იმპერიალიზმის მტრულ ბანაკებად. ისინი მალე შეეჯახებიან ერთმანეთს, გასაგებია თუ ვინ გაიმარჯვებს და გაჩნდება საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების მსოფლიო კავშირი.
საბჭოთა კანონი სრულებით ოფიციალურად უფლებების არმქონეთა კატეგორიაში აქცევდა უოფილ მემამულეებს, ჟანდარმებს,არისტოკრატებს,ნეპმანებს,
კულაკებს, ოდნავ თავისებურად მოაზროვნეებს,თავისი იერარქიის ყველა აზრის არ გამზიარებელი კომუნისტებს და ყველა ამათ შთამომავლებს. მათ ართმევდნენ ელემენტარულ მოქალაქეობრივ უფლებებს. მათ თვლიდნენ მინიმუმ გასანეიტრალებელ და მაქსიმუმ მოსასპობ ძალად. ასე იყო ლენინის დროს და ასე გაგრძელდა მერეც.
ახალგაზრდა ბერიასაც ევალებოდა ამ ხალხის განეიტრალება და მოსპობა.
იგივე ევალებოდათ კომპარტიის კადრებს და ხელმძღვანელებს.
გაიმართა სოციალისტური შეჯიბრის ნაირსახეობაც, ეჯიბრებოდნენ ერთმანეთს იმაში თუ ვინ მოკლავდა და უვნებელყოფდა მეტ,სოციალიზმის მეტ მტერს. საბჭოთა კომპარტიის ცენტრალური თუ ეროვნული სტრუქტურების ხელმძღვანელები ითხოვდნენ მათთვის დასახვრეტთა და გადასახლებელთა გეგმის,ე.წ. ლიმიტების დაშვებას.
ყველაზე მეტად აქტიურებს შორის გამოირჩეოდა კომპარტიის დასავლეთ ციმბირის სამხარეო კომიტეტის მდივანი ეიხე.
ის ითხოვდა 10 800//ათიათასრვაასი// კაცის დახვრეტის უფლებას.
მას მოყვებოდა,მეორე ადგილზე იყო კომპარტიის საოლქო კომიტეტის ხელმძღვანელი ნიკიტა ხრუშჩოვი. ის მოკრძალებული კაცი იყო და მოითხოვა "მხოლოდ" 8500//რვაათასხუთასი// კაცის დახვრეტის უფლება.
კომპარტიის აზოვი-შავი ზღვი//ეხლა ესაა დონი და ჩრდ. კავკასია// სამხარეო კომიტეტის პირველმა მდივანმა ევდოკიმოვმა მოითხოვა 6644 კაცის დახვრეტის და 7000 კაცის ბანაკებში გადასახლების უფლება.
ნაკლებად სისხლისმელები იყვნენ კომპარტიის სხვა მდივნები. ისინი მოითხოვდნენ 1500 თუ 2000 კაცის მოკვლის თუ გადასახლების უფლებას...
უკრაინის კომპარტიის პირველ მდივნად დანიშნულმა ნიკიტა ხრუშჩოვმა კი მოსკოვში გააგზავნა დეპეშა რომლითაც ითხოვდა 20 ათასი უკრაინელის დახვრეტის უფლებას.
ნიკიტა ხრუშჩოვს ძალიან მოეწონა სოციალიზმის მტრების მოსპობა მაგრამ მას მეტიც უნდოდა.
1937 წლის ზაფხულში პოლიტბიუროს სხვა წევრების თანდასწრებით სტალინს უთხრა რომ მეორედ მოითხოვს წითელ მოედანზე სოციალიზმის მტრების საჯაროდ სიკვდილით დასჯის დაკანონებას.
ამან სტალინიც კი გადარია და მან თქვა: "რას იტყვი რომ დაგნიშნოთ საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიების კავშირის მთავარ ჯალათად? ხომ არ იქნები ისე როგორც მალიუტა სკურატოვი იყო ივანე მრისხანესთან?"
აი ასე,საბჭოთა ლიბერალიზმს,დემოკრატიზაციას და პერესტროიკას საფუძველი ჩაუყარეს იმათ ვისაც ევალებოდა სოციალიზმის მოწინააღმდეგეთა მოსპობა და ვინც სიამოვნებით ჟლეტდა საბჭოთა კავშირში გადარჩენილ ნორმალურ ხალხს.
ბოლშევიზმიდან ამოზრდილ ამ ლიბერალებს, რეფორმატორებს და გორბაჩოვის პერესტროიკისთვის ნიადაგის მომამზადებელ ხალხს სულაც არ უნდოდათ ბოლშევიზმის მიერ მომსპარი ხალხების და ქვეყნების ხელიდან გაშვება და განთავისუფლება.
ამას მოწმობს ის რომ საბჭოთა ბირთვული იარაღის მამა ბერიამ გამოზარდა საბჭოთა დემოკრატიის ლიდერი აკადემიკოსი სახაროვი რომელმაც ბოლშევიკების მიერ მომსპარ საქართველოს სულ სტალინის მიერ შექმნილი მცირე იმპერია და მოსასპობი ოხრობა უძახა.
საბჭოთა ბირთვული პროგრამის ხელმძღვანელმა ბერიამ შენიშნა ნიჭიერი ჯეელი ანდრეი სახაროვი და გადააქცია ის საბჭოთა ბირთვული ბომბის შემქმნელ მეცნიერად და აკადემიკოსად,ჩართო საბჭოთა წარჩინებულთა წრეში რის გარეშე ის ვერც ნობელის პრემიას მიიღებდა.
ცნობილი რუსი დისიდენტი როი მედვედევის თქმით სახაროვმა თავისი ცხოვრების დიდი ნაწილი გაატარა ჩაკეტილ,დანარჩენი ქვეყნისაგან მოწყვეტილ და საგანგებოდ მომარაგებულ სამყაროში,ატომურ ობიექტებზე რომლებიც შეადგენდნენ ლავერიას "მეურნეობას". ამ "მეურნეობას" კი აგებდნენ და ემსახურებოდნენ პატიმრები რაც შეუმჩნეველი ვერ დარჩებოდა არც ისე სულელ სწავლულს.
იგივე როი მედვედევის თქმით მაშინ როდესაც ის არ იყო ახლოს სახაროვთან საბჭოთა დემოკრატიის ლოდერმა დაიწყო რაღაც სახელმწიფოს კონსტიტუციის წერა.
ამ სახელმწიფოს უნდა გაეერთიანებინა საბჭოთა კავშირი,ევროპა,აზია.
მოკლედ აკადემიკოსი სახაროვი ოცნებობდა მისი საბჭოთა სამშობლოს საზღვრების გაფართოებაზე მთლიანად ევრაზიის საზღვრებამდე ანუ მიზნის მიღწევის შემთხვევაში ის გაახუნებდა ატილას,ჩინგიზ ყაენს,თემურ ლენგს.
ამაზე ოცნებობს პუტინის ევრაზიული მოძრაობის ლიდერი დუგინიც.
იგივე როი მედვედევის თქმით აკადემიკოს სახაროვს თავი გულწრფელად წარმოედგინა კაცობრიობის მასწავლებლად.
ამათ უნდოდათ საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების კავშირის გადაქცევა ამერიკის შეერთებული შტატების მსგავს რამედ, ევროპისა და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირად //იხილეთ აკადემიკოსი ანდრეი სახაროვის კონსტიტუციის პროექტი,ევროპისა და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირის კონსტიტუციის პროექტი.//
საბჭოთა უშიშროების ბელადი ანდროპოვის მეგობარი და საბჭოთა კავშირის საგარეო საქმეთა მინისტრი კოვალიოვი იხსენებდა რომ ანდროპოვი ყურადღებით სწავლობდა დისიდენტურ იდეებს და ეთანხმებოდა იმაში რომ ქვეყანას სჭირდება სერიოზული რეფორმები.
დიდად საინტერესო რამეებს წერს ცნობილი მწერალი და პუბლიცისტი, ყაზახეთში დაბადებული და ეხლა თავის ისტორიულ სამშობლოში მცხოვრები ალეკსანდრ ფიტცი,რომელიც მიუნხენში მუშაობს ყოველკვირეული გამოცემა "რუსული გერმანია/რუსული ბერლინის" კოლუმნისტად.
თავის წერილში "ბეჩავ" დისიდენტებზეც ვიტყვი სიტყვას" ის ამბობს:
"რაც შეეხება ყოვლის შემძლე კგბს მას თავისუფლად მოაზროვნეებთან ჰქონდა მეტად თავისებური დამოკიდებულება. საკმარისია გავიხსენოთ რომ პოეტ ევგენი ევტუშენკოს და გორკში გადასახლებულ აკადემიკოს ანდრეი სახაროვს ჰქონდათ პირდაპირი პირადი ტელეფონი რომელიც მათ აკავშირებდა...კგბს შეფ იური ანდროპოვთან. იური ანდროპოვმა მათ მისცა საჭირო შემთხვევაში მისთვის დარეკვის უფლება. და ურეკავდნენ კიდეც!
საბჭოთა დემოკრატიის მეტად თავისებური ნიშნები გამოჩნდა იმაშიც რომ გორბაჩოვის და შევარდნაძის მიერ დემოკრატიზებულ რუსეთში სულ ეხლახანს რეაბილიტირებული იქნა სტალინის ბრძანებით დახვრეტილი გრანდჩეკისტი ჯალათი იაკოვ აგრანოვი.
სახელმწიფო უშიშროების პირველი რანგის კომისარი იაკოვ საულოვიჩ აგრანოვი დიდი სულთამხუთავი და სულთამხუთავების დიდი აღმზრდელი იყო. ის მოკლეს მისნაირებმა.
1912 წელს ეს 19 წლის ბიჭი გახდა ესერი. სუსტი ჯანმრთელობის გამო ის არ გაიწვიეს ჯარში პირველ მსოფლიო ომში და გომელში კანტორშჩიკად შრომობდა.
1915 წელს მოკრძალებული ბუხჰალტერი ესერობის გამო გადაასახლეს.
გადასახლებაში კი მან გაიცნო ლევ კამენევი და ისიფ ჯუღაშვილი და რა თქმა უნდა ბოლშევიკი გახდა.
1918 წელს კი აგრანოვი გახდა ლენინური სახალხო კომისართა საბჭოს მდივანი.
ბოლშევიკებმა დაიპყრეს რუსეთი ხალხის გასაბედნიერებლად და პირველ რიგში გააბედნიერეს აგრანოვის ნაირები.
ასეთ რევოლუციას კი უტევდნენ მტრები და მადლიერი აგრანოვი მის დასაცავად 1919 წლის მაისში გახდა ბოლშევიკთა პოლიტიკური პოლიცია ვჩკს თანამშრომელი.
იაკოვ საულოვიჩი შრომობდა განსაკუთრებულ განყოფილებაში და მან სახელი მოიხვეჭა როგორც ანტიბოლშევიკური იატაკქვეშეთის საქმიანობასთან დაკავშირებული საქმეების გახსნის მსხვილმა სპეციალისტმა.
1921 წლის 28 აპრილს აგრანოვი გახდა ვჩკს საიდუმლო-ოპერატიული სამმართველის უფროსის საგანგებო რწმუნებული.
8 ივლისს ამ დაღვრემილმა ამხანაგმა ხელი მოკოდა პროფესორი-გეოგრაფი ვლადიმირ ტაგანცევის საქმეს.
გამომძიებელი ხელმძღვანელობდა ლენინის პირადი მითითებებით "ტაგანცეცის ორგანიზაციის" საქმეზე.
დანაშაულის აღიარების სანაცვლოდ აგრანოვი ძერჟინსკის,მენჟინსკის,უნშლიხტის და იაგოდას სახელით პირდებოდა პროფესორს რომ არ დახვრეტდნენ არც ერთ ბრალდებულს დაპატიმრებული კურიერების ჩათვლით.
გულუბრყვილო პროფესორმა დაიჯერა,მას უნდოდა თანამოაზრეთა ბედის შერბილება.
http://samara-russ.livejournal.com/34357.html
July 2013 @ 08:16 am
»Originaire de Géorgie, il intègre au début des années 1920 la Tcheka, première police politique d’Union soviétique. En 1926, il dirige la répression du mouvement nationaliste géorgien, s’attirant ses premières distinctions. Dans les années 1930, il prend le contrôle du Parti communiste géorgien, et ne l’abandonnera plus. C’est déjà l’homme de confiance de Staline et l’organisateur des purges d’avant-guerre. À partir de 1938, il prend la direction du NKVD, la police politique préfigurant le KGB, et il y fait régner la terreur. Il est responsable des arrestations et de l’élimination des opposants.
Pendant la Seconde Guerre mondiale, Beria est l’instigateur des massacres de Katyn, et de déportations massives. Grâce aux renseignements glanés par ses services en Occident à partir de 1942, il initie le programme nucléaire soviétique et sera le « père » de la bombe russe.
Haï par ses collègues qui le jugent dangereux, Beria est arrêté peu après la mort de Staline sur ordre de Khrouchtchev. Accusé de complot et d’espionnage, selon une méthode qu’il a lui-même beaucoup pratiquée, il est exécuté dans des circonstances troubles.
http://maxpark.com/community/1190/content/1634131
Юрий Николаевич Жуков (род. 22 января 1938 г.) – советский российский историк, доктор исторических наук, главный научный сотрудник Института российской истории РАН.
Прежняя Конституция (разработана в 1923 году) включала две части. В преамбуле говорилось: мир разделён на два враждебных лагеря – социализма и империализма. Они неминуемо и скоро сойдутся в борьбе, и ясно, кто победит. Возникнет Всемирный союз советских социалистических республик. Основная часть тоже в духе 17–18-х годов. Согласно закону значительная часть населения (она каждый год менялась) попадала в списки так называемых лишенцев, людей, лишённых избирательных прав. Во-первых, по социальному происхождению – дети помещиков, жандармов, аристократов по крови. Кроме того – нэпманы, кулаки…
Июнь 1937 года. Должен состояться съезд Советов. Перед ним прошёл пленум ЦК партии, где обсудили закон о выборах. Перед ним от первых секретарей обкомов, крайкомов, ЦК союзных республик регулярно приходили телеграммы с просьбой разрешить арестовать инженеров, руководителей заводов.
Сталин всякий раз отвечал коротко, категорично: не разрешаю. А после пленума стал соглашаться. С чем? С тем, о чём сегодня наши "демократы" старательно забывают.
Сразу после пленума, который поддержал новый избирательный закон с альтернативными кандидатами, в Москву посыпались шифрованные телеграммы. Секретари обкомов, крайкомов, ЦК нацкомпартий запрашивали так называемые лимиты. Количество тех, кого им можно арестовать и расстрелять или отправить в места не столь отдалённые. Больше всех усердствовал "жертва сталинского режима" Эйхе, в те дни – первый секретарь Западно-Сибирского крайкома партии. Просил права на расстрел 10 800 человек. На втором месте – Хрущёв, возглавлявший Московский областной комитет: "всего лишь" 8500 человек. На третьем месте – первый секретарь Азово-Черноморского крайкома (сегодня это Дон и Северный Кавказ) Евдокимов: 6644 – расстрелять и почти 7 тысяч – отправить в лагеря. Присылали кровожадные заявки и другие секретари. Но с цифрами поменьше. Полторы, две тысячи….
Полгода спустя, когда Хрущёв стал первым секретарём ЦК Компартии Украины, в одной из первых его депеш в Москву была просьба позволить ему расстрелять 20 000 человек. А ведь там уже по первому разу прошлись.
ans l'ombre de Staline, Beria fut pendant quinze ans le chef de la police secrète soviétique et d’un réseau d’espionnage à l’échelle mondiale. Commandant en chef du tentaculaire NKVD, censeur de la presse et de la culture, ministre de l’Intérieur, administrateur des camps du goulag, maréchal de l’URSS, vice-président du conseil des ministres, Beria fut le véritable numéro 2 du régime, redouté même par ses pairs. Lors de la conférence de Yalta, Staline le présenta au président Roosevelt par cette boutade : « C’est notre Himmler ! »
Originaire de Géorgie, il intègre au début des années 1920 la Tcheka, première police politique d’Union soviétique. En 1926, il dirige la répression du mouvement nationaliste géorgien, s’attirant ses premières distinctions. Dans les années 1930, il prend le contrôle du Parti communiste géorgien, et ne l’abandonnera plus. C’est déjà l’homme de confiance de Staline et l’organisateur des purges d’avant-guerre. À partir de 1938, il prend la direction du NKVD, la police politique préfigurant le KGB, et il y fait régner la terreur. Il est responsable des arrestations et de l’élimination des opposants.
Pendant la Seconde Guerre mondiale, Beria est l’instigateur des massacres de Katyn, et de déportations massives. Grâce aux renseignements glanés par ses services en Occident à partir de 1942, il initie le programme nucléaire soviétique et sera le « père » de la bombe russe.
Haï par ses collègues qui le jugent dangereux, Beria est arrêté peu après la mort de Staline sur ordre de Khrouchtchev. Accusé de complot et d’espionnage, selon une méthode qu’il a lui-même beaucoup pratiquée, il est exécuté dans des circonstances troubles.
http://www.ia-centr.ru/history/737/http://www.ia-centr.ru/history/737/
მაგრამ
"მუხრუჭებზე დაშვება" ხდებოდა მაშინ როდესაც "სტალინური ციხე-სიმაგრე" ჯერ არ იყო დანგრეული საბჭოთა ადამიანის და ზედაფენების სულში.
იმავე 1953 წლის აპრილის ცკ-ს პლენუმზე ბერიამ ისე გამოლანძღა სტალინი როგორც ის არ გამოულანძღია თავის სახელგანთქმულ მოხსენებაში ხრუშჩოვს.
.
В
выступлении Берии на том же Пленуме ЦК в апреле 1953 года содержались
резкие обвинения в адрес "вождя народов", еще более резкие, чем в
знаменитом докладе Хрущева на ХХ съезде КПСС, которым тот потряс мир.
გამოჩენილი დისიდენტი ვლადიმირ ბუკოვსკი თავის წიგნში მოსკოვის პროცესი წერდა:
" როგორც ეხლა ჩანს დოკუმენტებიდან ბელადის სიკვდილის შემდეგ დესტალინიზაციის კურსი გარდაუვალი იყო და პირველმა დესტალინიზაციის წინადადება წამოაყენა ბერიამ და არა ხრუშჩოვმა.
ბერია არც სიკეთის განსახიერება ყოფილა და არც ლენინური ნორმების ერთგული მცველი. მას აკეთკენ უბიძგა ძალაუფლებისთვის სასტიკმა ბრძოლამ".
ბერიას წინადადებით საბჭოთა კავშირის უზენაესი საბჭოს პრეზიდიუმმა მიიღო დადგენილება ამნისტიის შესახებ.
ციხეებიდან და ბანაკებიდან გაანთავისუფლეს მილიონ 180 ათასი კაცი.
ამნისტია შეეხო იმათ ვისაც მისჯილი ჰქონდა 5 და ნაკლები წელი.
შინაგან საქმეთა სამინისტრო სთავაზობდა 30-40-ან წლებში რეპრესირებული პოლიტიპატიმრების ამნისტირებასაც მაგრამ სკკპ ცკ-ს პრეზიდიუმმა თითი დაუქნია ბერიას და უთხრა რომ ის ნამეტანი ზედმეტად ჩქარობს ასეთი ზომების მიღებას.
მერე ბერია საერთოდ დაიჭირეს და მოკლეს დ თანაც ცკ-ს ივლისის პლენუმზე სასტიკად გამოლანძღეს სწორედ ამნისტიის გამო.
დააკვირდით იმას რომ ბერიას ამნისტიით ციხეებიდან და ბანაკებიდან გამოვიდნენ არა გამოუსწორებელი არამზადები და მხეცები არამედ მოხუცები,მოზარდები,ავადმყოფები და ფეხმძიმე ქალები.
საბჭოთა ლიბერალიზმმა და დემოკრატიამ ეს ვერ აიტანა და მოკლა ბერია.
ვიდრე მოკლავდნენ ბერიამ მოასწრო გულაგი შინაგან საქმეთა სამინისტროდან გადასცა იუსტიციის სამინისტროს. ბერიას თავიდან მოშორების შემდეგ საბჭოთა ლიბერალებმა ის ისევ შინაგან საქმეთა სამინისტროს დაუბრუნეს.
1953 წლის 16 ივნისს ბერიამ საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს და სკკპ ცენტრალურ კომიტეტს წარუდგინს წინადადება გულაგის ლიკვიდაციის შესახებ. მან თქვა რომ იძულებითი ანუ მონური შრომის არსებული სისტემა ეკონომიკურად არაეფექტურია,უპერსპექტივოა და ამიტომ საჭიროა მისი მოსპობა.
ბერიას ინიციატივით საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭომ დაადგინა სალეხარდ-იგარკას გზის და სხვა მშენებლობათა შეწყვეტა. იქ ამუშავებდნენ პატიმრებს და ამის შემდეგ პატიმრებმაც მოისვენეს. ბერიამ შეარბილა ციხის და ბანაკების რეჟიმები.
ბერიამ საგანგებო ბრძანებით აკრძალა ეჭვმიტანილების წინააღმდეგ იძულების მეთოდების, ეჭვმიტანილთა წამება, მან ბრძანა ციხეებში წამებისთვის განკუთვნილ სათავსთა გაუქმება და წამების იარაღების მოსპობა.
მნიშვნელოვანი იყო ბერიას ინიციატივები ეროვნული პოლიტიკის სფეროშიც.
მან,მაგალითად,შესთავაზა რესპუბლიკებში ხელმძღვანელ თანამდებობებზე ადგილობრივთა და არა მოსკოვიდან გაგზავნილთა დანიშვნა.
ბერიამ შესთავაზა განსაკუთრებით სახელმწიფო დაწესებულებებში ეროვნული ენების გამოყენების სფეროს გაფართოება.
უკრაინის შინაგან საქმეთა ახალმა მინისტრმა მეშიკმა უკრაინის კომპარტიის ცკ-ს პლენუმზე დაილაპარაკა უკრაინულად და ამან გადარია მსმენელები. უკრაინის კომპარტიის ცკს პირველმა მდივანმა და უკრაინის სხვა ხელმძღვანელებმა არ იცოდნენ უკრაინული ენა.
ექიმთა რეაბილიტაციის შემდეგ ბერიამ განაცხადა რომ აუცილებელია ებრაული გაზეთის გამოცემის განახლება და მოსკოვში ებრაული თეატრის ისევ გახსნა.
ამერიკელი ისტორიკოსი ამი ნაიტის წიგნი ბერიაზე,ფრანგული თარგმანი.
ამერიკელი ისტორიკოსი ამი ნაიტი წერდა:
" სტალინის სიკვდილის შემდეგ ბერიამ აამოქმედა ლიბერალური რეფორმების პროგრამა და ეს რეფორმები ბევრად უფრო რადიკალური და შორსმიმავალი იყო ვიდრე ხრუშჩოვის წამოწყებები".
თამამი და შორს მიმავალი იყო ბერიას ინიციატივები საგარეო პოლიტიკის სფეროშიც. მან საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს და სკკპ ცკ-ს განსახილავად გადასცა დოკუმენტი გერმანიის დემოკრატიულ რესპუბლიკაში ვითარების გაუმჯობესების შესახებ .
ის გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის ხელმძღვანელობას სთავაზობდა უარის თქმას სოციალიზმის მშენებლობაზე და ნიადაგის მომზადებას ერთიანი ნეიტრალური გერმანიის შესაქმნელად.
სწორია ალბათ ვლადიმირ ბუკოვსკი რომელიც თავის წიგნში "მოსკოვის პროცესი" წერდა:
" ბერიამ დააპირა ზუსტად ის რაც 35 წლის შემდეგ გაცილებით ნაკლები წარმატებით განახორციელა ნობელის პრემიის ლაურეტმა გორბაჩოვმა. იოლი წარმოსადგენია თუ როგორ გააღმერთებდა დასავლეთი ბერიას მას რომ ემარჯვა ძალაუფლებისთვის ბრძოლაში".
ფაქტები და შემონახული დოკუმენტები მოწმობენ იმაზე რომ სტალინური რეჟიმის მრავალი დანაშაულის თანამონაწილე ბერიამ პირველმა შეიმუშავა საბჭოთა კავშირში ძირეული გარდაქმნა-პერესტროიკის გეგმა.
ის მიხვდა რომ სტალინის ტოტალიტარულ სისტემას ქვეყანა მიყავდა ეკონომიკურ და საზოგადოებრივ ჩიხში. მან 1938-39 წლებში უკვე დაიმსახურა გარკვეული სიმპატიები იმით რომ არ შეწყვიტა მაგრამ მკვეთრად შეარბილა რეპრესიები. მაშინ მან ციხეებიდან და ბანაკებიდან გაანთავისუფლა 327 ათასი ადამიანი რომელთა შორისაც იყვნენ მომავალი მარშლები როკოსოვსკი და მერეცკოვი, არმიის მომავალი გენერალი გორბატოვი,ავიაკონსტრუქტორები ტუპოლევი და პოლიკარპოვი და ა.შ.
სტალინის სიკვდილის შემდეგ ბერიას უნდოდა ასეთივე და უფრო დიდი წარმატების მოპოვება.
გამოჩენილი დისიდენტი ვლადიმირ ბუკოვსკი თავის წიგნში მოსკოვის პროცესი წერდა:
" როგორც ეხლა ჩანს დოკუმენტებიდან ბელადის სიკვდილის შემდეგ დესტალინიზაციის კურსი გარდაუვალი იყო და პირველმა დესტალინიზაციის წინადადება წამოაყენა ბერიამ და არა ხრუშჩოვმა.
ბერია არც სიკეთის განსახიერება ყოფილა და არც ლენინური ნორმების ერთგული მცველი. მას აკეთკენ უბიძგა ძალაუფლებისთვის სასტიკმა ბრძოლამ".
ბერიას წინადადებით საბჭოთა კავშირის უზენაესი საბჭოს პრეზიდიუმმა მიიღო დადგენილება ამნისტიის შესახებ.
ციხეებიდან და ბანაკებიდან გაანთავისუფლეს მილიონ 180 ათასი კაცი.
ამნისტია შეეხო იმათ ვისაც მისჯილი ჰქონდა 5 და ნაკლები წელი.
შინაგან საქმეთა სამინისტრო სთავაზობდა 30-40-ან წლებში რეპრესირებული პოლიტიპატიმრების ამნისტირებასაც მაგრამ სკკპ ცკ-ს პრეზიდიუმმა თითი დაუქნია ბერიას და უთხრა რომ ის ნამეტანი ზედმეტად ჩქარობს ასეთი ზომების მიღებას.
მერე ბერია საერთოდ დაიჭირეს და მოკლეს დ თანაც ცკ-ს ივლისის პლენუმზე სასტიკად გამოლანძღეს სწორედ ამნისტიის გამო.
დააკვირდით იმას რომ ბერიას ამნისტიით ციხეებიდან და ბანაკებიდან გამოვიდნენ არა გამოუსწორებელი არამზადები და მხეცები არამედ მოხუცები,მოზარდები,ავადმყოფები და ფეხმძიმე ქალები.
საბჭოთა ლიბერალიზმმა და დემოკრატიამ ეს ვერ აიტანა და მოკლა ბერია.
ვიდრე მოკლავდნენ ბერიამ მოასწრო გულაგი შინაგან საქმეთა სამინისტროდან გადასცა იუსტიციის სამინისტროს. ბერიას თავიდან მოშორების შემდეგ საბჭოთა ლიბერალებმა ის ისევ შინაგან საქმეთა სამინისტროს დაუბრუნეს.
1953 წლის 16 ივნისს ბერიამ საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს და სკკპ ცენტრალურ კომიტეტს წარუდგინს წინადადება გულაგის ლიკვიდაციის შესახებ. მან თქვა რომ იძულებითი ანუ მონური შრომის არსებული სისტემა ეკონომიკურად არაეფექტურია,უპერსპექტივოა და ამიტომ საჭიროა მისი მოსპობა.
ბერიას ინიციატივით საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭომ დაადგინა სალეხარდ-იგარკას გზის და სხვა მშენებლობათა შეწყვეტა. იქ ამუშავებდნენ პატიმრებს და ამის შემდეგ პატიმრებმაც მოისვენეს. ბერიამ შეარბილა ციხის და ბანაკების რეჟიმები.
ბერიამ საგანგებო ბრძანებით აკრძალა ეჭვმიტანილების წინააღმდეგ იძულების მეთოდების, ეჭვმიტანილთა წამება, მან ბრძანა ციხეებში წამებისთვის განკუთვნილ სათავსთა გაუქმება და წამების იარაღების მოსპობა.
მნიშვნელოვანი იყო ბერიას ინიციატივები ეროვნული პოლიტიკის სფეროშიც.
მან,მაგალითად,შესთავაზა რესპუბლიკებში ხელმძღვანელ თანამდებობებზე ადგილობრივთა და არა მოსკოვიდან გაგზავნილთა დანიშვნა.
ბერიამ შესთავაზა განსაკუთრებით სახელმწიფო დაწესებულებებში ეროვნული ენების გამოყენების სფეროს გაფართოება.
უკრაინის შინაგან საქმეთა ახალმა მინისტრმა მეშიკმა უკრაინის კომპარტიის ცკ-ს პლენუმზე დაილაპარაკა უკრაინულად და ამან გადარია მსმენელები. უკრაინის კომპარტიის ცკს პირველმა მდივანმა და უკრაინის სხვა ხელმძღვანელებმა არ იცოდნენ უკრაინული ენა.
ექიმთა რეაბილიტაციის შემდეგ ბერიამ განაცხადა რომ აუცილებელია ებრაული გაზეთის გამოცემის განახლება და მოსკოვში ებრაული თეატრის ისევ გახსნა.
ამერიკელი ისტორიკოსი ამი ნაიტის წიგნი ბერიაზე,ფრანგული თარგმანი.
ამერიკელი ისტორიკოსი ამი ნაიტი წერდა:
" სტალინის სიკვდილის შემდეგ ბერიამ აამოქმედა ლიბერალური რეფორმების პროგრამა და ეს რეფორმები ბევრად უფრო რადიკალური და შორსმიმავალი იყო ვიდრე ხრუშჩოვის წამოწყებები".
თამამი და შორს მიმავალი იყო ბერიას ინიციატივები საგარეო პოლიტიკის სფეროშიც. მან საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს და სკკპ ცკ-ს განსახილავად გადასცა დოკუმენტი გერმანიის დემოკრატიულ რესპუბლიკაში ვითარების გაუმჯობესების შესახებ .
ის გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის ხელმძღვანელობას სთავაზობდა უარის თქმას სოციალიზმის მშენებლობაზე და ნიადაგის მომზადებას ერთიანი ნეიტრალური გერმანიის შესაქმნელად.
სწორია ალბათ ვლადიმირ ბუკოვსკი რომელიც თავის წიგნში "მოსკოვის პროცესი" წერდა:
" ბერიამ დააპირა ზუსტად ის რაც 35 წლის შემდეგ გაცილებით ნაკლები წარმატებით განახორციელა ნობელის პრემიის ლაურეტმა გორბაჩოვმა. იოლი წარმოსადგენია თუ როგორ გააღმერთებდა დასავლეთი ბერიას მას რომ ემარჯვა ძალაუფლებისთვის ბრძოლაში".
ფაქტები და შემონახული დოკუმენტები მოწმობენ იმაზე რომ სტალინური რეჟიმის მრავალი დანაშაულის თანამონაწილე ბერიამ პირველმა შეიმუშავა საბჭოთა კავშირში ძირეული გარდაქმნა-პერესტროიკის გეგმა.
ის მიხვდა რომ სტალინის ტოტალიტარულ სისტემას ქვეყანა მიყავდა ეკონომიკურ და საზოგადოებრივ ჩიხში. მან 1938-39 წლებში უკვე დაიმსახურა გარკვეული სიმპატიები იმით რომ არ შეწყვიტა მაგრამ მკვეთრად შეარბილა რეპრესიები. მაშინ მან ციხეებიდან და ბანაკებიდან გაანთავისუფლა 327 ათასი ადამიანი რომელთა შორისაც იყვნენ მომავალი მარშლები როკოსოვსკი და მერეცკოვი, არმიის მომავალი გენერალი გორბატოვი,ავიაკონსტრუქტორები ტუპოლევი და პოლიკარპოვი და ა.შ.
სტალინის სიკვდილის შემდეგ ბერიას უნდოდა ასეთივე და უფრო დიდი წარმატების მოპოვება.
.
ტადეუს ვიტლინის წიგნი "ბერია, სტალინის საიდუმლო პოლიციის შეფი"//ფრანგულად//.
მაგრამ ბერია იყო არაადამიანური ბოლშევიკური სისტემის ერთ-ერთი მთავარი ფიგურა და მასაც აკისრია პასუხისმგებლობა ამ სისტემის დანაშაულებრივ საქმიანობაზე.
სწორედ ამაზე ლაპარაკობს ბერიას მიმართ გაცილებით უფრო მკაცრი ეს ფრანგული წიგნი.
" სტალინის ჩრდილში მყოფი ბერია 15 წლის მანძილზე იყო საბჭოთა საიდუმლო პოლიციის და მთელ მსოფლიოში გაშლილი ჯაშუშთა ქსელის ხელმძღვანელი, მრავალსაცეციანი ნკვდს მთავარსარდალი, პრესის და კულტურის ცენზორი,გულაგის ბანაკების ადმინისტრატორი, საბჭოთა კავშირის მარშალი, საბჭოთა კავშირის მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილე.
მის კოლეგებს მისი ეშინოდათ. იალტას კონფენერენციის დროს სტალინმა ბერია რუზველტს წარუდგინა ხუმრობით ეს ჩვენი ჰიმლერია !"
წარმოშობით ქართველი ბერია 1920-ან წლებში გახდა პირველი საბჭოთა პოლიტიკური პოლიცია ჩეკას თანამშრომელი.
1920-ან წლებში მისი ხელმძღვანელობით ჩაახშვეს ქართული ნაციონალისტური მოძრაობა //ანუ ბოლშევიკების მიერ დემოკრატიული საქართველოს მოსპობით გაოგნებულ ქართველთა მოძრაობა,გ.მ.//. ამ წარმატებული ოპერაციის შემდეგ ბერია წაახალისეს. ის იყო საქართველოს კომპარტიის ხელმძღვანელი, სტალინის სანდო პირი და ომის წინანდელი წმენდების ორგანიზატორი. 1938 წლიდან ის სათავეში უდგება საბჭოთა კავშირის პოლიტიკურ პოლიციას, კგბს წინაპარ ნკვდს. მას ევალება საბჭოთა კავშირში ტერორის დამყარება და ოპოზიციონერთა მოსპობა. ესაა მისი მისია და ფუნქცია.
მეორე მსოფლიო ომის დროს ისაა კატინის სასაკლაოთა და მასობრივ დეპორტაციათა მომწყობი.
ბერიას ჯაშუშებმა დასავლეთში მოიპოვეს საჭირო ინფორმაცია და 1942 წლიდან ბერია იწყებს საბჭოთა ბირთვულ პროგრამას.
ბერიაა საბჭოთა ბომბას "მამა".
ბერიას აქტიურობით დაშინებულმა და შეწუხებულმა მისმა კოლეგებმა სტალინის სიკვდილიდან ცოტა ხნის შემდეგ ხრუშჩოვის ბრძანებით დაიჭირეს ბერია,დააბრალეს მას შეთქმულების მოწყობა,ინგლის-ამერიკის ჯაშუშობა და მოკლეს გაურკვეველ ვითარებაში.
ანუ პირველი დესტალინიზატორი და პერესტროიკის ნამდვილი მამა ბერია მოკლეს საბჭოთა ლიბერალიზმის პირველ ფიგურად გამოცხადებული ხრუშჩოვის ბრძანებით.
მაგრამ საქმე იმაშია რომ ბერიას მკვლელი და საბჭოთა ლიბერალიზმის მამად გამოცხადებული ნიკიტა ხრუშჩოვი თვითონ იყო ერთ-ერთი ყველაზე სისხლიანი ბოლშევიკი ჯალათი და შემდგომში კი პატროკრატთა თავგამოდებული დამცველი.
ამ სუბიექტთა სამყაროს ერთ-ერთი საფუძველი იყო 1923 წლის საბჭოთა კონსტიტუცია რომლის თანახმადაც მსოფლიო გაყოფილია სოციალიზმის და იმპერიალიზმის მტრულ ბანაკებად. ისინი მალე შეეჯახებიან ერთმანეთს, გასაგებია თუ ვინ გაიმარჯვებს და გაჩნდება საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების მსოფლიო კავშირი.
საბჭოთა კანონი სრულებით ოფიციალურად უფლებების არმქონეთა კატეგორიაში აქცევდა უოფილ მემამულეებს, ჟანდარმებს,არისტოკრატებს,ნეპმანებს,
კულაკებს, ოდნავ თავისებურად მოაზროვნეებს,თავისი იერარქიის ყველა აზრის არ გამზიარებელი კომუნისტებს და ყველა ამათ შთამომავლებს. მათ ართმევდნენ ელემენტარულ მოქალაქეობრივ უფლებებს. მათ თვლიდნენ მინიმუმ გასანეიტრალებელ და მაქსიმუმ მოსასპობ ძალად. ასე იყო ლენინის დროს და ასე გაგრძელდა მერეც.
ახალგაზრდა ბერიასაც ევალებოდა ამ ხალხის განეიტრალება და მოსპობა.
იგივე ევალებოდათ კომპარტიის კადრებს და ხელმძღვანელებს.
გაიმართა სოციალისტური შეჯიბრის ნაირსახეობაც, ეჯიბრებოდნენ ერთმანეთს იმაში თუ ვინ მოკლავდა და უვნებელყოფდა მეტ,სოციალიზმის მეტ მტერს. საბჭოთა კომპარტიის ცენტრალური თუ ეროვნული სტრუქტურების ხელმძღვანელები ითხოვდნენ მათთვის დასახვრეტთა და გადასახლებელთა გეგმის,ე.წ. ლიმიტების დაშვებას.
ყველაზე მეტად აქტიურებს შორის გამოირჩეოდა კომპარტიის დასავლეთ ციმბირის სამხარეო კომიტეტის მდივანი ეიხე.
ის ითხოვდა 10 800//ათიათასრვაასი// კაცის დახვრეტის უფლებას.
მას მოყვებოდა,მეორე ადგილზე იყო კომპარტიის საოლქო კომიტეტის ხელმძღვანელი ნიკიტა ხრუშჩოვი. ის მოკრძალებული კაცი იყო და მოითხოვა "მხოლოდ" 8500//რვაათასხუთასი// კაცის დახვრეტის უფლება.
კომპარტიის აზოვი-შავი ზღვი//ეხლა ესაა დონი და ჩრდ. კავკასია// სამხარეო კომიტეტის პირველმა მდივანმა ევდოკიმოვმა მოითხოვა 6644 კაცის დახვრეტის და 7000 კაცის ბანაკებში გადასახლების უფლება.
ნაკლებად სისხლისმელები იყვნენ კომპარტიის სხვა მდივნები. ისინი მოითხოვდნენ 1500 თუ 2000 კაცის მოკვლის თუ გადასახლების უფლებას...
უკრაინის კომპარტიის პირველ მდივნად დანიშნულმა ნიკიტა ხრუშჩოვმა კი მოსკოვში გააგზავნა დეპეშა რომლითაც ითხოვდა 20 ათასი უკრაინელის დახვრეტის უფლებას.
ნიკიტა ხრუშჩოვს ძალიან მოეწონა სოციალიზმის მტრების მოსპობა მაგრამ მას მეტიც უნდოდა.
1937 წლის ზაფხულში პოლიტბიუროს სხვა წევრების თანდასწრებით სტალინს უთხრა რომ მეორედ მოითხოვს წითელ მოედანზე სოციალიზმის მტრების საჯაროდ სიკვდილით დასჯის დაკანონებას.
ამან სტალინიც კი გადარია და მან თქვა: "რას იტყვი რომ დაგნიშნოთ საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიების კავშირის მთავარ ჯალათად? ხომ არ იქნები ისე როგორც მალიუტა სკურატოვი იყო ივანე მრისხანესთან?"
აი ასე,საბჭოთა ლიბერალიზმს,დემოკრატიზაციას და პერესტროიკას საფუძველი ჩაუყარეს იმათ ვისაც ევალებოდა სოციალიზმის მოწინააღმდეგეთა მოსპობა და ვინც სიამოვნებით ჟლეტდა საბჭოთა კავშირში გადარჩენილ ნორმალურ ხალხს.
ბოლშევიზმიდან ამოზრდილ ამ ლიბერალებს, რეფორმატორებს და გორბაჩოვის პერესტროიკისთვის ნიადაგის მომამზადებელ ხალხს სულაც არ უნდოდათ ბოლშევიზმის მიერ მომსპარი ხალხების და ქვეყნების ხელიდან გაშვება და განთავისუფლება.
ამას მოწმობს ის რომ საბჭოთა ბირთვული იარაღის მამა ბერიამ გამოზარდა საბჭოთა დემოკრატიის ლიდერი აკადემიკოსი სახაროვი რომელმაც ბოლშევიკების მიერ მომსპარ საქართველოს სულ სტალინის მიერ შექმნილი მცირე იმპერია და მოსასპობი ოხრობა უძახა.
საბჭოთა ბირთვული პროგრამის ხელმძღვანელმა ბერიამ შენიშნა ნიჭიერი ჯეელი ანდრეი სახაროვი და გადააქცია ის საბჭოთა ბირთვული ბომბის შემქმნელ მეცნიერად და აკადემიკოსად,ჩართო საბჭოთა წარჩინებულთა წრეში რის გარეშე ის ვერც ნობელის პრემიას მიიღებდა.
ცნობილი რუსი დისიდენტი როი მედვედევის თქმით სახაროვმა თავისი ცხოვრების დიდი ნაწილი გაატარა ჩაკეტილ,დანარჩენი ქვეყნისაგან მოწყვეტილ და საგანგებოდ მომარაგებულ სამყაროში,ატომურ ობიექტებზე რომლებიც შეადგენდნენ ლავერიას "მეურნეობას". ამ "მეურნეობას" კი აგებდნენ და ემსახურებოდნენ პატიმრები რაც შეუმჩნეველი ვერ დარჩებოდა არც ისე სულელ სწავლულს.
იგივე როი მედვედევის თქმით მაშინ როდესაც ის არ იყო ახლოს სახაროვთან საბჭოთა დემოკრატიის ლოდერმა დაიწყო რაღაც სახელმწიფოს კონსტიტუციის წერა.
ამ სახელმწიფოს უნდა გაეერთიანებინა საბჭოთა კავშირი,ევროპა,აზია.
მოკლედ აკადემიკოსი სახაროვი ოცნებობდა მისი საბჭოთა სამშობლოს საზღვრების გაფართოებაზე მთლიანად ევრაზიის საზღვრებამდე ანუ მიზნის მიღწევის შემთხვევაში ის გაახუნებდა ატილას,ჩინგიზ ყაენს,თემურ ლენგს.
ამაზე ოცნებობს პუტინის ევრაზიული მოძრაობის ლიდერი დუგინიც.
იგივე როი მედვედევის თქმით აკადემიკოს სახაროვს თავი გულწრფელად წარმოედგინა კაცობრიობის მასწავლებლად.
ამათ უნდოდათ საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკების კავშირის გადაქცევა ამერიკის შეერთებული შტატების მსგავს რამედ, ევროპისა და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირად //იხილეთ აკადემიკოსი ანდრეი სახაროვის კონსტიტუციის პროექტი,ევროპისა და აზიის საბჭოთა რესპუბლიკების კავშირის კონსტიტუციის პროექტი.//
საბჭოთა უშიშროების ბელადი ანდროპოვის მეგობარი და საბჭოთა კავშირის საგარეო საქმეთა მინისტრი კოვალიოვი იხსენებდა რომ ანდროპოვი ყურადღებით სწავლობდა დისიდენტურ იდეებს და ეთანხმებოდა იმაში რომ ქვეყანას სჭირდება სერიოზული რეფორმები.
დიდად საინტერესო რამეებს წერს ცნობილი მწერალი და პუბლიცისტი, ყაზახეთში დაბადებული და ეხლა თავის ისტორიულ სამშობლოში მცხოვრები ალეკსანდრ ფიტცი,რომელიც მიუნხენში მუშაობს ყოველკვირეული გამოცემა "რუსული გერმანია/რუსული ბერლინის" კოლუმნისტად.
თავის წერილში "ბეჩავ" დისიდენტებზეც ვიტყვი სიტყვას" ის ამბობს:
"რაც შეეხება ყოვლის შემძლე კგბს მას თავისუფლად მოაზროვნეებთან ჰქონდა მეტად თავისებური დამოკიდებულება. საკმარისია გავიხსენოთ რომ პოეტ ევგენი ევტუშენკოს და გორკში გადასახლებულ აკადემიკოს ანდრეი სახაროვს ჰქონდათ პირდაპირი პირადი ტელეფონი რომელიც მათ აკავშირებდა...კგბს შეფ იური ანდროპოვთან. იური ანდროპოვმა მათ მისცა საჭირო შემთხვევაში მისთვის დარეკვის უფლება. და ურეკავდნენ კიდეც!
საბჭოთა დემოკრატიის მეტად თავისებური ნიშნები გამოჩნდა იმაშიც რომ გორბაჩოვის და შევარდნაძის მიერ დემოკრატიზებულ რუსეთში სულ ეხლახანს რეაბილიტირებული იქნა სტალინის ბრძანებით დახვრეტილი გრანდჩეკისტი ჯალათი იაკოვ აგრანოვი.
სახელმწიფო უშიშროების პირველი რანგის კომისარი იაკოვ საულოვიჩ აგრანოვი დიდი სულთამხუთავი და სულთამხუთავების დიდი აღმზრდელი იყო. ის მოკლეს მისნაირებმა.
1912 წელს ეს 19 წლის ბიჭი გახდა ესერი. სუსტი ჯანმრთელობის გამო ის არ გაიწვიეს ჯარში პირველ მსოფლიო ომში და გომელში კანტორშჩიკად შრომობდა.
1915 წელს მოკრძალებული ბუხჰალტერი ესერობის გამო გადაასახლეს.
გადასახლებაში კი მან გაიცნო ლევ კამენევი და ისიფ ჯუღაშვილი და რა თქმა უნდა ბოლშევიკი გახდა.
1918 წელს კი აგრანოვი გახდა ლენინური სახალხო კომისართა საბჭოს მდივანი.
ბოლშევიკებმა დაიპყრეს რუსეთი ხალხის გასაბედნიერებლად და პირველ რიგში გააბედნიერეს აგრანოვის ნაირები.
ასეთ რევოლუციას კი უტევდნენ მტრები და მადლიერი აგრანოვი მის დასაცავად 1919 წლის მაისში გახდა ბოლშევიკთა პოლიტიკური პოლიცია ვჩკს თანამშრომელი.
იაკოვ საულოვიჩი შრომობდა განსაკუთრებულ განყოფილებაში და მან სახელი მოიხვეჭა როგორც ანტიბოლშევიკური იატაკქვეშეთის საქმიანობასთან დაკავშირებული საქმეების გახსნის მსხვილმა სპეციალისტმა.
1921 წლის 28 აპრილს აგრანოვი გახდა ვჩკს საიდუმლო-ოპერატიული სამმართველის უფროსის საგანგებო რწმუნებული.
8 ივლისს ამ დაღვრემილმა ამხანაგმა ხელი მოკოდა პროფესორი-გეოგრაფი ვლადიმირ ტაგანცევის საქმეს.
გამომძიებელი ხელმძღვანელობდა ლენინის პირადი მითითებებით "ტაგანცეცის ორგანიზაციის" საქმეზე.
დანაშაულის აღიარების სანაცვლოდ აგრანოვი ძერჟინსკის,მენჟინსკის,უნშლიხტის და იაგოდას სახელით პირდებოდა პროფესორს რომ არ დახვრეტდნენ არც ერთ ბრალდებულს დაპატიმრებული კურიერების ჩათვლით.
გულუბრყვილო პროფესორმა დაიჯერა,მას უნდოდა თანამოაზრეთა ბედის შერბილება.
30–31 июля Агранов участвовал в
массовых арестах в Петрограде лиц, обвинявшихся в принадлежности к
организации, и лично допрашивал Николая Гумилева. На лице поэта остались
следы пыток. В последующие недели Агранов завершил следствие и обобщил
все материалы. Он лично отвечал за массовые расстрелы летом — осенью
1921 года по делу Петроградской боевой организации. В конце августа 1921
года чекисты расстреляли 61 человека, включая Владимира и Надежду
Таганцевых, Николая Гумилева, профессора Николая Лазаревского, сестер
милосердия Ольгу Голенищеву-Кутузову, Елену Манухину и других
петроградцев.
Весной 1922 года Агранов подготовил докладную
записку для Дзержинского об «антисоветских группировках среди
интеллигенции». На основании этой записки Политбюро принимало
репрессивные решения о принудительной высылке за границу лучших
представителей русской культурно-образовательной элиты. Агранов
участвовал в составлении списков.
http://samara-russ.livejournal.com/34357.html
July 2013 @ 08:16 am
В РФ реабилитировали палача Якова Агранова
Комиссар госбезопасности I
ранга Яков Саулович Агранов был знатным палачом. Сын бакалейщика из
маленького Чечерска Рогачевского уезда Могилевской губернии сделал
головокружительную карьеру. В конце концов, карьера его и погубила. Но
до той поры Агранов успел прослыть великим душегубом. И воспитателем
душегубов. А пустили его под нож третьи душегубы.
В
1912 году, имея 19 лет от роду и четырехклассное образование по
городскому училищу, Янкель Шмаевич Соринзон, как звали по метрике
будущего чекиста, вступил в партию социалистов-революционеров. От
мобилизации в 1914 году Янкеля освободили — слабое здоровье. И пока на
фронте лилась кровь, Соринзон трудился скромным конторщиком в Гомеле.
В
мае 1915 года за связь с эсеровской партией молодой бухгалтер
отправился в ссылку в далекую Енисейскую губернию. Здесь он порвал с
эсерами и примкнул к большевикам, по одной из версий — в результате
личного знакомства с политссыльными Львом Каменевым и Иосифом Сталиным.
Кумиры борца за народное счастье казались простыми и суровыми как сталь.
Их нравы выглядели еще проще. Например, 37-летний Джугашвили в ссылке
помимо изучения марксистских основ, сожительствовал с крестьянской
дочкой Лидой Перепрыгиной, которую соблазнил, когда ей было всего 14
лет.
После Февраля Соринзон-Агранов вернулся из ссылки и
секретарствовал в Полесском большевистском комитете. Зимой 1918 года сын
бакалейщика стремительно взлетел до должности секретаря ленинского
Совнаркома. «Великий Октябрь» стал для таких многочисленных персонажей
социальным лифтом.
Большевики завоевали Россию, чтобы
причинить народу счастье. И возвысить таких, как Агранов. В мае 1919
года Агранов пришел в органы ВЧК — революцию требовалось защищать от
явных и потенциальных врагов. Яков Саулович служил в Особом отделе и
снискал известность как крупный специалист по расследованию дел,
связанных с деятельностью антибольшевистского подполья. 28 апреля 1921
года Агранов стал особоуполноченным при начальнике Секретно-оперативного
управления ВЧК.
8 июля этот мрачный человек принял к
производству дело по обвинению профессора-географа Владимира Таганцева.
Следователь руководствовался личными указаниями Ленина по делу
«Таганцевской организации». В обмен на признание ученым вины Агранов
гарантировал от имени Дзержинского, Менжинского, Уншлихта и Ягоды, что
ни к кому из обвиняемых, включая задержанных курьеров из Финляндии, не
будет применен расстрел. Таганцев искренне поверил, так как надеялся на
смягчение участи подельников.
30–31 июля Агранов участвовал в
массовых арестах в Петрограде лиц, обвинявшихся в принадлежности к
организации, и лично допрашивал Николая Гумилева. На лице поэта остались
следы пыток. В последующие недели Агранов завершил следствие и обобщил
все материалы. Он лично отвечал за массовые расстрелы летом — осенью
1921 года по делу Петроградской боевой организации. В конце августа 1921
года чекисты расстреляли 61 человека, включая Владимира и Надежду
Таганцевых, Николая Гумилева, профессора Николая Лазаревского, сестер
милосердия Ольгу Голенищеву-Кутузову, Елену Манухину и других
петроградцев.
Весной 1922 года Агранов подготовил докладную
записку для Дзержинского об «антисоветских группировках среди
интеллигенции». На основании этой записки Политбюро принимало
репрессивные решения о принудительной высылке за границу лучших
представителей русской культурно-образовательной элиты. Агранов
участвовал в составлении списков.
Десять лет Яков Саулович
оставался ответственным сотрудником Секретно-оперативного управления ВЧК
— ОГПУ. Секретный отдел, в котором он служил, занимался превентивным
террором против интеллигенции и духовенства, борьбой с национальным
сопротивлением. Палач Гумилева прослыл знатоком литературы, ценителем
искусства, приятельствовал с Владимиром Маяковским и Борисом Пильняком.
Именитый чекист и подарил Маяковскому маузер, который нашли рядом с его
трупом 14 апреля 1930 года.
Агранов возглавлял Секретный
отдел, затем был помощником начальника Секретно-оперативного управления
ОГПУ и начальником Секретно-политического отдела. Сталинский выдвиженец
приобрел большой опыт в организации первых сфабрикованных политических
процессов — «Промпартии», «”Союзного бюро” ЦК меньшевиков», «вредителей»
в пищевой промышленности. Летом 1931 года Агранов стал полпредом ОГПУ
по Московской области, занимался чисткой войск Московского военного
округа от «неблагонадежных элементов». Зимой 1933 года он был назначен
заместителем Председателя ОГПУ Вячеслава Менжинского, а летом 1934 года —
первым заместителем наркома внутренних дел Союза ССР Генриха Ягоды.
Яков
Саулович стоял у истоков «большого террора» второй половины 1930-х
годов, начав с массовых арестов невинных людей в Ленинграде зимой
1934/35 годов после убийства Кирова. Одновременно Агранов заявил о
необходимости выслать из Ленинграда «представителей бывших
эксплуататорских классов». И «кировский поток» 1935 года мы можем
назвать «аграновским».
Летом и осенью 1936 года, несмотря на
опалу Ягоды, Агранов остался в должности заместителя нового «железного
наркома» Николая Ежова. Агранов планировал «большой террор» и в декабре
1936 года на некоторый срок занял самую «горячую» должность — начальника
Главного управления госбезопасности (ГУГБ) НКВД. Руками сотрудников
ГУГБ в период с осени 1936 по осень 1938 года в СССР по обвинению в
«контрреволюционных преступлениях» были арестованы и расстреляны более
700 тыс. человек, в абсолютном большинстве крестьяне.
Для
сравнения: в Российской империи за 87 лет (период 1826–1913 годов) по
всем делам, включая уголовное судопроизводство, а также приговоры
военно-полевых и военно-окружных судов (1905–1913), были вынесены 8268
смертных приговоров, а казнены 3875 человек. В 1937–1939 годах в
нацистской Германии Народный трибунал (Volksgericht), чрезвычайный
судебный орган Рейха по делам о государственной измене, шпионаже и
других политических преступлениях, осудил 1709 человек и вынес 85
смертных приговоров.
«Большой террор» сожрал и самого
Агранова, хотя ему очень хотелось выжить. Любой ценой. В апреле 1937
года именитый чекист был понижен в должности до начальника
Секретно-политического отдела ГУГБ. Ничего, не пропал. Учил молодых. Был
первым наставником Вити Абакумова — другого отвратительного персонажа
сталинской госбезопасности и будущего всесильного министра МГБ, любителя
сладкой жизни. В 1951 году аграновский ученик, натворив кровавых дел,
тоже попадет под «красное колесо».
17 мая 1937 года Агранов
слетел из Москвы в провинциальный аппарат — в кресло начальника
Управления НКВД Саратовской области. Там он просидел немного. «Ежовцы»
поедали «ягодинцев». 20 июля 1937 года Агранова арестовали. Более года
держали под следствием, били и пытали. Не выдержав пыток, Агранов
признал себя участником «антисоветской троцкистской организации», 1
августа 1938 года был осужден Военной коллегией Верховного суда СССР и
немедленно пошел под расстрел.
После 1953 года знатные
чекисты, чтущие память предшественников, хотели Агранова
реабилитировать. При Хрущеве и Брежневе им отказали. В 2001 году
отказали в третий раз. Знатные чекисты повывелись, остались преемники и
потомки. В январе 2013 года Главная военная прокуратура реабилитировала
Агранова, о чем стало известно только сейчас. Невинная жертва «культа
личности». Псевдомученик чекистский.
Первое. Мы так этого им
не оставим. Добиться отмены реабилитации Агранова сегодня вряд ли
получится. Страна больная. Но болезнь будет прогрессировать, если
здоровые люди не возвысят свой голос против увековечивания памяти
большевистских палачей и убийц. И мы найдем даже юридические основания
для такого протеста.
Второе. Мы сползаем в эпоху всероссийской
аграновщины. «Пятерочка» Алексею Навальному — неправосудный приговор.
Объявление палача невинной жертвой — указание на новые ценности, которые
исповедует власть.
Агранов «любил» деятелей культуры — и мы
видим сегодня, что нам преподносят под видом «радения» о культуре,
образовании и просвещении. Агранов стрелял «врагов народа» — и наши дети
будут (?!) учиться в школе по государственному учебнику, в котором
будет написано, что Агранов и аграновцы накануне войны ликвидировали
«пятую колонну». Агранов был выдвиженцем педофила и палача Сталина — и
сегодня нам преподносят этого уголовника государственного масштаба в
качестве выдающегося управленца и патриота.
Аграновщина — это
попрание Христа. Никто, кроме нас, аграновщину не остановит. И Россию,
кроме нас, от аграновщины не защитит. Вложимся каждый по мере сил.
Евгений Кравченко
»Originaire de Géorgie, il intègre au début des années 1920 la Tcheka, première police politique d’Union soviétique. En 1926, il dirige la répression du mouvement nationaliste géorgien, s’attirant ses premières distinctions. Dans les années 1930, il prend le contrôle du Parti communiste géorgien, et ne l’abandonnera plus. C’est déjà l’homme de confiance de Staline et l’organisateur des purges d’avant-guerre. À partir de 1938, il prend la direction du NKVD, la police politique préfigurant le KGB, et il y fait régner la terreur. Il est responsable des arrestations et de l’élimination des opposants.
Pendant la Seconde Guerre mondiale, Beria est l’instigateur des massacres de Katyn, et de déportations massives. Grâce aux renseignements glanés par ses services en Occident à partir de 1942, il initie le programme nucléaire soviétique et sera le « père » de la bombe russe.
Haï par ses collègues qui le jugent dangereux, Beria est arrêté peu après la mort de Staline sur ordre de Khrouchtchev. Accusé de complot et d’espionnage, selon une méthode qu’il a lui-même beaucoup pratiquée, il est exécuté dans des circonstances troubles.
http://maxpark.com/community/1190/content/1634131
Юрий Николаевич Жуков (род. 22 января 1938 г.) – советский российский историк, доктор исторических наук, главный научный сотрудник Института российской истории РАН.
Хрущёв был одним из самых кровавых палачей в 1937-38гг. и защитник партократов в дальнейшем.
Прежняя Конституция (разработана в 1923 году) включала две части. В преамбуле говорилось: мир разделён на два враждебных лагеря – социализма и империализма. Они неминуемо и скоро сойдутся в борьбе, и ясно, кто победит. Возникнет Всемирный союз советских социалистических республик. Основная часть тоже в духе 17–18-х годов. Согласно закону значительная часть населения (она каждый год менялась) попадала в списки так называемых лишенцев, людей, лишённых избирательных прав. Во-первых, по социальному происхождению – дети помещиков, жандармов, аристократов по крови. Кроме того – нэпманы, кулаки…
Июнь 1937 года. Должен состояться съезд Советов. Перед ним прошёл пленум ЦК партии, где обсудили закон о выборах. Перед ним от первых секретарей обкомов, крайкомов, ЦК союзных республик регулярно приходили телеграммы с просьбой разрешить арестовать инженеров, руководителей заводов.
Сталин всякий раз отвечал коротко, категорично: не разрешаю. А после пленума стал соглашаться. С чем? С тем, о чём сегодня наши "демократы" старательно забывают.
Сразу после пленума, который поддержал новый избирательный закон с альтернативными кандидатами, в Москву посыпались шифрованные телеграммы. Секретари обкомов, крайкомов, ЦК нацкомпартий запрашивали так называемые лимиты. Количество тех, кого им можно арестовать и расстрелять или отправить в места не столь отдалённые. Больше всех усердствовал "жертва сталинского режима" Эйхе, в те дни – первый секретарь Западно-Сибирского крайкома партии. Просил права на расстрел 10 800 человек. На втором месте – Хрущёв, возглавлявший Московский областной комитет: "всего лишь" 8500 человек. На третьем месте – первый секретарь Азово-Черноморского крайкома (сегодня это Дон и Северный Кавказ) Евдокимов: 6644 – расстрелять и почти 7 тысяч – отправить в лагеря. Присылали кровожадные заявки и другие секретари. Но с цифрами поменьше. Полторы, две тысячи….
Полгода спустя, когда Хрущёв стал первым секретарём ЦК Компартии Украины, в одной из первых его депеш в Москву была просьба позволить ему расстрелять 20 000 человек. А ведь там уже по первому разу прошлись.
Chef de la police secrète stalinienne
ans l'ombre de Staline, Beria fut pendant quinze ans le chef de la police secrète soviétique et d’un réseau d’espionnage à l’échelle mondiale. Commandant en chef du tentaculaire NKVD, censeur de la presse et de la culture, ministre de l’Intérieur, administrateur des camps du goulag, maréchal de l’URSS, vice-président du conseil des ministres, Beria fut le véritable numéro 2 du régime, redouté même par ses pairs. Lors de la conférence de Yalta, Staline le présenta au président Roosevelt par cette boutade : « C’est notre Himmler ! »
Originaire de Géorgie, il intègre au début des années 1920 la Tcheka, première police politique d’Union soviétique. En 1926, il dirige la répression du mouvement nationaliste géorgien, s’attirant ses premières distinctions. Dans les années 1930, il prend le contrôle du Parti communiste géorgien, et ne l’abandonnera plus. C’est déjà l’homme de confiance de Staline et l’organisateur des purges d’avant-guerre. À partir de 1938, il prend la direction du NKVD, la police politique préfigurant le KGB, et il y fait régner la terreur. Il est responsable des arrestations et de l’élimination des opposants.
Pendant la Seconde Guerre mondiale, Beria est l’instigateur des massacres de Katyn, et de déportations massives. Grâce aux renseignements glanés par ses services en Occident à partir de 1942, il initie le programme nucléaire soviétique et sera le « père » de la bombe russe.
Haï par ses collègues qui le jugent dangereux, Beria est arrêté peu après la mort de Staline sur ordre de Khrouchtchev. Accusé de complot et d’espionnage, selon une méthode qu’il a lui-même beaucoup pratiquée, il est exécuté dans des circonstances troubles.
ალან ვილიამსის წიგნი ბერიას მემუარები
Les Mémoires De Beria Alan Williams
http://www.ia-centr.ru/history/737/http://www.ia-centr.ru/history/737/
НИКИТА ХРУЩЕВ ПРЕДЛАГАЛ УСТРАИВАТЬ ПУБЛИЧНЫЕ КАЗНИ НА КРАСНОЙ ПЛОЩАДИ
|
|||||
Анонсы |
|
У
всякого человека, пережившего годы сталинской диктатуры, Лаврентий
Берия ассоциируется со страшными преступлениями режима. Вместе с тем в
деятельности Берии были и некоторые другие аспекты, которые являются
предметом острых споров историков. Он, в частности, предложил программу
реформ и даже приступил к их реализации.
Уже
после распада СССР некоторые историки стали высказывать мнение, что
Берия вместе с Маленковым (этот тандем возник ненадолго после смерти
Сталина), если бы взяли верх в Кремле, могли инициировать реформы,
направленные на модернизацию и либерализацию экономики, укрепление
госаппарата. Тем самым было бы продлено существование советской системы.
Однако
это явное заблуждение. Расстановка сил в высшем эшелоне советского
руководства сложилась так, что Берия даже при поддержке главы
правительства был обречен на поражение в противостоянии с партийным
аппаратом, который возглавлял Хрущев.
...Сталин умирал. Приглашенные на консилиум врачи были напуганы.
Светлана
Аллилуева: "Отец умирал страшно и трудно. Лицо потемнело, изменилось,
черты лица становились неузнаваемы. Агония душила его прямо на глазах".
Человеку, который внушал страх не только своей стране, но и, пожалуй, всему миру, оставалось жить один час.
В
это время в Свердловском зале Кремля было созвано заседание ЦК КПСС,
Совета министров СССР, Президиума Верховного Совета СССР. Все понимали -
настало время "после Сталина". В зал вошли соратники вождя. Первым шел
Маленков, за ним - Берия. Строго соблюдалась традиция. В каком порядке
выходили, в каком порядке перечислялись фамилии в газетных отчетах - все
это соответствовало реальному месту в советском руководстве. Как теперь
говорят - соответствовало рейтингу.
Заседание
открыл Маленков. Он заявил, что положение Сталина безнадежно, нельзя
оставить страну без руководства. По предложению Берии, председателем
Совета министров СССР утверждается Георгий Маленков. Назначаются четыре
первых заместителя председателя Совета Министров: Берия, Булганин,
Молотов, Каганович. Берия одновременно назначается министром внутренних
дел.
Здесь
же оглашается состав нового Президиума ЦК КПСС. В него вошли
председатель Совета Министров СССР, четыре его первых заместителя, новый
председатель Президиума Верховного Совета СССР К.Ворошилов, министры
Микоян, Первухин, Сабуров, а также Хрущев - единственный из секретарей
ЦК. Стало ясно, что Президиум ЦК сформирован таким образом, что властные
функции переходят к Совету Министров СССР.
Восемь
из десяти членов Президиума ЦК входили в состав правительства. Тем
самым был реализован замысел Берии. Он сумел убедить Маленкова, что надо
вернуться к практике, которая существовала при Ленине. Лидер партии
возглавляет правительство и вместе с тем председательствует на
заседаниях Президиума и пленумах ЦК КПСС. Эта комбинация приводила к
тому, что Берия, первый заместитель Маленкова и министр внутренних дел,
становился вторым лицом в государстве.
Рассказывал
Хрущев: "Мы обсуждали положение дел в Венгрии. Тогда стоял вопрос,
чтобы одно лицо не совмещало руководство ЦК и Совета Министров. Во время
обсуждения тов. Ракоши спросил:
- Я прошу дать совет, какие вопросы следует решать в Совмине, а какие в ЦК?
Тогда Берия пренебрежительно сказал:
-
Что ЦК? Пусть Совмин все решает, а ЦК занимается пропагандой. Разве это
марксистский взгляд на партию, разве нас этому учили Ленин и Сталин?"
Когда позже арестовали Берию, то его прежде всего обвиняли в том, что он замахнулся на руководящую роль партии.
В
последний период жизни Сталина Берия впал в немилость. Вождь уже никому
не доверял. Так называемое "мингрельское дело" прямо было направлено
против Берии. Оно базировалось на сфабрикованных обвинениях в заговоре.
Когда Сталину докладывали о ходе следствия, он несколько раз
подчеркивал: ищите Большого Мингрела, явно намекая на Берию. Вождю враги
мерещились повсюду.
Смерть
Сталина позволила Берии не только вернуть былые позиции, но и
значительно их укрепить. В МВД, объединенном с Министерством
госбезопасности, он - единовластный хозяин. В первую очередь
перетряхиваются чекистские кадры в центральном аппарате, республиканских
министерствах, в областных управлениях МВД, Берия возвращает тех, кто с
ним работал раньше, и изгоняет не внушающих доверия.
Так,
министром внутренних дел Украины становится генерал-лейтенант Мешик,
который давно находился в отставке и занимал скромную должность
заведующего юридической консультацией. Заместитель Мешика -
генерал-майор Мильштейн. Берия не был антисемитом, особенно когда речь
шла о преданных ему людях.
Начиная
со второй половины марта 1953 года, новый министр внутренних дел
организовал тщательную проверку некоторых дел, которые велись прежним
Министерством госбезопасности, в том числе и "дела врачей". Касаясь его,
Берия на оперативном совещании прямо заявил, что убежден в
фальсификации.
4
апреля 1953 года опубликовано сообщение Министерства внутренних дел
СССР о том, что арестованные врачи не совершали никаких преступлений.
Они выпущены на свободу и полностью реабилитированы. В сообщении
подчеркивалось: "Лица, виновные в неправильном ведении следствия,
арестованы и привлечены к уголовной ответственности".
Под
"арестованными лицами" подразумевался бывший заместитель министра
госбезопасности Михаил Рюмин. Он был главным мучителем арестованных по
"делу врачей", но далеко не единственным. Не говоря уже о тех, кто
планировал и направлял эту преступную акцию.
Не
имеющий опоры в партийных и государственных верхах Рюмин был
марионеткой в руках Сталина, который именовал его "шибздиком" (как и
Ежов, он был очень маленького роста). После смерти Сталина его объявили
главным организатором преступлений, совершенных сотрудниками бывшего
министерства госбезопасности и впоследствии расстреляли. Многие повинные
в преступлениях остались за кадром и отделались легким испугом.
Рассказывал
писатель Константин Симонов, входивший в состав ЦК, избранного 19-м
съездом КПСС: “Вскоре после сообщения о фальсификации "дела врачей",
членов и кандидатов в члены ЦК знакомили в Кремле с документами,
свидетельствующими о непосредственном участии Сталина во всей истории с
"врачами-убийцами". Выставляя их на обозрение, Берия как бы утверждал,
что он против всего этого, что не собирается покрывать грехов Сталина,
наоборот, хочет представить его в истинном виде".
Во
времена Хрущева и после него усиленно распространялся миф о том, что в
годы "большого террора" органы госбезопасности были над партией, а после
смерти Сталина Берия, мол, пытался вновь вернуть эту ситуацию. Факты и
документы свидетельствуют об обратном. Вся деятельность МГБ И МВД
контролировалась и направлялась партией. Особенно в послевоенные годы.
Более
того, приговоры осужденным часто еще до суда выносили партийные
инстанции. Так, смертный приговор по "ленинградскому делу" был утвержден
Политбюро ЦК за три недели до начала судебного процесса. То же самое
относится и к делу Еврейского антифашистского комитета: Госбезопасность и
суд выполнили то, что решила партия и ее вождь товарищ Сталин.
В
декабре 1945 года Берия был освобожден от должности министра МВД.
Руководители спецслужб теперь напрямую были подчинены Сталину. С 1945
года и до конца жизни вождя Берия руководил рядом отраслей тяжелой
индустрии, ВПК и, главное, был председателем Спецкомитета, который
занимался производством атомной, а затем и водородной бомбы.
Когда
Берию арестовали, академика Курчатова уговаривали дать показания, что
Берия всячески препятствовал созданию атомного оружия. На это академик
ответил: "Без Берии у нас бы не было атомной бомбы".
Став
в марте 1953 года министром внутренних дел, Берия получил огромную
власть. Существуют различные точки зрения, как он собирался ее
использовать. Выступая в апреле 1953 года на Пленуме ЦК КПСС, шеф МВД
подчеркивал необходимость проведения в стране коренных реформ.
Известный
историк А.Авторханов в своей книге "Загадка смерти Сталина",
опубликованной в США, пишет: "Берия был не только полицейским. Как
политик он был намного выше своих коллег и понимал, что Сталиным
кончается эпоха. Стать великим и успешно править сможет только
Анти-Сталин. Спуск на тормозах - такой мне представляется программа
Берии".
Однако
"спуск на тормозах" проходил в обстановке, когда "сталинская крепость" в
душе советского человека, не говоря уже о верхах, еще не рухнула.
В
выступлении Берии на том же Пленуме ЦК в апреле 1953 года содержались
резкие обвинения в адрес "вождя народов", еще более резкие, чем в
знаменитом докладе Хрущева на ХХ съезде КПСС, которым тот потряс мир.
Видный
диссидент Владимир Буковский в своей книге "Московский процесс" писал:
"Как видно теперь из документов, курс на десталинизацию после смерти
вождя был неизбежен, а первым предложил его не Хрущев, а... Берия.
Разумеется, не доброта душевная и не стремление к чистоте ленинских норм
подвигли его на это, а жестокая борьба за власть".
По
предложению Берии был принят Указ Президиума Верховного Совета СССР об
амнистии. Из тюрем и лагерей было освобождено 1 миллион 180 тысяч
человек. Амнистия коснулась тех, кто был осужден на срок 5 и менее лет.
Вместе с тем радикальные предложения МВД по амнистии политических
заключенных, репрессированных в 30-40-е годы, Президиум ЦК КПСС
отклонил. Берии было указано на то, что он стремится осуществить
подобные мероприятия с излишней поспешностью.
За
проведение амнистии Берию после его ареста на июльском Пленуме ЦК
особенно резко ругали. А ведь из тюрем и лагерей в основном выпустили не
матерых бандитов, а стариков, подростков, больных людей и беременных
женщин.
Из
МВД в Министерство юстиции был передан ГУЛАГ. После устранения Берии
его передали обратно. 16 июня 1953 года Берия подписал представление в
Совет Министров и ЦК КПСС о необходимости вообще ликвидировать ГУЛАГ. В
том виде, в котором он существовал. В этом документе предлагалось
ликвидировать "сложившуюся систему принудительного труда в виду
экономической неэффективности и бесперспективности".
По
инициативе министра внутренних дел было принято постановление Совета
Министров СССР о прекращении строительства дороги Салехард - Игарка и
ряда других "строек коммунизма", возводимых заключенными. Был ослаблен
тюремный и лагерный режим. Берия подписал приказ о запрете применения к
подследственным каких-либо мер принуждения, в том числе физических, и о
ликвидации в тюрьмах помещений и орудий для пыток.
Важное
значение имели инициативы Берии в области национальной политики. Он,
например, предложил назначать на руководящие посты в республиках местных
жителей, а не присланных из Москвы. Расширить сферу применения
национальных языков, особенно в госучреждениях. Новый министр внутренних
дел Украины Мешик вызвал переполох на заседании Президиума ЦК Компартии
Украины, заговорив на украинском языке. Тогдашний первый секретарь ЦК и
некоторые другие руководители республики этого языка не знали.
После
реабилитации врачей Берия заявил о необходимости возобновить выпуск
еврейской газеты и вновь открыть еврейский театр в Москве.
Американский
историк Эми Найт писала: "...Берия после смерти Сталина ввел в действие
программу либеральных реформ, гораздо более радикальных и далеко
идущих, чем что-либо предпринятое впоследствии Хрущевым".
Смелыми
и далеко идущими были инициативы Лаврентия Павловича в области внешней
политики. Он внес на рассмотрение Совета Министров СССР и Президиума ЦК
документ: "Меры по улучшению политической ситуации в ГДР". В нем
рекомендовалось руководству ГДР отказаться от курса на построение
социализма, создать предпосылки для образования единой нейтральной
Германии.
Прав,
наверное, Владимир Буковский, который в книге "Московский процесс"
писал: "Берия предложил ровно то, что 35 лет спустя куда менее успешно
осуществил лауреат Нобелевской премии Горбачев. Легко себе представить,
как боготворил бы Запад Берию, победи он в борьбе за власть".
***
Факты
и сохранившиеся документы свидетельствуют: Берия, человек, причастный
ко многим преступлениям сталинского режима, по сути, первым разработал
план коренной перестройки в СССР.
Он
понял слабости сталинской тоталитарной системы, которая вела страну к
экономическому и общественному упадку. В ходе борьбы за власть "человек в
пенсне" надеялся вновь добиться того положительного эффекта в
общественном мнении, которого достиг в конце 1938-1939 гг., сменив Ежова
на посту наркома внутренних дел.
При
Берии репрессии тогда резко сократились, хотя, конечно, не
прекратились. Так он исправлял "ежовские" перегибы. Из тюрем и лагерей
было освобождено 327 тыс. человек. Среди них много военных, в том числе
будущие маршалы Рокоссовский и Мерецков, будущий генерал армии Горбатов,
вышли на свободу авиаконструкторы Туполев и Поликарпов, микробиолог
Зильбер и многие другие.
Однако
советский режим - режим Сталина не мог существовать без репрессий.
Новый нарком внутренних дел был надежным исполнителем воли вождя. В
период, когда Берия был шефом НКВД, арестованы и расстреляны Мейерхольд и
Бабель, Кольцов и Вавилов, сотни других деятелей науки и культуры.
И
хотя зачастую Берия выполнял волю "вождя партии и народа", это не может
служить оправданием. В период пребывания Берии на посту наркома
внутренних дел были выселены из родных мест сотни тысяч людей. А Катынь?
Уничтожение польских офицеров. Список можно продолжить.
В
декабре 1945 года Берия оставил пост наркома внутренних дел и с Лубянки
перебрался в Кремль. Он руководит реализацией атомного проекта, сыграл
важную роль в создание военно-промышленного комплекса. Общаясь с
учеными, он умел быть вежливым и внимательным.
Сменявшие
друг друга министры госбезопасности - Меркулов, Абакумов и, наконец,
Игнатьев теперь напрямую подчинялись Сталину. Таким образом, ко многим
делам, которые фабриковались на "сталинской кухне" госбезопасности в
послевоенные годы, Берия был непричастен. Именно поэтому он начал
реабилитацию по тем делам, в которых были замешаны другие, а не он,
Лаврентий Берия.
***
Инициатива
и деятельность министра МВД вызывали недовольство и тревогу у
партаппаратчиков. Их не устраивало ослабление власти партийных структур.
Берии принадлежала идея отдать пост секретаря ЦК Хрущеву, которого
считали деятелем второго эшелона политического руководства. Авторитет
его в народе и партии был низок. Но Маленков и Берия не учли крепкие
позиции Хрущева в партийном аппарате в центре и на местах. И, получив
под свою опеку этот аппарат, Хрущев умело использовал его в борьбе за
власть.
В
руках Берии - мощный аппарат МВД в центре и на местах, внутренние и
пограничные войска, в том числе дивизия имени Дзержинского в Москве.
Значит, надо заручиться поддержкой армии. Без такой поддержки нельзя
даже мечтать о том, чтобы убрать хозяина Лубянки...
Министр
обороны Булганин и Хрущев - давние знакомые, даже приятели. Еще в 30-х
годах Хрущев был секретарем Московского горкома партии, Булганин работал
председателем столичного горсовета. После смерти Сталина они часто
встречаются, обсуждают сложившуюся ситуацию. Приходят к общему мнению,
что Берия стал опасен, его надо убрать и как можно скорее. Им удается
убедить Маленкова, что Берия якобы замышляет захват власти, по сути,
реальная власть в стране уже принадлежит ему.
Сталина
еще не похоронили, а Берия сделал Молотову подарок как раз ко дню его
рождения. Он освободил из заключения жену Молотова - Полину Жемчужину.
Однако Молотов тоже напуган чрезмерной активностью Лаврентия Павловича, и
Хрущев без особых усилий вовлек его в заговор. То, что против Л.Берия
был подготовлен хорошо организованный, глубоко законспирированный
заговор членами Президиума ЦК КПСС, сомнений не вызывает. Да никто из
руководителей партии и не отрицал наличие сговора...
Первые
недели после смерти Сталина возник тандем Маленков-Берия, и он в первую
очередь "делал погоду" в Президиуме ЦК. Однако чересчур высокая
активность Берии, его новые инициативы немного напугали Маленкова.
Связка Маленков-Берия делала ставку на правительство, отодвигая партию
на второй план. А значит, на второй план отодвигался и Никита Сергеевич.
Вот
он и решил воспользоваться раздражением, которое прорывалось у "друга
Георгия" против "друга Лаврентия". Хрущев заручился поддержкой Маленкова
и уже тем самым подтянулся на один с ним уровень. Хрущев и Берия внешне
никогда не враждовали, а в мае, и особенно в июне, между ними
установились вроде бы по-настоящему теплые и дружеские отношения.
Тем
временем Хрущев крутит колесо заговора. К участию в нем привлекают
маршала Жукова, генерала (позже маршала) Москаленко, генералов Баксова,
Батицкого и Зуба, адъютанта Москаленко подполковника Юферева.
В
кабинете Булганина в министерстве обороны собираются все участники
предстоящей акции. Приезжает Хрущев. Все детали согласованы. Упор
делается на фактор внезапности и соблюдение тайны.
Накануне
условного дня заседал Президиум ЦК. После заседания отправились по
домам на одной машине - Маленков, Берия и Хрущев. Дорогой шутили,
смеялись, рассказывали анекдоты. Первым доставили Маленкова. А Берию
Хрущев решил доставить прямо до порога, чтобы душа была спокойна, что он
прибыл домой и до утра останется там, а утром все свершится.
Выйдя
из машины, Хрущев долго гулял с Лаврентием Павловичем и горячо говорил
ему, какие он большие и толковые вопросы сумел поставить после смерти
Сталина. Он проделал уже такую огромную работу, которую партия и народ
не забудут. Комплименты любят не только женщины. Берия их тоже любил.
Забыл Лаврентий Павлович, что главное для чекиста - всегда сохранять
бдительность.
План
заговорщиков удался. Прямо на заседании Президиума ЦК Берию арестовали.
Картина ареста в описании его участников отличается существенными
деталями.
Хрущев,
например, вспоминал, как он героически схватил Берию за руку, чтобы тот
не смог воспользоваться оружием. Жуков утверждал, что он лично
скомандовал Берии поднять руки вверх, а затем "встряхнул его
хорошенько".
Генерал
Москаленко писал, что это он направил пистолет на Берию, а об аресте
тому объявил Маленков. После этого, в сопровождении маршала, четырех
генералов и одного подполковника, он был препровожден в одну из комнат,
где его держали до тех пор, пока не была полностью сменена вся
внутренняя и наружная охрана Кремля. Ночью связанного Берию с кляпом во
рту вывезли с Кремля и поместили в специальный бункер на территории
штаба Московского военного округа.
Многие
годы народ убеждали, что во всех преступлениях сталинского режима
виноват Берия, поэтому его уничтожили. Во многих преступлениях он
виноват, но далеко не во всех. "Чужих собак" на Лаврентия Павловича
вешать не надо.
Уже
через три дня после ареста Л.Берии принимается постановление ЦК о
формировании следственной группы во главе с Генеральным прокурором СССР
Р.Руденко. Следствие шло 5 месяцев. Материалы следствия до сих пор
недоступны историкам. Получить полное представление о том, что
происходило во время следствия и суда, довольно сложно.
В
чем же обвиняли первого заместителя председателя Совета Министров СССР,
министра внутренних дел Берию? В причастности к террору, репрессиям?
Как бы не так! Хотя об отдельных случаях необоснованных арестов речь,
естественно, шла. Но ведь все соратники Сталина были причастны к
террору, он являлся фундаментом, на котором держался режим.
Рассекречена
стенограмма Пленума ЦК КПСС, который состоялся в начале июля 1953 года и
обсуждал дело Берия. В чем же его все-таки обвиняли на пленуме, а затем
на суде? Вот наиболее важные пункты обвинений:
"Развил
активную деятельность, чтобы поставить МВД над партией и
правительством". Стремился лишить партию власти. На пленуме было
объявлено: следствие только начинается, но уже установлено, что Берия
является английским шпионом.
Смехотворность
этого обвинения понимали даже те советские люди, которые всегда верили
во все, что говорила и провозглашала партия. В вину Берии вменялась
амнистия, начатая в конце марта 1953 года. Он якобы хотел ее
использовать для дестабилизации обстановки в стране.
Многие
десятилетия советских людей убеждали, что даже "дело врачей" возникло
по инициативе Берии. Что говорить о простых людях, не очень сведущих в
истории и политике. Даже известный историк Дмитрий Волкогонов в своей
книге о Сталине писал, что "дело врачей" - это плод творчества Берии.
Сила
инерции мышления такова, что историк, одним из первых допущенный к
наиболее секретным архивам, отдал дань все той же инерции. А о чем в
действительности шла речь на пленуме ЦК, обсуждавшем дело Берии?
Там
речь шла о том, что Берия, вопреки мнению и при сопротивлении других
членов Президиума ЦК, настоял на прекращении "дела врачей" и их полной
реабилитации. Этому вопросу особенно много внимания уделил тогдашний
секретарь ЦК Н.Шаталин. Он заявил, что, прекратив "дело врачей", Берия
нанес большой удар Советскому государству и Коммунистической партии.
Опубликованное 4 апреля 1953 года сообщение МВД о реабилитации врачей
произвело на общественность тяжелое впечатление.
А
вот что говорил на пленуме А.Андреев: "Появление в протоколах
Президиума ЦК реабилитационных материалов за подписью Берия по делу
"кремлевских врачей", по Грузии и др., где на имя товарища Сталина
бросается тень, - ведь это же его подлое дело".
Ярым
защитником Сталина на пленуме, посвященном делу Берии, был Лазарь
Каганович. Он заявил: "Берия стремился свергнуть мертвого Сталина. Все
это преподносилось под видом того, что нам теперь надо жить по-новому".
Наследники вождя и не представляли себе, как это они смогут жить по-новому.
Обвиняли
Берию в том, что он через МВД пытался урегулировать отношения с
Югославией, в германском и некоторых других вопросах занимал свою особую
линию, отличавшуюся от линии Президиума ЦК. Булганин заявил, что в лице
Берии мы имеем дело с международным шпионом. На причастность Берии к
шпионажу намекал и Молотов.
Материалы
пленума ЦК были положены в основу обвинительного заключения. Упор
прежде всего делался на то, что бывший министр МВД - агент английской
разведки. Шпионаж и измена Родине - вот центральные пункты обвинения
Берии.
Считается,
что у Берии было две страсти - власть и женщины. Насчет власти - это
сомнений не вызывает. Но утверждения на пленуме ЦК, да и на суде, о том,
что начальник охраны Берии полковник Саркисов ловил для своего шефа
женщин прямо на улицах Москвы, просто смешны. Эта легенда, однажды
запущенная, живет долго. Тем более что "очевидцев" всегда хватает.
Допустим,
Берия был носителем всех известных в мире пороков. Но идиотом он не был
- это однозначно. Если он так нуждался в женщинах, неужели он не мог их
найти в другом месте? Что, уж такой дефицит был в женщинах, что
оставалось ловить их только на улицах?
Были,
конечно, случаи, когда Берия встречался с понравившимися ему женщинами.
До сих пор ходит много разнообразных слухов о внебрачных детях
Лаврентия Павловича. Но достоверно известно только о его дочери от
студентки Ляли Гальпериной.
Ее
дочку Марту Берия признавал и всячески помогал. Он даже познакомил ее
со своим сыном и сказал при этом: "Помни, что у тебя есть сестренка,
помогай, если вдруг придется. Только давай договоримся: маме об этом
говорить не будем. Хорошо?"
Марта,
внебрачная дочь Берии, стала такой же красавицей, как ее мать. Когда
девочка выросла (она родилась в 1940 году), у нее появилось множество
поклонников, одним из которых оказался сын В.В.Гришина, первого
секретаря Московского горкома партии. И вскоре он заявил отцу, что
намерен жениться на Марте.
Нетрудно
представить себе ужас Гришина. Он, член Политбюро, станет близким
родственником Берии, пусть и давно покойного. Отговорить сына не
удалось, и тогда перепуганный Гришин поспешил доложить обо всем
Брежневу. Тот выслушал и сказал: "Ну и что ты так волнуешься? Если они
любят друг друга, то пускай женятся. Во-первых, на ней не написано, кто
ее отец. А во-вторых, мы еще сами толком не разобрались, что за человек
был Берия. Хрущев с ним сильно перемудрил".
Отметим,
что в годы перестройки Ляля Гальперина и ее дочь, несмотря на все
усилия репортеров, так и не снабдили их никакой "клубничкой", касающейся
Берии. (См. Н.Рубин "Лаврентий Берия. Миф и реальность". М., “Олимп”,
1998).
Обращает
на себя внимание, что многие пункты обвинительного заключения по делу
Берия были просто позаимствованы из обвинительного заключения по... делу
Ежова. В нем, например, было записано: "Ежов изобличается в
изменнических шпионских связях с польской, германской, английской и
японской разведками". Берия, правда, обвинялся, в связях с одной
разведкой, но схема та же.
Суд
над Берией и шестью его сподвижниками проходил в полном соответствии с
традициями сталинской юстиции. Все они были приговорены к расстрелу, и в
тот же день, 23 декабря 1953 года, приговор приведен в исполнение. В
архиве сохранился такой документ, который приведем полностью:
Акт 1953 года декабря 23 дня
Сего
числа, в 19 часов 50 минут, мною, комендантом специального судебного
присутствия генерал-полковником Батицким П.Ф., в присутствии
Генерального прокурора СССР Р.А.Руденко и генерала армии Москаленко К.С.
приведен в исполнение приговор по отношению к осужденному к высшей мере
наказания - расстрелу Берия Лаврентия Павловича.
Акт скреплен подписями названных трех лиц.
В
архивах ФСБ хранятся десятки тысяч справок спецотделов о приведении в
исполнение смертных приговоров. Ни в одном из них не упомянута фамилия
исполнителя. Они были засекречены. В штатах НКВД-МГБ могли числиться кем
угодно: оперуполномоченными, охранниками, надзирателями тюрем,
комендантами. Данный акт - единственное исключение. Исполнитель
смертного приговора назван и по фамилии и по высокому воинскому званию.
Вскоре
Батицкому присвоили звание генерала армии. В представлении к этому
высокому званию в перечне заслуг фигурировало - лично расстрелял Берию.
Когда двигали дальше - к званию маршала, - опять указывалось: лично
расстрелял Берию. Заметим, в 19 веке, когда требовался палач, то найти
его часто было проблемой. Но то был другой век. Тоже жестокий, однако
убить человека даже по приговору суда - на это редко кто решался.
Вопреки
расхожему мнению, Берия в последние минуты держался достойно, не плакал
и ни о чем не просил (См. Н.Зенькович "Элита. Самые закрытые люди". М.,
"Олма-Пресс", 2004).
В
сознании многих советских людей, и не только советских, имя Никиты
Хрущева связывают прежде всего с его знаменитым докладом на ХХ съезде
КПСС о культе личности Сталина. На этом фоне Никита Сергеевич выглядит
белым и пушистым. Настоящим борцом с тиранией Сталина. Воплощением
добра.
В
отличие от него, Берия воспринимается как абсолютное зло, символ
террора. Мы отмечали выше: сразу после смерти вождя Берия предложил меры
по десталинизации значительно более радикальные, чем те, которые
содержались в докладе Хрущева на ХХ съезде. А что касается террора, то
Никита Сергеевич в его организацию внес вклад уж никак не меньше, чем
Берия.
Приведем
только два факта. Среди обнаруженных и рассекреченных документов -
письмо секретаря Московского обкома и горкома ВКП(б) Хрущева от 10 июня
1937 года на имя Сталина. В нем сообщается, что в Москве и Московской
области подлежит расстрелу 6500 человек. В этом страшном документе
Хрущев просит генсека утвердить тройку, которой предоставляется право
приговаривать к расстрелу, и включить в ее состав секретаря МК и МГК, то
есть его самого.
Из
38 секретарей Московского обкома и горкома ВКП(б), работавших в 1935 -
1937 гг. при Хрущеве, остался он один, остальных расстреляли. С приездом
Хрущева в Украину здесь еще больше усилилась карательная политика -
большинство репрессированных приговаривались к расстрелу. Руководитель
коммунистов Украины лично участвовал в допросах арестованных, даже в
допросах с применением пыток.
Когда
в октябре 1964 года Хрущева смещали с поста первого секретаря ЦК, он
пытался сопротивляться. Тогда его коллеги по руководству партии
пригрозили ему: мы огласим на пленуме ЦК документы о вашем участии в
терроре. На это Никита Сергеевич ответил: "Давайте я подпишу заявление
об отставке".
Берия
реабилитации не подлежит, ибо причастен ко многим преступлениям
сталинского режима. Но судили его не за это. Консерваторы в партийном
руководстве не могли простить ему ряда инициатив, предпринятых после
кончины вождя.
Заодно
они воспользовались возможностью не только свои, но даже преступления
самого Сталина отнести за счет Берии. Во всем виноват он, и только он.
Это было выгодно и удобно.
Народ мало что знал и как всегда безмолвствовал.
Секрет
Комментариев нет:
Отправить комментарий