დიდ მოგვებზე და დიდ წინასწარმეტყველებზე

ვარსკვლავთმრიცხველი მოგვები მიიჩქარიან ქრისტესთვის თაყვანის საცემად,,მოზაიკა რავენაში





".როცა იესო დაიბადა იუდეის ბეთლემში,მეფე ჰეროდეს დღეებში,იერუსალიმში მოვიდნენ ვარსკვლავთმრიცხველნი აღმოსავლეთიდან და თქვეს: სად არის იუდეველთა მეფე რომ დაიბადა? ვინაიდან ვიხილეთ მისი ვარსკვლავი აღმოსავლეთში და მოვედით, რომ თაყვანი ვცეთ მას.//მათე 2 1,2//.

    დავაკვირდეთ იმათ თუ ვინ იყო ეს ხალხი ვინც თვითონ მაცხოვრის უნახავად შეიტყვეს ვარსკვლავების თვალიერებისას ამქვეყნად მაცხოვრის, იუდეველთა დიდი მეფის მოსვლის შესახებ.


მახლობელი აღმოსავლეთის პოლითეისტი ანუ წარმართი ხალხები ძვ,წ, მესამე ათასწლეულიდან მოყოლებული ცდილობდნენ  ვარსკვლავთა ენის ამოცნობას. ამით ისინი ცდილობდნენ იმის გაგებას თუ რა ხვედრს უმზადებდნენ მათ ღვთაებები.

              იმ დროიდან მოყოლებული პოლიტიკური გადაწყვეტილების მიღების იარაღად იქცა აგრარულ რიტმზე დაფუძნებული ასტროლოგია.

             " ისინი წყნარად არიან ცის კამარაზე და ღამე ფარავს ყველაფერს. ო,დიდო ღმერთებო,მოახლოვდით ღამის ღმერთებო,გზა თავისუფალია. ამოდით ვარსკვლავებო: შენ,ცეცხლის ვარსკვლავო და შენ,შავი ჭირის ვარსკვლავო,მე მიყვარს თქვენი დანახვაც. მე მიყვარს ველური დრაკონის ქშენა და თხა და ცალრქა თევზი და ასევე შვილდიანი ვარსკვლავი და ცის უღელი. ორიონი,მოკლული,წვება,ნეტა რას მომიტანს მომავალი".

          ესაა ძვ.წ.მე-18 საუკუნეში შუამდინარეთში დაწერილი ჰიმნი ვარსკვლავებისადმი.

            ადამიანი უხსოვარი დროიდანაა აღფთოვანებული და გაოცებული ვარსკვლავებით მოჭედილი ცით. 

         რელიგიათა დიდი ისტოტიკოსი მირჩა ელიადეს თქმით უბრალოდ ცის კამარის ჭვრეტაც საკმარისია რელიგიური განცდის გასაღვიძებლად.

      ვარსკვლავების გამოსახულებიანი პირველი ქვები თარიღდება დაახლოებით ძვ.წ 20 ათასი წლით.

           უცნობია თუ რა არის ეს,ესთეტიკური აღფრთოვანება თუ გაჩენა იდეისა რომლის თანახმადაც ვარსკვლავები მოქმედებენ სამყაროს ცხოვრებაზე.

   უეჭველი ისაა რომ პირველი მოწმობები იმისა რომ ადამიანი ყურადღებით აკვირდებოდა ცას მოდის მახლობელი აღმოსავლეთიდან,როგორც ამას გვეუბნება დღევანდელ სირიაში,ებლაში ნაპოვნი ფირფიტა. ის თარიღდება დაახლოებით  ძვ.წ.2400 წლით. 

       შუამდინარეთი არაა მხოლოდ დამწერლობის აკვანი. დამწერლობა შუამდინარეთში გაჩნდა ძვ.წ. 3300 წლისთვის.

     შ უამდინარეთში ძვ.წ.მესამე ათასწლეულიდან გაჩნდა მეცნიერული ასტროლოგიაც.


 








            შუამდინარეთის პოლითეისტურ რელიგიას აქვს გამოკვეთილი ასტრალური დომინანტი.

             შუამდინარეთის პანთეონის მრავალ ღვთაებას განასახიერებენ ვარსკვლავები: მზე არის ღმერთი უტუ//მოგვიანებით მას უწოდებენ შამაშს//,მთვარე არის ქალღმერთი ნანნა //მას შემდეგ დაარქვეს სინ//, პლანეტა ვენერა არის სიყვარულის სენსუალური ქალღმერთი ინანნა //იშთარი//.

           ლურსმულ დამწერლობაში პერსონაჟის ღვთაებრივი ბუნების აღმნიშვნელი ნიშანი არის სწორედ ვარსკვლავი რომელსაც სვავენ სახელის წინ.

          ძვ.წ. მეორე ათასწლეულის ბოლოს შუამდინარული მითი ენუმა ელიშ,შესაქმის ეპოპეა,ყვება რომ მაშინ როდესაც ღმერთებმა შექმნეს სამყარო ბაბილონის დიდმა ღმერთმა მარდუკმა  განალაგა  ვარსკვლავები ცაში.

         სულ ბოლოს ღმერთების მოსამსახურედ შექმნეს გონიერი არსება,ადამიანი.

            და იმიტომ რომ  ღვთაებათა მსახურებს შორის არ გამეფებულიყო ანარქია ციდან  დაეშვა და კაცობრიობას ერგო მეფობა.

            ასტროლოგების როლი ხელმწიფის კარზე:

          ასეა რომ მიწიერი სამყარო ფუნქციონირებს როგორც ზეციური სფეროს ექო,
ღმერთები მკვიდრობენ ცაში. ადამიანები ასევე მკვიდრობენ მიწაზე.  

               ღმერთებს ჰყავთ ბელადი რომელიც იცვლებოდა აღმოსავლეთის გრძელი ძველი ისტორიის მანძილზე. ადამიანების სათავეშიც დგას სუვერენი.

            ღმერთებმა შექმნეს ადამიანი და,რა თქმა უნდა,მათ იციან მისი მომავალი,მეტიც,სწორედ ღმერთები წყვეტენ ადამიანის მომავალს.

        მაგრამ შეიძლება იყოს ღმერთების ჩანაფიქრთა გაგების საშუალება.

           სწორედ ღმერთების ჩანაფიქრთა გასაგებად  შესცქერიან დაუღალავად ცას განათლებული მწიგნობრები.

           ცა მათთვის არის გადაშლილი წიგნი რომელიც მათ მოუთხრობს ღმერთების ჩანაფიქრების შესახებ.

         გულკეთილმა ღმერთებმა ეს წიგნი გადაშალეს რათა ადამიანებს შეატყობინონ მათ მიერ მიღებული გადაწყვეტილებები და მისცენ დაბრკოლებათა დაძლევის შესაძლებლობა.

              შუამდინარელი სწავლული ვარსკვლავთმრიცხველებისთვის თანავარსკვლადთა ყოველი არაჩვეულებრივი კონფიგურაცია არის ნიშანი რომელმაც უნდა მიიპყროს მათი ყურადღება.

              საჭიროა ვარსკვლავთა ენის გაშიფრვის სწავლა:

      ამის გასაკეთებლად შუამდინარელი სწავლულები საუკუნეების მანძილზე დაუღალავად აღწერდნენ და იწერდნენ ვარსკვლავების ამა თუ იმ არაჩვეულებრივი განლაგების შესაბამის მოვლენებს. მათ დაასკვნეს რომ ვარსკვლავთა არაჩვეულებრივი განლაგების განმეორების შემთხვევაში განმეორდება მისი შესაბამისი მოვლენაც.

               თუ კი მთვარე და მზე დაპირისპირებულები არიან მეფე უფრო გონიერი იქნება,ტახტის საფუძვლები კი იქნება მყარი.

          თუ კი ელულის თვეში იქნება დაბნელება იქნება შიმშილი და დიდი არმია მოისპობა. 

ასეთი წინასწარმეტყველებების სიებს სულ უფრო და უფრო მნიშვნელოვანი ადგილი უკავია შუამდინარეთის სამეფო ბიბლიოთეკებში.

  ასე მაგალითად აშურბანიპალის//ძვ.წ.668-620// ჩვენთვის ცნობილი 3000 დოკუმენტიდან 700-ზე მეტი დოკუმენტი არის ასტროლოგიური ანგარიშები.

      ასტროლოგები უდიდეს როლს ასრულებენ მეფის კარზე. 

     ასტროლოგების გარეშე ხსნა არაა. ისინი  მეფეს ატყობინებენ თუ რა ხდება ცაში და ამით უზრუნველყოფენ მისი და იმპერიის უსაფრთხოებას.

             ასტროლოგების გარდა სასახლე სავსეა სხვა მისნებით. ზოგი მისანი წინასწარმეტყველებს რიტუალურად შეწირული ბატკნის ღვიძლის მეშვეობით. ეს დისციპლინა დიდად პოპულარული იყო შუამდინარეთში. სხვები მკითხაობენ ცხოველის ნაწლავებით. არიან ფიზიონომისტებიც რომლებიც მკითხაობენ ადამიანის გაეგნობით.

           ყველა საშუალებაა კარგი ღმერთების ჩანაფიქრთა გასაგებად.

    ამ ხალხის წინასწარმეტყველებებზე დამოკიდებულია მეფის ყოველდღიური ცხოვრება. ვარსკვლავთა ცუდმა განლაგებამ შეიძლება შეწყვიტოს მისი საქმიანობა ,მეტიც, გამოიწვიოს მოქმედი მეფის დროებითი შეცვლა შემცვლელი მეფით. ამ დროს ელიან ვარსკვლავების უფრო დამაიმედებელ განლაგებას.

            ასტროლოგია არის პოლიტიკური გადაწყვეტილების მიღების ინსტრუმენტი.

   ასტროლოგებისგან და სხვა მისნებისგან ელიან შედეგს და წარუმატებლობის შემთხვევაში მათ აძევებენ.
 ო
            ამ ასტროლოგებმა შექმნეს ნამდვილი  მეცნიერება ასტრონომია.

         მთელ ბაბილონის იმპერიაში,ისევე როგორც ბორსიპაში,ნიპურში,ურუქში და,განსაკუთრებით ურში იყო კოშკები,მათი ობსერვატორიები.

 



       





 შუამდინარელ ასტროლოგ-ასტრონომთა კოშკი-ტაძარი-ობსერვატორია ზიკურატი.

 

  ტაძარი-ზიკურატი ქალაქში აშური.ძვ.წ. მე-11 ს. ეძღვნებოდა ღმერთებს ანუს და ადადს //რეკონსტრუქცია//.






ბაბილონის კოშკი ეტემენანკი




 დამკვირვებლები მათ ცოდნას მათემატიკის სფეროებში აყენებდნენ ასტროლოგიის სამსახურში.

                   
მაშინ ასტროლოგია ემთხვეოდა ასტრონომიას და სწავლულებს ჰქონდათ უდიდესი მიღწევები. ისინი ადგენდნენ ათასგვარ კალენდარს.მათ შეეძლოთ დაბნელებათა თარიღების ზუსტად განსაზღვრა.


   მაგრამ ძველი შუმერები,ასურელები და ბაბილონელები სულაც არ ყოფილან ფატალისტები. მათ არ სჯეროდათ იმისა რომ ვარსკვლავები გადამწყვეტ გავლენას ახდენენ ადამიანთა ცხოვრებაზე.

    ასტროლოგია არ წინასწარმეტყველებს მომავალს,ის იფარგლება ღვთაებრივი ნიშნების დ ა გაფრთხილებების ინტერპრეტაციით.

                გარდაუვალი ხვედრის იდეა უცხოა ბაბილონელებისთვის.

    ცუდი წინასწარმეტყველების გამოსწორება მუდამ შესაძლებელია მსხვერპლის შეწირვით და შესაბამისი რიტუალებით.

        ამის და ამაზე ბევრად მეტის წაკითხვა  შეგიძლიათ ფრანგულ ჟურნალში Le Monde des Religions //"რელიგიათა სამყარო",საგანგებო ნომერი "ასტროლოგია, 5 ათასი წლის უნივერსალური რწმენა",2010 წლის ივლის-აგვისტოს ნომერი 42//. 

               აი სწორედ ამ უძველესმა ასტროლოგებმა დაინახეს ცაში ქრისტეს გამოჩენა.





              მაგრამ ბიბლიურმა სამყარომ უარყო ამ ბრძენთა აზრი რომლის თანახმადაც ცაში ამოკითხული ცუდი ამბების გამოსასწორებლად საკმარისი იყო მარტო მსხვერპლის შეწირვა და რიტუალები.



  რწმენა უპირველეს ყოვლისა არის ზნეობრივი ცხოვრება და შემოქმედისადმი ერთგულება. უზნეო და ორგული ადამიანის ცხოვრება ღმერთის შეურაცხყოფაა და ეს საშიშია თვითონ ადამიანისთვის და ერისთვის.

      ამას ამბობდა 765 წლისთვის იერუსალიმში დაბადებული და მეფის კართან დაახლოებული არისტოკრატიული ოჯახის შვილი  დიდი წინასწარმეტყველი ისაია.






 

 რაფაელის ისაია


           ბიბლიის წინასწარმეტყველთა თქმით ღმერთს არ სჭირდება უსამართლო,სასტიკი, უმოწყალო მეფის თუ  ასეთივე ქვეშევრდომის მსხვერპლი.

          გარყვნილ,ცინიკოს,უსამართლო და დაუნდობელ საზოგადოებას ვერ უშველის მსხვერპლის შეწირვა თუ რიტუალი და არ უშველის ღმერთი. 

         ბიბლიის წინასწარმეტყველებს უყვარდათ თავისი ქვეყანა და ხალხი და სწორედ ამიტომ ისინი გამოდიოდნენ გაბატონებული უკანონობის, თვალში საცემი უსამართლობის, თავხედური ფუფუნების და მფლანგველობის,უზნეო დღესასწაულების,ლოთობის,აღვირახსნილობის და გარყვნილების წინააღმდეგ.

                საკუთარი სიცოცხლის საფრთხეში ჩაგდებით ისინი ხმას იმაღლებდნენ  ზნეობრივ მანკიერებათა წინააღმდეგ. 
        

                 ერის და ცალკეული ადამიანების ხსნას ისინი ხედავდნენ არა მსხვერპლის შეწირვაში და რიტუალებში არამედ ზნეობრივი კანონის დაცვაში და სამყაროს და ადამიანის შემოქმედი სულიერი საწყისის პატივისცემაში.

                ბიბლიის თანახმად ღმერთი მოითხოვს სამართალს რაც ნიშნავს იმას რომ ძლიერმა არ უნდა გათელოს სუსტი. ბიბლიური ღმერთისთვის სიკეთის კეთება და სამართალი ნიშნავს ზრუნვას სუსტებზე, ქვრივ-ობლებზე,მოხუცებზე,უბედურებაში და გაჭირვებაში ჩავარდნილებზე.

            ამას ყველაზე მკაფიოდ გამოხატავდნენ წინასწარმეტყველები რომლებიც უკომპრომისოდ იცავდნენ მათხოვართა,უძლურთა,ჩაგრულთა,გაღატაკებულთა,დაზარალებულთა ინტერესებს.  ისინი ამტკიცებდნენ რომ მოქმედებდნენ სამართლის ღმერთის სახელით.

               დიდ მწერალ წინასწარმეტყველთა გამოჩენამდეც ნაფანი ურიას სახელით გამოვიდა დავითის წინააღმდეგ და ილია აქაბის წინააღმდეგ გამოვიდა ნაბუფეის გულისთვის. იგივე ითქმის სამეფო ხელისუფლებასთან ახლოს მყოფ ისაიაზე და მწყემს-წინასწარმეტყველ ამოსზე.

    ბიბლიის თანახმად ტანჯულებისადმი მოვალეობის შესრულება იმდენად მნიშვნელოვანია რომ მისი შეუსრულებლობის შემთხვევაში ღმერთი არ მიიღებს თაყვანისცემას და დადგენილ მსხვერპლს.

                 იქ სადაც ივიწყებენ სამართალს და სამართლიანობას ღმერთი ვერ იქნება ხალხის თაყვანისცემის და ღვთისმოსაობის ობიექტი.

    მაგრამ ღმერთმა იცის რომ მათხოვრებიც ცოდვილები არიან.

             ღმერთი მათხოვრებს განსაკუთრებულ ყურადღებას აქცევს იმიტომ რომ ისინი არიან ქრონიკულად უსამართლო ვითარების მსხვერპლები. ღმერთს სძულს ქრონიკულად უსამართლო ვითარება და სურს მისი გამოსწორება.

   ღმერთი მხარს უჭერს არა უცოდველებს არამედ იმათ ვინც მართალია სოციალური კონფლიქტის და ბოროტმოქმედების პირობებში. 



 წინასწარმეტყველების თქმით უსამართლო და უზნეო ხალხის თაყვანისცემა მიუღებელია ღმერთისთვის.

    წინასწარმეტყველი ოსიას წიგნი:

          მცირე წინასწარმეტყველთა წიგნებიდან პირველი,წინასწარმეტყველი ოსიას წიგნის ღვთივშთაგონებულებას ადასტურებენ ახალი აღთქმის  წმინდა მწერლებიც. წმინდა მოციქული პავლე რომაელებისადმი მიმართვაში სახელითაც კი //ოსე,9,25//, მოიხსენებს მას. "ამ გადარჩენას ეხებოდა კვლევა და ძიება წინასწარმეტყველთა,რომლებიც თქვენთვის განკუთვნილ მადლზე წინასწარმეტყველებდნენ", ასეთი მოწიწებით მოიხსენიებს ძველ წინასწარმეტყველებს წმინდა მოციქული პეტრე //1 10//. 

             ოსიას წიგნი დაწერილი უნდა იყოს ძვ.წ. 786-726 წლებს შორის. 

             ოსიას ცხოვრების და წინასწარმეტყველების წლები საშინელი იყო. ის ცხოვრობდა ჯანყების და უბედურებათა, დიდ პოლიტიკურ გადატრიალებათა ხანაში.

          ზნეობა გაირყვნა, ხალხში ვრცელდებოდა ტყუილი,სიცრუე,ქურდობა,
ჩაგვრა, ჯადოსნობა, ცერურწმენები, აღვირახსნილობა, ყველანაირი ზნეობრივი მანკიერება და ბოროტმოქმედებები. თავის წიგნში ოსია ჩივის იმაზე რომ მისი ხალხი გათახსირდა,გალოთდა და გაწარმართდა.

            ის ძლიერი გამოთქმებით ამხელს იზრაელის უმადურობას და მასზე მზრუნველი ღმერთისთვის ზურგის შექცევას.

                 ის აუწყებს იზრაელს რომ გადაგვარების და ურჯულობის გამო მას ელის ღვთაებრივი სასამართლო. ესაა მის წინასწარმეტყველებათა მთავარი თემა.

                    სამარია გაუკაცურდება,იქცევა უდაბნოდ,ამბობს ის, მახვილით დაიღუპებიან ისინი, მათი ბავშვები დაიმსხვრებიან და ფეხმძიმეები გაიპობიან//ოს. 14,1//.  

                 ასე მკაცრად განსჯის ღმერთი იზრაელს,მაგრამ მუქარებსა და მხილებებს შორის  წინასწერმეტყველი ლაპარაკობს  იმაზე რომ მომავალში იზრაელი საუბრუნდება ღმერთს, აღდგება და შეწყალებული იქნება, გაერთიანდება ერთი მეფის მეთაურობით და ღმერთიც შეხედავს მას მოწყალებით და წყალობით.....


             სეთია ზოგი საინტერესო ამბავი კაცობრიობის ისტორიისთვის და კულტურისთვის მნიშვნელოვან ამ თემებზე.


  Годы жизни ·пр. Осии были мрачны и бедственны. Он жил в самое мятежное и бедственное время, во время больших политических переворотов. Нравы были испорчены, религия подавлена идолослужением, в народе распространялись ложь, обман, воровство, угнетение, волхвование, суеверие, распутство и другие пороки и злодеяния. Все это ·пр. Осия изображает в самых живых чертах в своей пророческой книге. "Блуд, вино и напитки, говорит он, завладели сердцем их. Народ мой вопрошает свое дерево и жезл его дает ему ответ... На вершинах гор они приносят жертвы и на холмах совершают каждения, под дубом, тополем и теревинфом; поэтому любодействуют дочери и прелюбодействуют невестки ваши... и вы сами на стороне блудниц, и с прелюбодейцами приносите жертвы" (Ос.4:11 ,14). Соответственно такому плачевному состоянию своего отечества и в гражданском, и религиозном, и нравственном отношении пророк в кратких, но сильных выражениях обличает неблагодарность Израильтян к Богу и возвещает за это суд и наказание от Бога. Это-то обличение в нечестии и суд Божий над ними и составляет главный предмет его пророчеств. "Самария будет опустошена, восклицает он, от меча падут они; младенцы их будут разбиты, и беременные их будут рассечены" (Ос.14:1 ). Таков был грозный суд Божий на Израиля. Но среди угроз и обличений пророк предсказывает и будущее весьма далекое утешительное обетование, - говорит о будущем обращении Израильтян к Богу, об их восстановлении и помиловании, о соединении их в один народ под главою единого царя и о новых к ним милостях и благодеяниях Божиих. "В след Господа пойдут они; как лев даст Он глас Свой и встрепенутся к Нему сыны с запада, встрепенутся из Египта, как птицы, и из земли Ассирииской, как голуби и вселю их в домы их, говорит Господь (Ос.11:10 -11). И помилую Непомилованную и скажу не Моему народу: ты Мой народ а он скажет: Ты мой Бог! (Ос.2:23 ). От власти ада Я искуплю их; смерть! где твое жало? ад! где твоя победа? Я буду росою для Израиля; он расцветет, как лилия, и пустит корни свои, как Ливан. Расширятся ветви его, и будет красота его, как маслины, и благоухание от него, как от Ливана" (Ос.13:14 , Ос.14:6 -7). Язык пророческой книги возвышен, смел и силен, хотя иногда чрезвычайно патетичен. Общий характер содержания книги дает повод думать, что Осия должен считаться по преимуществу пророком Израилевым, и что он жил в Самарии.

   

- первая в числе книг меньших пророков, состоит из 14 глав и неизменно находится во всех древних списках и полных переводах Ветхозаветных книг. Признание богодухновенности означенной книги Еврейскою синагогою подтверждается Новозаветными ·свящ. писателями. Так слова Осии (Ос.11:1 ) приводятся в Евангелии Матфея (Мат.2:15 ), как реченное о Господе пророком. Сам Господь дважды указывает на означенного пророка, именно в следующих местах: в Евангелии Матфея (Мат.9:13 и Мат.12:7 ). ·св. ·ап. Павел в послании к Римлянам (Рим.9:25 ,26) называет Осию даже по имени. ·св. ·ап. Петр также ясно указывает на Осию в своем первом послании (1Пет.1:10 , 1Пет.2:23 ). Можно полагать, что книга ·пр. Осии написана между 786 и 726 до ·Р.Х. Книга разделяется на две части: первая состоит из первых трех глав, содержащих в себе описание символических действий, а вторая из остальных одиннадцати, состоящих по преимуществу из пророчеств. Годы жизни ·пр. Осии были мрачны и бедственны. Он жил в самое мятежное и бедственное время, во время больших политических переворотов. Нравы были испорчены, религия подавлена идолослужением, в народе распространялись ложь, обман, воровство, угнетение, волхвование, суеверие, распутство и другие пороки и злодеяния. Все это ·пр. Осия изображает в самых живых чертах в своей пророческой книге. "Блуд, вино и напитки, говорит он, завладели сердцем их. Народ мой вопрошает свое дерево и жезл его дает ему ответ... На вершинах гор они приносят жертвы и на холмах совершают каждения, под дубом, тополем и теревинфом; поэтому любодействуют дочери и прелюбодействуют невестки ваши... и вы сами на стороне блудниц, и с прелюбодейцами приносите жертвы" (Ос.4:11 ,14). Соответственно такому плачевному состоянию своего отечества и в гражданском, и религиозном, и нравственном отношении пророк в кратких, но сильных выражениях обличает неблагодарность Израильтян к Богу и возвещает за это суд и наказание от Бога. Это-то обличение в нечестии и суд Божий над ними и составляет главный предмет его пророчеств. "Самария будет опустошена, восклицает он, от меча падут они; младенцы их будут разбиты, и беременные их будут рассечены" (Ос.14:1 ). Таков был грозный суд Божий на Израиля. Но среди угроз и обличений пророк предсказывает и будущее весьма далекое утешительное обетование, - говорит о будущем обращении Израильтян к Богу, об их восстановлении и помиловании, о соединении их в один народ под главою единого царя и о новых к ним милостях и благодеяниях Божиих. "В след Господа пойдут они; как лев даст Он глас Свой и встрепенутся к Нему сыны с запада, встрепенутся из Египта, как птицы, и из земли Ассирииской, как голуби и вселю их в домы их, говорит Господь (Ос.11:10 -11). И помилую Непомилованную и скажу не Моему народу: ты Мой народ а он скажет: Ты мой Бог! (Ос.2:23 ). От власти ада Я искуплю их; смерть! где твое жало? ад! где твоя победа? Я буду росою для Израиля; он расцветет, как лилия, и пустит корни свои, как Ливан. Расширятся ветви его, и будет красота его, как маслины, и благоухание от него, как от Ливана" (Ос.13:14 , Ос.14:6 -7). Язык пророческой книги возвышен, смел и силен, хотя иногда чрезвычайно патетичен. Общий характер содержания книги дает повод думать, что Осия должен считаться по преимуществу пророком Израилевым, и что он жил в Самарии.

   




 еречитывая огромное количество текстов, которые настаивают на необходимости творить справедливость в качестве Божьего требования, и понимая, что для Бога творить справедливость, в частности, означает заботу о нуждах немощных и нищих, возникает вопрос — приемлемо ли традиционное понимание справедливости в библейском контексте как строгой беспристрастности. Напротив, совершенно очевидно, что Господь по–особенному внимателен к нуждам отверженных (см. Втор. 10, 18–19), что это представляется самой сутью справедливости, согласно Божьим условиям, что люди тоже должны иметь подобные приоритетные интересы.
Подобная мысль яснее всего выражена у пророков. Пророки бескомпромиссно отстаивали интересы нищих, немощных, угнетенных, обнищавших, пострадавших, утверждая, что в своей деятельности выступали от имени Бога справедливости. Даже до появления великих пишущих пророков мы видим, что Нафан выступил против Давида от имени Урии, и Илия выступил против Ахава ради Навуфея. Это также справедливо в отношении придворных пророков вроде Исайи, который был близок к царской власти, а также в отношении пастуха–пророка Амоса. В этом аспекте, конечно же, представление Бога пророками полностью совпадает с голосом самого закона (см. Исх. 22, 22–24.26–27; Втор. 10, 18–19), с голосом поклоняющихся в псалмах (напр. Пс. 146, 7–9) и голосом мудрости (напр. Притч. 14, 31; 22, 22–23).

Долг справедливости по отношению к страждущим настолько важен, что, если он не исполняется, Бог даже не примет божественно установленные жертвоприношения и поклонение. Когда они забывают о справедливости, истинный Бог не может быть объектом поклонения и благочестия народа
((Иер. 22, 15–16).[228])

 Бог нелицеприятен, и нищие также являются грешниками. Скорее, говорится вот о чем: нищие как определенная группа в обществе обращают особенное внимание Бога на себя потому, что они являются потерпевшей стороной в ситуации хронической несправедливости — ситуации, которую Бог ненавидит и желает исправить. Для того чтобы осуществлялась праведная воля Божья, необходимо творить справедливость ради нищих. Поэтому Бог занимается ими, или их делом, выступая против творящих несправедливость. Бог через своих пророков, а также, в идеале, через набожных судей, становится на сторону праведных, что означает не нравственно безгрешных, а тех, кто прав в ситуации социального конфликта и злоупотребления.


В древности пророк был, прежде всего, духовным лидером и наставником, главное назначение которого было обличать грехи и пороки и наставлять народ на путь истинный.

Жил в обществе, где основная масса людей оторвалась от родной веры. По имени называли себя израильтянами, по образу жизни были грубыми язычниками. Пороки, колдовство, безбожие, цинизм и несправедливость. Неправда ли, очень напоминает нашу современность?

Против господствующего беззакония, вопиющей несправедливости, чрезмерной роскоши и расточительности, безнравственных празднеств и пьянства, вопиющей распущенности и разврата возвышали свои голоса пророки, но напрасны были все их протесты и обличения. "А они ненавидят обличающего в воротах, - говорит Амос, - и гнушаются тем, кто говорит правду". "Вы - враги правого, берете взятки и извращаете в суде дела бедных" (Ам. 5:10,12).

ридерживаясь таких же критериев, пророки настаивали, что поклонение людей, ведущих образ жизни, отрицающий или попирающий справедливость, было неприемлемо для Бога. Более того, такое поклонение было мерзостью для него (см., напр., Ам. 5, 21–24; Ис. 1, 10–17; 58, 2–7; Иер. 7, 1–11).

Праведность, выраженная в справедливости, является неотъемлемой характеристикой поклонения. Нет справедливости — не может быть и приемлемой публичной религии.[227]

Долг справедливости по отношению к страждущим настолько важен, что, если он не исполняется, Бог даже не примет божественно установленные жертвоприношения и поклонение. Когда они забывают о справедливости, истинный Бог не может быть объектом поклонения и благочестия народа
((Иер. 22, 15–16).[228])

ридерживаясь таких же критериев, пророки настаивали, что поклонение людей, ведущих образ жизни, отрицающий или попирающий справедливость, было неприемлемо для Бога. Более того, такое поклонение было мерзостью для него (см., напр., Ам. 5, 21–24; Ис. 1, 10–17; 58, 2–7; Иер. 7, 1–11).

Праведность, выраженная в справедливости, является неотъемлемой характеристикой поклонения. Нет справедливости — не может быть и приемлемой публичной религии.[227]

 еречитывая огромное количество текстов, которые настаивают на необходимости творить справедливость в качестве Божьего требования, и понимая, что для Бога творить справедливость, в частности, означает заботу о нуждах немощных и нищих, возникает вопрос — приемлемо ли традиционное понимание справедливости в библейском контексте как строгой беспристрастности. Напротив, совершенно очевидно, что Господь по–особенному внимателен к нуждам отверженных (см. Втор. 10, 18–19), что это представляется самой сутью справедливости, согласно Божьим условиям, что люди тоже должны иметь подобные приоритетные интересы.
Подобная мысль яснее всего выражена у пророков. Пророки бескомпромиссно отстаивали интересы нищих, немощных, угнетенных, обнищавших, пострадавших, утверждая, что в своей деятельности выступали от имени Бога справедливости. Даже до появления великих пишущих пророков мы видим, что Нафан выступил против Давида от имени Урии, и Илия выступил против Ахава ради Навуфея. Это также справедливо в отношении придворных пророков вроде Исайи, который был близок к царской власти, а также в отношении пастуха–пророка Амоса. В этом аспекте, конечно же, представление Бога пророками полностью совпадает с голосом самого закона (см. Исх. 22, 22–24.26–27; Втор. 10, 18–19), с голосом поклоняющихся в псалмах (напр. Пс. 146, 7–9) и голосом мудрости (напр. Притч. 14, 31; 22, 22–23).

Долг справедливости по отношению к страждущим настолько важен, что, если он не исполняется, Бог даже не примет божественно установленные жертвоприношения и поклонение. Когда они забывают о справедливости, истинный Бог не может быть объектом поклонения и благочестия народа
((Иер. 22, 15–16).[228])

 Бог нелицеприятен, и нищие также являются грешниками. Скорее, говорится вот о чем: нищие как определенная группа в обществе обращают особенное внимание Бога на себя потому, что они являются потерпевшей стороной в ситуации хронической несправедливости — ситуации, которую Бог ненавидит и желает исправить. Для того чтобы осуществлялась праведная воля Божья, необходимо творить справедливость ради нищих. Поэтому Бог занимается ими, или их делом, выступая против творящих несправедливость. Бог через своих пророков, а также, в идеале, через набожных судей, становится на сторону праведных, что означает не нравственно безгрешных, а тех, кто прав в ситуации социального конфликта и злоупотребления.

Осии Пророка Книга

Осии Пророка Книга

- первая в числе книг меньших пророков, состоит из 14 глав и неизменно находится во всех древних списках и полных переводах Ветхозаветных книг. Признание богодухновенности означенной книги Еврейскою синагогою подтверждается Новозаветными ·свящ. писателями. Так слова Осии (Ос.11:1 ) приводятся в Евангелии Матфея (Мат.2:15 ), как реченное о Господе пророком. Сам Господь дважды указывает на означенного пророка, именно в следующих местах: в Евангелии Матфея (Мат.9:13 и Мат.12:7 ). ·св. ·ап. Павел в послании к Римлянам (Рим.9:25 ,26) называет Осию даже по имени. ·св. ·ап. Петр также ясно указывает на Осию в своем первом послании (1Пет.1:10 , 1Пет.2:23 ). Можно полагать, что книга ·пр. Осии написана между 786 и 726 до ·Р.Х. Книга разделяется на две части: первая состоит из первых трех глав, содержащих в себе описание символических действий, а вторая из остальных одиннадцати, состоящих по преимуществу из пророчеств. Годы жизни ·пр. Осии были мрачны и бедственны. Он жил в самое мятежное и бедственное время, во время больших политических переворотов. Нравы были испорчены, религия подавлена идолослужением, в народе распространялись ложь, обман, воровство, угнетение, волхвование, суеверие, распутство и другие пороки и злодеяния. Все это ·пр. Осия изображает в самых живых чертах в своей пророческой книге. "Блуд, вино и напитки, говорит он, завладели сердцем их. Народ мой вопрошает свое дерево и жезл его дает ему ответ... На вершинах гор они приносят жертвы и на холмах совершают каждения, под дубом, тополем и теревинфом; поэтому любодействуют дочери и прелюбодействуют невестки ваши... и вы сами на стороне блудниц, и с прелюбодейцами приносите жертвы" (Ос.4:11 ,14). Соответственно такому плачевному состоянию своего отечества и в гражданском, и религиозном, и нравственном отношении пророк в кратких, но сильных выражениях обличает неблагодарность Израильтян к Богу и возвещает за это суд и наказание от Бога. Это-то обличение в нечестии и суд Божий над ними и составляет главный предмет его пророчеств. "Самария будет опустошена, восклицает он, от меча падут они; младенцы их будут разбиты, и беременные их будут рассечены" (Ос.14:1 ). Таков был грозный суд Божий на Израиля. Но среди угроз и обличений пророк предсказывает и будущее весьма далекое утешительное обетование, - говорит о будущем обращении Израильтян к Богу, об их восстановлении и помиловании, о соединении их в один народ под главою единого царя и о новых к ним милостях и благодеяниях Божиих. "В след Господа пойдут они; как лев даст Он глас Свой и встрепенутся к Нему сыны с запада, встрепенутся из Египта, как птицы, и из земли Ассирииской, как голуби и вселю их в домы их, говорит Господь (Ос.11:10 -11). И помилую Непомилованную и скажу не Моему народу: ты Мой народ а он скажет: Ты мой Бог! (Ос.2:23 ). От власти ада Я искуплю их; смерть! где твое жало? ад! где твоя победа? Я буду росою для Израиля; он расцветет, как лилия, и пустит корни свои, как Ливан. Расширятся ветви его, и будет красота его, как маслины, и благоухание от него, как от Ливана" (Ос.13:14 , Ос.14:6 -7). Язык пророческой книги возвышен, смел и силен, хотя иногда чрезвычайно патетичен. Общий характер содержания книги дает повод думать, что Осия должен считаться по преимуществу пророком Израилевым, и что он жил в Самарии.